Meditatie

Psalm 107 is een psalm waarin de naam van het volk Israël niet wordt genoemd. En toch krijg je het idee, dat het wel over Israël gaat. Net als in sommige andere psalmen is de geschiedenis van Israël het uitgangspunt om de Heere te loven voor Zijn verlossende daden. Maar het is opvallend, dat Israëls geschiedenis niet uit de doeken wordt gedaan. Er worden alleen maar vaag aangeduid de gebeurtenissen die zo'n geweldig grote rol hebben gespeeld in de geschiedenis van Gods volk. Maar 'vaag' is niet het goede woord. Die gebeurtenissen worden tot op hun kern doorzien. Daarna wordt aangegeven wat de Heere heeft gedaan: bevrijden. Reden waarom Hem alle lof toe komt. In vier gevallen heeft de Heere bevrijd. En dat wordt in vier taferelen ons in Psalm 107 verteld.
'Die in de woestijn dwaalden, in een weg der wildernis, die geen stad ter woning vonden.' Bij dit eerste tafereel denk je toch aan de Israëlieten, die bevrijd zijn door de Heere uit Egypte. Zij konden toen echter niet in één ruk doorgaan naar het beloofde land, maar zij hebben 40 jaar door de woestijn gedwaald. De woestijn is een mens-vijandige plaats: een wildernis. Het is eigenlijk al te mooi om van een weg te spreken. Voedsel is er nauwelijks te vinden. Water, eerste levensbehoefte, is er doorgaans schaars en je moet het ook nog weten te vinden. De Israëlieten hebben keer op keer kennisgemaakt met de onherbergzaamheid van de woestijn. Honger en dorst zijn hen niet vreemd geweest. Hun ziel was menigmaal overstelpt. Had God hen niet op wonderlijke wijze van het nodige voorzien, dan waren ze zeker omgekomen. Vandaar hun verlangen naar 'een stad ter woning'. Vandaar hun roepen in de benauwdheid.
Je moet dat roepen in de benauwdheid niet mooier maken dan het is. Hulpgeroep in de angst is weinig meer dan een rauwe kreet. Juist in hun hulpgeroep beging Israël vaak de grootste zonde. Het maakt de goedertierenheid van de Heere alleen maar groter dat Hij kennelijk ook reageert op rauwe kreten en het hulpgeroep niet op een goudschaaltje weegt.
De oproep om God te loven aan het begin van de psalm is niet alleen gericht tot Israël. De Heere is niet alleen de God van Israël en zelfs niet alleen van de christenen, maar Hij is de God van de ganse aarde. Alles en iedereen valt onder Zijn bestuur en Voorzienigheid. Zo zijn ook andere volkeren menigmaal in de wildernis geweest. Nederland is in de wildernis geweest en heeft honger geleden in de Tweede Wereldoorlog. Ook wij hebben geroepen tot de Heere en ook wij zijn gered. Het moet worden gezegd: God is zo goed en zo groot, dat Hij vaak ook het roepen hoort van volkeren die Hem niet eens kennen, of die een andere naam aan Hem geven, of die een heel verkeerde voorstelling van Hem hebben.
Vanuit Psalm 107 kunnen niet alleen lijnen worden getrokken naar Israël en andere volkeren, maar ook naar de enkeling. We hebben immers een uitdrukking die over het leven spreekt als een woestijn. Dat ons leven in het westen betrekkelijk comfortabel is, neemt niet weg dat voor tallozen het leven een woestijn is, waarin letterlijk honger en dorst wordt geleden. En wat wordt er deswege niet geroepen door de mensheid. Speciaal voor de christen is deze wereld de woestijn waardoorheen de reis moet worden gemaakt. Israël is hier de pelgrimerende gemeente ten voorbeeld. Ook het Hoofd van de Gemeeiite, Christus, is in de woestijn geweest en heeft daar de benauwdheid gekend en doorstreden! En ook daarom verstaat de christen de taal van deze psalm tot in de vezels van z'n ziel. 'Zij waren hongerig, ook dorstig; hun ziel was in hen overstelpt'. In de woestijn van het leven kan de christen zich niet thuis voelen. Daarvoor is de geestelijke honger en de dorst te groot. Alle uiterlijke welvaart ten spijt is de geestelijke honger en dorst bij christenen in toenemende mate realiteit.
Uiteraard kun je op de benauwdheid op verschillende manieren reageren. Zoals Israël murmureerde of ging roepen tot de Heere, al naar gelang zij reageerden vanuit het 'vlees' of vanuit ontdekte en gepeilde nood. Zo reageren wij op geestelijke nood. Of we zoeken er vanuit onszelf een oplossing voor: òf we worden gedrongen door de Geest van God om te roepen tot God vanuit de benauwdheid.
De verlossing die de Heere bereidt op het hulpgeroep uit de benauwdheid bestaat in het brengen op een rechte weg, die leidt naar een stad ter woning. Tenslotte is Israël toch uit de woestijn tevoorschijn gekomen, de rivierde Jordaan over, het beloofde land in, en uiteindelijk was daar de stad Jeruzalem.
En wie ook nu nog in de benauwdheid roept tot de Heere, zal al in de woestijn een weg zich zien gebaand, die zich steeds duidelijker aftekent. Op die weg gaat Jezus Christus voor en leidt de Heilige Geest. En steeds vaster wordt onze overtuiging dat dit de enige en de rechte weg is. Ze eindigt in de 'stad ter woning'. Het Jeruzalem dat boven is.
Herkent u iets in dit eerste tafereel van Psalm 107? Bent u die zwerver, dwaler, zoeker in de woestijn? Laat u dan niet weerhouden om te roepen uit de benauwdheid. Of om de Heere te loven voor Zijn grote goedertierenheid!

J. J. Verhaar, Houten

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen