Hoe gaan wij om met de gave van de profetie? (1)

Inleiding
Door de eeuwen heen heeft de Heere, onze God, aan Zijn volk Israël en aan Christus' gemeente de gave van de profetie gegeven; op verschillend niveau en in verschillende vorm (zie de artikelen van prof. dr. C. Graafland 'Luisteren naar wat God vandaag tot de gemeente zegt en Opwekking' in de Waarheidsvriend, jg. 80, nrs. 46-50; najaar 1992). Levende woorden van God in het heden, die overeenkomstig de Heilige Schrift het verleden, het heden en de toekomst openen; ontdekkend, vermanend en hoopgevend in grenssituaties. Het luisteren naar deze woorden – al toetsend aan het geschreven Woord en biddend om bevestiging en het gehoorgeven eraan – bracht vaak uitredding in grote nood. Israëls geschiedenis en de kerkgeschiedenis geven daar voorbeelden van.
Wanneer wij vandaag in de christelijke gemeente met profetische uitingen (boodschappen, visioenen, dromen, enz. – toch beloofd in Hand. 2 : 17, 18) in aanraking komen òf aandacht vragen voor profetische getuigenissen uit het verleden, dan wordt het vaak stil. Dan valt er een stilte van verlegenheid, die helaas vaak maar kort duurt. Afweermiddelen worden onmiddellijk in stelling gebracht: Is dit niet overdreven? Wat verbeelden die profetische stemmen zich wel? Is dit geen geestdrijverij? Gaat het over profetische getuigen uit het verleden: hebben die vandaag nog iets te zeggen? Wij leven toch in een heel andere situatie? Waarom zulke oude paarden van stal gehaald en daarvoor aandacht gevraagd? Is alles wel uitgekomen wat zij gezegd hebben? (Wie bepaalt hier de termijn?) Ook worden vriendelijke woorden van dankbaarheid en welwillendheid uitgesproken, maar tot echte bezinning… komt het blijkbaar niet, behalve bij stille bidders/bidsters 'in den lande', die worstelen met kerk en staat, met land en volk, aan de troon van Gods genade. Zou de Heere God ons ook iets te zeggen kunnen hebben door profetische stemmen uit het verleden en in het heden? Zouden zij ons soms thema's en visies kunhen aanreiken, die Bijbels zijn en die ons in onze situatie verder kunnen helpen?
Een hoogbejaarde ambtsbroeder sprak me onlangs over de 'ontbinding' van de vaderlandse kerk door het Samen-op-Weg proces en de daaropvolgende 'ontbinding' van de Nederlandse staat door het Verenigde Europa. Als enig lichtpunt zag hij het herstel van Israël in het komende vrederijk. Voor Nederland, voor kerk en staat in ons land, geen toekomst meer? Maar waar blijft dan Gods trouw aan Zijn werk in ons land en volk? Laat Hij dan in de steek het werk van Zijn handen? Hoeveel gebeden liggen er niet voor Zijn troon van een Godvruchtig voorgeslacht? Hoeveel gebeden worden er nog niet dagelijks opgezonden? En hoe dan met Zijn beloften, die gelovigen ontvangen hebben in de worsteling voor kerk en staat, voor land en volk? Is dit alles tevergeefs? Kan de levende God, de God van het verbond, nù in de grenssituatie van kerk en staat geen wending ten goede geven? Kan Hij in een zondig dieptepunt geen genadig keerpunt geven? Zou er voor Hem iets te wonderlijk zijn? Kan èn wil Hij in de weg van gemeenschappelijke verootmoediging en gebed ons niet de weg wijzen, die we gaan moeten? Geldt Zijn belofte niet meer: 'En uw oren zullen horen het woord van Hem, Die achter u is, zeggende: Dit is de weg, wandelt daarop, als gij zoudt afwijken ter rechter- of ter linkerhand?' (Jes. 30 : 21).

Luisterhouding
Naast gemeenschappelijke verootmoediging en gebed is er vandaag een gemeenschappelijke luisterhouding, ontvankelijkheid, nodig voor wat de Heere Christus vandaag door Zijn Geest tot de gemeenten zegt; tot Zijn hele lichaam, wereldwijd.

Leer ons luisteren, Heer', want wij spreken zoveel,
en we horen onszelf zo graag praten.
We vergeten zo vaak, in ons drukke gedoe,
dat we U eens aan 't woord moeten laten.
Doe ons horen, nadat mond en hart zijn verstild,
wat Uzelf, in die stilte, tot òns zeggen wilt.
(Annie Sanders)

Mogen en moeten wij zo ook niet bezig zijn met profetische getuigen uit het verleden? Als wij het gegeven profetisch licht verachten, kunnen we dan de gave van de profetie in het heden verwachten? Doven we de Geest dan niet uit? Niet om aandacht voor hun persoon te vragen, maar voor hun boodschap, die zij van Godswege hebben gebracht. Zo wil ik aandacht vragen voor het profetisch getuigenis van Herman Otto Roscam Abbing, die leefde van 1874 tot 1939. Hij was predikant van de hervormde gemeenten te Nieuwerkerk aan den IJssel (1907-1915) en te Arnhem (1915- 1939). Zijn predikantschap viel in de eerste helft van de twintigste eeuw. De Eerste Wereldoorlog maakt hij mee, terwijl hij een jaar vóór de Tweede Wereldoorlog overleed. Hij behoorde niet tot een bepaalde richting (modaliteit) in de Hervormde Kerk (43), maar wilde gereformeerd zijn en vasthouden aan de gehele belijdenis der kerk.

Weg
Met elkaar willen wij de volgende weg afleggen: Wij willen luisteren naar het hart van zijn getuigenis. 'Het getuigenis van Jezus is de geest van de profetie' (Openb. 19 : 10). Daarna willen wij nagaan in welke situatie en op welke wijze zijn getuigenis heeft geklonken. Om vervolgens aan onze eigen situatie aandacht te schenken en ons af te vragen wat zijn getuigenis in onze situatie te zeggen heeft. Wij zullen daarbij drie terreinen betreden: het geestelijke leven, het kerkelijke leven en het staatkundige of politieke leven. Uiteraard zullen we daar maar kort kunnen verblijven.

Christus
Het hart van het getuigenis van ds. Roscam Abbing is de Heere Jezus Christus. Eens zei hij: 'Ik heb één hartstocht, namelijk: Christus' (272). Twee candidaten bevestigde hij in het ambt met Hand. 8 : 5b: 'En predikte hun Christus' (17). Hij predikte de Christus der Schriften in Zijn volheid naar Zijn drieërlei ambt: als Priester (zondag 23 H.C.), als Koning (art. 36 N.G.B.) en als Profeet in Zijn nadering ter wederkomst (17). Verrassend is zijn aandacht voor Christus' Koningschap over de staat, omdat in de christelijke traditie dit Koningschap doorgaans verbonden is met de gemeente. Het is ook opmerkelijk, dat hij Christus' profetisch ambt sterk op de toekomstverwachting betrekt. Als Profeet is Hij bezig om Zijn toekomst te openbaren.  Hij doet dat door Zijn Geest en Woord. De Geest van Christus is de Geest van de profetie, Die ook vandaag nog de gave van de profetie uitdeelt (Joh. 16 : 13; 1 Kor. 12 : 10). Deze drie Bijbelse aspecten van Christus als Ambtsdrager zijn ongetwijfeld van grote betekenis. Het is goed om die te overwegen en die te laten gelden in kerk en staat. Toch is hiermee de volheid van de Christus der Schriften niet uitgeput. Telkens opnieuw mogen en zullen er nieuwe schatten in Hem ontdekt worden. Het is 's Vaders welbehagen geweest, dat in Hem al de volheid wonen zou (Kol. 1 : 19). Alleen met alle heiligen (gelovigen) zijn wij in staat om te vatten welke de breedte en lengte, en diepte en hoogte van de Heere Jezus Christus is (Ef. 3 : 18). Daarom geldt ook hier: 'Zeg de kinderen Israëls, dat zij voorttrekken' (Ex. 14 : 15); een tekst die ds. Roscam Abbing graag aanhaalde (225).

M. D. Geuze, Noorden (Z-H)

(Lezing, bewerkt en uitgebreid, gehouden in de classicale vergadering van Alphen aan den Rijn op donderdagavond 28 Januari 1993 te Rijnsaterswoude naar aanleiding van 'Nederland, schik u om uw God te ontmoeten', door ds. H. O. Roscam Abbing, Leiden, 1992. De cijfers tussen haakjes verwijzen naar de bladz. in dit boek).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen