Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Estuardo: 'Liever niet meer!'

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Estuardo: 'Liever niet meer!'

Van Overzee

5 minuten leestijd Arcering uitzetten

Estuardo had er genoeg van. En meer dan dat! De pinkstergemeenten uit de buurt hadden de deur plat gelopen en hun gebeden richting hemel geslingerd, maar voor hem hoefde het niet meer. Had zijn uitzichtloze en hem slopende ziekte de vlam van z'n prille geloof gedoofd? Nee! Maar naar zijn gevoelen werd het gebedsvuur de Heere God té na aan de schenen gelegd! 't Was een op vele manieren diep ingrijpende ervaring, toen we vorig voorjaar na ons verlof Estuardo weer ontmoetten. We kenden hem als een stille, goedhartige en hardwerkende vent. Als rechterhand van zijn vader genoot hij van het timmermansvak. Samen werkten ze op het seminarie. Met vreugde, tot een slopende ziekte toesloeg: schildklierkanker. Toen die diagnose eindelijk gesteld was, had het agressieve monster al vitale delen aangetast. De doktoren trachtten 'm nog wat bij te spijkeren. In de week voor Pasen mocht hij met verlof naar huis, maar toen hij zich daarna weer meldde, kwam eindelijk het hoge woord eruit: 'niets meer aan te doen'. Hun instrumenten waren op. Estuardo – 22 jaar jong – zou zijn gereedschap ook niet meer nodig hebben. Uitgetimmerd!
Menselijkerwijs gesproken, natuurlijk. God was er toch ook nog? Daar wist Estuardo inmiddels ook van. Door het getuigenis van een christen-verpleger was hij in het ziekenhuis tot geloof gekomen. Thuis hadden we samen geluisterd naar het Evangelie van Jezus' lijden en sterven, maar óók van Zijn opstanding uit de dood.
Hoopvol! Ook als je menselijkerwijs thuisgekomen bent om te sterven. Maar zover was het nog niet. En als het aan de pinksterkerken uit de buurt lag, zou het zover niet komen ook!
Elke dag kwam er wel een groep 'hermanos' van een of andere kerk uit de buurt. Vaak zelfs twee en soms nog meer. Ze stonden bij het hek op hun beurt te wachten. Presbyterianen en zelfs een groep charismatische katholieken. En dus ook een aantal pinksterkerken: Principe de Paz, Iglesia de Dios, Asamblea de Dios… 't Was dringen geblazen, ook voor de troon van God. Want allemaal kwamen we om te bidden. Maar wat een verschil!
In een van de pinksterkerken gingen ze enkele dagen vasten en waren er konstant mensen in de kerk om te bidden voor de genezing van Estuardo. Anderen kwamen om hem – overeenkomstig Jakobus 5 : 14 – te zalven; de een nog uitgebreider dan de ander. Ze baden vurig en luidkeels. Met en vooral ook door elkaar. Estuardo liet het allemaal maar gebeuren. Waarom? Zeker ook omdat zijn vader het wel erg graag wilde. Zeer religieus hoorde en vertelde hij ons het ene wonder-lijke verhaal na het andere. Waarom dan niet voor zijn zoon Estuardo?! Serieus werd overwogen om hem zo ziek als hij was naar 'Monte Sinaí' – een pinksterkerk in Quetzaltenango – te brengen. Daar zouden ze drie dagen met en voor hem vasten en bidden. Die dominee deed niet anders!
'k Kan me niet aan de indruk onttrekken, dat wij in de ogen van vader Jorge als presbyterianen maar schrilletjes bij deze hemelbestormers afstaken. Wat deden wij eigenlijk? We lazen bijna altijd een Bijbelgedeelte, meestal met een korte uitleg en toepassing. Een van ons bad met en voor hem. Soms kwamen de jongeren van de kerk en zongen voor hem. Magertjes? Estuardo genoot er in elk geval van.
Maar toch liet en laat me de gedachte niet los of het inderdaad niet te mager was. Waarom weten wij geen raad met de zalving uit Jakobus 5 : 14? En met het vasten? Waarom verwachtten wij niets van die reis naar Quetzaltenango? Verwachten wij te weinig van ons gebed? Haalt ons geloofde maat van het mosterdzaadje niet eens? Vragen te over. En de reaktie van Estuardo mag voor ons niet zomaar een zelfbevestiging zijn. Alsof het bij ons tòch wel goed zit, want daar valt nog wel wat op af te dingen! Dat neemt echter niet weg, dat Estuardo enkele kenmerkende kanttekeningen maakte.
'Papa, ik heb liever niet meer dat ze komen,' zei hij – doelend op de 'hermanos' van de pinkstergemeenten – tegen zijn vader, een tijdje na het begin van de stormloop. 'Waarom, m'n jongen, 't is toch goed dat ze voor je komen bidden? Misschien word je nog wel beter!'
Vader Jorge wilde er niet aan dat het ook wel eens anders kon lopen, maar voor Estuardo hoefde het niet meer. Het zat hem dwars dat het volgens hen niet anders mocht lopen! Ze dus de Heere God voor de voeten liepen. Het stoorde hem! Het stoorde hem dat God hem alleen maar genezen mocht en niet thuishalen. Dat men er geen genoegen mee nam, dat hij ondanks de verschrikkelijke pijnen die hem sloopten kon zeggen: 'God is goed voor me!'
Het stoorde hem dat ze zoveel lawaai maakten; hem niet met rust lieten. Letterlijk en figuurlijk niet. Z'n geloof gaf hem een rust die alle verstand te boven gaat, maar was in hun ogen niet groot genoeg. Het stoorde hem dat ze geen ruimte lieten voor 'Uw wil geschiede' en God wilden dwingen. Hij moest en zou beter worden! 'k Vraag me af waarom. Liepen ze de deur beneden en Boven plat tot eer van God? Of was het om te 'scoren', om te kunnen vertellen weat zij met hun gebeden (weer) bereikt hadden? 'k Weet het, dit klinkt erg hard, maar ik kan het niet laten te vragen. Net zo min we zelf de vraag mogen ontlopen, of wij met een beroep op de eer van God met het 'Uw wil geschiede' vaak niet in de vrome vorm van een zeer valse berusting zijn vastgelopen. Dat zal een vurig bidden ook niet stimuleren!
'Liever niet meer,' zei Estuardo. Waarom? Soms denk ik dat hij het gevoel had dat hij onder die platgelopen deur terechtgekomen was. Dat ze niet echt voor hem kwamen. Omdat ze wel hun gebeden luidkeels naar de hemel richten, maar het Woord des Levens niet tot hem.
En juist daar leefde hij naar toe, naar de ontmoeting met de Levende.
In het Woord. In het ècht.

W.G. Teeuwissen, San Felipe, Guatemala

Dit artikel werd u aangeboden door: de Gereformeerde Bond

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 24 juni 1993

De Waarheidsvriend | 20 Pagina's

Estuardo: 'Liever niet meer!'

Bekijk de hele uitgave van donderdag 24 juni 1993

De Waarheidsvriend | 20 Pagina's