In memoriam ds. E.E. de Looze

Op 11 mei jl., op bijna negentigjarige leeftijd, nam de Heere tot Zich Zijn dienstknecht ds. E.E. de Looze. Hij overleed, vrij plotseling, in Hilversum, de gemeente waaraan hij zo'n groot stuk van zijn leven heeft gewijd. Een man die een heel eigen, zelfstandig spoor heeft getrokken.
Hij was ook zelf afkomstig uit een predikantsgezin. De fakkel is doorgegeven en wat hij uit zijn opvoeding en vorming ontvangen had, heeft zijn wortels diep in hem gegraven en is tevens door hem verwerkt op de wijze, die paste bij zijn persoonlijkheid en inzicht in de Schriften. Een man die in hart en nieren gereformeerd was en wiens prediking en pastorale arbeid daarvan geheel doortrokken waren. Tot op hoge leeftijd mocht hij nog voorgaan in diensten van het Woord en dan bleek hoezeer hij bij zijn tijd was gebleven. En toen prediken niet meer kon, bleef hij zich openbaren als de pastor, die hij in hart en nieren was, voor zijn direkte omgeving, daar waar hij verzorgd werd en niet het minst voor zijn kinderen en kleinkinderen, die hem zo na aan het hart lagen en met wie hij zo nauw meeleefde. Hoezeer warmte, pastorale betrokkenheid en verkondiging bij hem samengingen en in een eenheid waren samengesmolten, herinner ik mij ook nog van preken, die ik als opgroeiende jongen in Utrecht van hem hoorde. Ik ben ze nooit helemaal vergeten.
Everard Egidius de Looze werd in 1903 geboren in de pastorie van Oud-Vossemeer, een gemeente die hij niet zo lang voor zijn heengaan nog bezocht heeft. Na zijn studie in Utrecht werd Renswoude zijn eerste gemeente (1931), daarna volgden Den Ham (1934), Gouda (1938) en Hilversum (1941). In deze laatste gemeente zou het grootste deel van zijn levenswerk komen te liggen: bijna 28 jaar heeft hij daar gestaan, tot 1969, het jaar van zijn emeritaat. Vooral een predikant is geen meester over zijn levensgang, maar er ligt iets moois in wanneer je, zoals hij vaak deed, kunt aanwijzen waar het zwaartepunt van het levenswerk ligt. Over al zijn gemeenten sprak hij overigens graag en hij sprak er ook altijd goed van, want hij was een man bij wie het positieve, de zegeningen, de rijke ervaringen, altijd overheersten.
Hilversum bleek toch niet de laatste periode te zijn. Ermelo vroeg zijn diensten, en, na beraad en te rade gaan bewilligde hij. Nog herinner ik mij hoe wij hem, 20 jaar geleden, in zijn grote huis in Hilversum overvielen. En zo kwam hij terecht in een destijds explosief groeiende jonge wijkgemeente, waarin hij uitstekend bleek te aarden en zichzelf kwijt kon, jong van hart als hij was. En daar werd hij, net als in zijn eigen gemeente, gewaardeerd. Om zijn invoelingsvermogen met jong en oud, zijn ernst, gepaard als deze ging aan een blijmoedig geloofsvertrouwen, deelgenoot als hij was van hen, die het einde van de baan op aarde naderden, maar ook de vaderlijke vriend die begrijpend naast jongeren stond. Evert had iets zonnigs. Hij was een man die met de Schriften leefde, tot het laatst toe, die ze verstond in hun hoge en diepe tonen, maar wist dat het de hoge tonen zijn, die de melodie dragen. Hij had een uitstraling waarvan onderkend werd hoezeer deze ook iets verraadde van de wijze waarop de Geest persoonlijkheden vormt. Hij was ook wijs, had mensenkennis. En doorzicht: door wat alleen schijn was zag hij heen. En meestal wist hij wel een weg te banen. En 's avonds zette hij alles naast zijn bed en sliep gerust, niet al te zeer geplaagd doordat hij van zichzelf het onmogelijke vroeg of door wat mensen vonden. Er was toch een God Die Zijn werk deed?
Moeilijke jaren waren die waarin de verzorging van zijn lieve vrouw hem als het ware gevangen nam. Voor zover het een offer was, bracht hij het blijmoedig. En de tijd na 1991 ging hij verder waar hij gebleven was: bezig met en voor anderen en met proberen door te geven wat hij uit de bijbel ontvangen had. Niet alleen zijn familie, maar ook zijn vrienden en die hem verzorgden hielden van hem.
Terecht heeft ds. L. Zwanenburg, die de begrafenis in Ermelo op 15 mei jl. leidde, hem bovenal getypeerd als vader, een zoon van de Hemelse Vader, Wiens beeld hij mocht dragen. Een zwaar proces van afbraak is hem bespaard gebleven, maar door hem en in hem heeft de Heere opgebouwd. Deze bijzondere mens was een gave op zichzelf, maar hij kan alleen begrepen en herdacht worden vanuit hetgeen de Heere aan en in mensen geeft en werkt. En zo begeren zijn familie en vooral zijn kinderen het ook te doen. En diegenen, die hem gekend hebben, niet het minst zijn gemeenten, mogen zo hun voorganger gedenken.

S. Meijers, Zeist

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen