Lijdzaamheid

Het woord 'lijdzaamheid' mag niet verward worden met 'lijdelijkheid'. Dit laatste woord is in de Bijbel nergens te vinden. Lijdzaamheid heeft niets van een lijdelijk en dof berusten, maar is daarentegen een uitdrukking van geduldige actieve volharding in de verdrukkingen. Het is het geheiligde geduld dat het de gelovigen mogelijk maakt vol te houden tot op de dag van Christus. Het heeft niets te maken met hopeloos afwachten, maar daarentegen alles met hoopvol verwachten: 'Maar indien wij hopen, hetgeen wij niet zien, zo verwachten wij het met lijdzaamheid' (Rom. 8 : 25).
We vinden het woord als zodanig alleen in nieuwtestamentische teksten. De zaak echter komt overeen met de oudtestamentische noties van hopen en verwachten. Aan dit verwachten zitten twee kanten. De gelovige verwacht God met al het verlangen van zijn hart, hij hoopt op Gods ingrijpen tot redding, en daarom kan hij ten opzichte van de wereld vol verdrukkingen een standvastige houding van gelovige weerstand aannemen.
Het Griekse woord 'hupomonè' is letterlijk vertaald 'eronder blijven'. Voor de Grieken was het de eervolle deugd van dapper verzet om in de strijd niet weg te lopen maar tot de laatste man te volharden. In het Nieuwe Testament is het echter geen deugd waardoor de menselijke voortreffelijkheid aan de dag komt, maar een gave van Gods genade, waardoor het leven van de gelovige wordt gekarakteriseerd. Het woord lijdzaamheid neemt daarbij een voorname plaats in. Het staat in nauw verband met woorden als 'liefde' en 'godzaligheid'. Paulus prijst het in zijn bemoediging van Timotheüs aan: 'Maar gij hebt achtervolgd mijn leer, wijze van doen, voornemen, geloof, lankmoedigheid, liefde, lijdzaamheid' (2 Tim. 3 : 10). Petrus somt de waarde op bij het hart van de kennis van het geloof dat tot godzaligheid strekt: 'En bij de kennis matigheid, en bij de matigheid lijdzaamheid, en bij de lijdzaamheid godzaligheid' (2 Petr. 1 : 6).
Lijdzaamheid staat in het Nieuwe Testament ook in twee verhoudingen. Het duidt enerzijds het verwachten van Christus' toekomst aan. Dat is wat Paulus bedoelt als hij schrijft: 'Doch de Heere richte uw harten tot de liefde van God, en tot de lijdzaamheid van Christus' (2 Thess. 3 : 5). Het gaat dus om de lijdzaamheid waarmee wij Christus' komst verwachten. Evenzo spreekt Johannes op Patmos ervan: 'Ik, Johannes, die ook uw broeder ben, en medegenoot in de verdrukking, en in het koninkrijk, en in de lijdzaamheid van Christus' (Openb. 1 : 9). Het vindt de vastheid in wat de verheerlijkte Christus Zelf 'het woord Mijner lijdzaamheid' noemt (Openb. 3 : 10).
Anderzijds wijst het woord de meeste keren op de genade waarmee de christen in de verwachting van Christus' komst met blijmoedigheid de verdrukkingen leert verdragen in deze tegenwoordige wereld. Lijdzaamheid gaat met lijden gepaard, het lijden dat al de heiligen Gods samen mogen delen. Het is de drijvende kracht van de heiliging, het heeft alles van doen met de werken Gods door het geloof: 'Hier is de lijdzaamheid der heiligen, hier zijn zij, die de geboden Gods bewaren en het geloof van Jezus' (Openb. 14 : 12).

M. A. van den Berg

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen