Hoe houden we het blazoen zuiver?

De heer F. Bolkestein, politiek leider van de VVD, lijkt een ware kruistocht te zijn begonnen tegen alles wat met 'buitenland' te maken heeft. Ontwikkelingshulp moet maar een tijdje worden stopgezet. En ten aanzien van de vreemdeling binnen onze poorten spreekt hij ook niet bepaald malse taal. Met zijn benadering 'Nederland eerst' heeft hij verder nationalistisch klinkende tonen aangeslagen. Van de weeromstuit hebben anderen hem echter al beticht van fascistische neigingen. De europarlementariër A. M. Oostlander sprak in Centraal Weekblad van 'Bolkesteins antibijbels denken'. En CDA-vrouwe Maij Weggen sprak heel concreet over fascisme. Gevolg: verontwaardigde reacties van Bolkestein. Het zal allemaal ook wel te maken hebben met de verkiezingen, die deze week werden gehouden. Van al zulke politieke statements moet men dan ook wel iets aftrekken. Maar feit is, dat wanneer het over buitenlanders en over eigen belangen gaat, de gemoederen snel verhit raken. Zwart-wit be-oordelingen en ver-oordelingen zijn niet van de lucht.

Als zodanig is het zeker ook riskant om nog kritisch te durven zijn op de islam, die in de wereld oprukt en ook in eigen land steeds bredere actieradius heeft gekregen, ook al gaat het te onzent momenteel nog slechts om een klein percentage van de bevolking, dat de islam aanhangt. Evenwel brandde ook daarover de discussie in alle hevigheid los. Hoe houden we die discussie zuiver, zonder dat dit tot vreemdelingenhaat leidt?

In NRC/Handelsblad schreef redacteur Michael Stein een artikel onder de niet onduidelijke titel 'Oorlog tegen het islamisme is onvermijdelijk'. Hij deed dit vanwege de uitlatingen van NAVO-secretaris Willy Claes. Deze sprak over de bedreiging van de westerse beschaving door de radicale islam. En verder werden vanwege de stichting Christenen voor Israël lezingen gehouden door prof dr. Moshe Sharon, hoogleraar islamitische geschiedenis aan de Hebreeuwse Universiteit en dr. Patrick Sookhdeo, een tot het christendom bekeerde moslim, over het thema 'De dreiging van de islam". Dr. Sookhdeo is directeur van het in Londen gevestigde internationale instituut voor de studie van islam en christendom. Reden genoeg om de uitlatingen van Willy Claes niet louter af te doen met de opmerking, dat hij in NAVO-verband nu eenmaal naar een nieuwe vijand zoekt, nu het communisme is weggevallen.

De feiten

Een groeiend aantal landen binnen de Europese Unie — zegt Michael Stein — wordt steeds meer en ook directer geconfronteerd met de uitdagingen van het 'islamisme'. Het islamisme is een nieuwe, afgeleide vorm van de islam. Het is afgeleid van het moslim-fundamentalisme, dat streeft naar volledige en onvoorwaardelijke invoering in de samenleving van de wetgeving van de Koran. Wil het fundamentalisme op zich echter geleidelijk de wereld islamiseren, de islamisten proberen hun ideeën tot gelding te brengen met geweld.

Het islamisme voert in eerste instantie in moslimlanden strijd met moslim-heersers, die hun plicht verzaken en niet waken voor naleving van de wetten van de Koran. Maar hun gewelddadige bedoelingen gaan ook uit naar alle andere landen van de wereld.

Michael Stein vergelijkt dit islamisme direct met het communisme. De extremistische vleugel van het islamisme proclameert namelijk, net als de radicale trotzkistische vleugel onder het communisme, de wereldrevolutie. Men gaat over tot dejihad, de heilige oorlog. Waartoe dat leidt leert de praktijk in verschillende landen in het Midden Oosten en Afrika, waar burgeroorlogen worden gevoerd. Men speelt daarbij met name ook in op de sociaal verslechterde omstandigheden in moslimlanden, om op grond daarvan eigen heersers de oorlog te verklaren. Islamisten en communisten reiken daarbij elkaar soms in een aantal Arabische landen de hand.

Vijand

Stein betoogt vervolgens, dat in het Westen het gevaar van het islamisme consequent wordt onderschat. Men praat het goed, als zijnde een voorbijgaand verschijnsel in een onvermijdelijk ontwikkelingsproces in moslimlanden. Hij acht het echter zinvol 'het islamisme als een vijandige (curs. van mij, v.d.G.) beweging te beschouwen, die de Westerse samenleving — ook van binnenuit — bedreigt'. Nu al verkondigen aanhangers van het zeer extremistische Islamitische Bevrijdingsfront in Engeland, dat zij niets met de wetten in Engeland te maken hebben, 'omdat voor hen alleen Gods wetten gelden'. De aanwijzingen stapelen zich verder op, dat het islamisme voor de kinderen van de immigranten in Europa eenzelfde aantrekkingskracht begint te krijgen 'als voor hun neven in het voormalige moederland', omdat ook voor hen de economische toekomst steeds onzekerder wordt, waardoor hun verlangen naar identiteit en geborgenheid toeneemt. Het islamisme voorziet kennelijk in die behoeften, met goedkope beloften op een betere toekomst.

Is daarmee gezegd, dat iedere islamiet een politieke bedreiging vormt? Dr. Moshe Sharon zei op de studiedag van 'Christenen voor Israël': 'Vrede betekent binnen de islam in principe een tijdelijke onderbreking van oorlog. De heilige oorlog kan immers nooit gestopt worden... Desalniettemin is niet iedere vorm van de islam bedreigend'. Dus, in principe wèl, maar niet in iedere vorm bedreigend! Dat in landen, waar bijna alle inwoners de islam aanhangen, islam-fundamentalisten burgeroorlogen veroorzaken (het Islamitisch Reddingsfront in Algerije, Hezbollah in Libanon, Harnas onder de Palestijnen), betekent op zich al, dat er gematigde en radicale vormen zijn. Maar de radicalen hebben zich wel in diverse landen in niet-democratische, dictatoriale regeringen stevig genesteld.

In het Westen hebben de immigranten bepaald ook niet allen radicale bedoelingen. Velen voegen zich in ons 'democratisch' bestel en prediken niet de jihad. Het gaat dan ook bepaald niet aan een hetze te beginnen tegen 'buitenlanders', louter omdat ze aanhangers van de islam zijn. Maar daarmee wil niet gezegd zijn, dat de waarschuwingen, die Stein in zijn artikel laat horen, niet volstrekt ernstig moeten worden genomen. Men mag en moet vragen naar de wortels en de uiteindelijke doelstelling van de islam. En daarbij dringt de vraag naar voren of de ware islam wil opstaan. Is moslimfundamentalisme niet de harde kern, die eigenlijk, als het erop aankomt, trouw is aan de doelstelling van de islam?

Patrick Sookhdeo zegt in bovengenoemde lezing bovendien, dat de islam vandaag krachtig reageert op de secularisatie van het Westen en op de invloed daarvan in de moslimwereld. Het vult om zo te zeggen een gat in de westerse cultuur.

Islam en christenen

Niet iedere moslim is een fundamentalist, maar de neiging tot fundamentalisme is wel met het principe van de islam gegeven. En dat betekent ook ten principale onverdraagzaamheid ten opzichte van het christendom. Dat leert de praktijk in moslim-landen. Wie van moslim christen wordt verdient de doodstraf, zegt de Koran, en wie zijn leven geeft in de strijd tegen de vijanden van de islam wacht een rijke beloning in de hemel. Daaruit moeten doodvonnissen van de laatste tijd in moslimlanden worden verklaard. Daarom is de islam altijd een bedreiging geweest voor (de vrijheid van) het christendom. Daar, waar de bakermat van het christendom ligt, in de landen rondom de Middellandse zee, is het christendom vrijwel verdreven sinds de komst van Mohammed in de zesde eeuw. Daarom is het niet niets, dat thans de westerse samenleving, die stoelt op christelijke normen en waarden (hoe afgesleten ook in onze tijd), méér en méér doordrongen wordt van islamcultuur. Christelijke cultuur en islamcultuur verdragen elkaar niet. En daarom kan zelfs een geseculariseerde islamcultuur, als puntje bij paaltje komt, gaan botsen op een geseculariseerde christelijke cultuur. Als zodanig is er alle reden om over de dreiging van de islam te spreken. Wat zich vandaag nog in gematigde vormen aandient, kan morgen ook hier radicale vormen aannemen. Men behoeft warempel geen fascist of centrumdemocraat te zijn om die dreiging onder ogen te zien. De discussie moet dan ook wel zuiver blijven.

Verschil

Als ik intussen stel, dat christendom en islam elkaar niet verdragen, bedoel ik daarmee niet, dat mensen elkaar niet moeten verdragen. Gastvrijheid geldt ook de vreemdeling. En het liefdegebod is het eerste. Maar als de (consequente) islam de wereld wil onderwerpen aan de wetten van de Koran en (consequent) christendom de passie heeft om het leven te doen beantwoorden aan de heilzame geboden van God, die Zich in de Heilige Schrift aan ons openbaart, dan is er sprake van wederkerige strijd. Christus is Heere!,

Maar er is wel een wezenlijk verschil. De islam heeft als uiterste consequentie de heilige oorlog achter de hand om godsdienstige doelen na te streven. Is juist niet daarom moslimgodsdienst soms algemeen in allerlei landen, omdat het de eeuwen door opgelegde (staats)godsdienst is geweest? Christenen daarentegen stellen zich als zodanig weerloos op, bedienen zich niet van godsdienstoorlogen, tenzij het om geestelijke vrijheid gaat (de tachtigjarige oorlog), maar binden wel de geestelijke strijd aan, waarbij geldt 'niet door kracht, noch door geweld maar door mijn Geest zal het geschieden'. Christenen willen derhalve wél óók moslims oproepen tot bekering.

Prof. dr. J. Verkuyl zegt in zijn lezenswaardige boek Zijn alle godsdiensten gelijk? , dat de aard van het Evangelie verbiedt om te zeggen, 'dat mogelijkerwijs het geloof in dat Evangelie het juiste geloof is voor sommigen, maar niet voor anderen'. 'Het is waar voor allen en ieder, of het is in het geheel niet waar. Met dit geloof staat of valt de kerk', zegt hij.

Er is geen andere Naam tot behoud dan die van Jezus. Die naam zal worden geproclameerd in de wereld, ook in de duistere wereld van de islam. Want daar, waar het leven onttrokken is aan Christus als het Licht der wereld, is en blijft het stikdonker.

Als Michael Stein dan ook zegt, dat oorlog tegen het islamisme onvermijdelijk is, dan voeg ik één woordje toe: geestelijke oorlog. Die oorlog valt niet uit te besteden aan liberale of nationalistische politieke leiders, die de Schrift niet (willen) kennen als uitgangspunt voor politiek handelen en voor het bepalen van norjnen en waarden, die heüzaam zijn voor de samenleving. Men weet dan maar nooit waar men uitkomt! Die strijd is anderzijds bij voorbaat krachteloos vanuit de gedachte, dat alle godsdiensten gelijk zijn. Vandaag bidden christenen zelfs moslimgebeden!

Argumenten tégen die strijd, zoals die vanuit geseculariseerde kringen worden ingebracht, zijn voor christenen, die bij het Woord leven, niet geloofwaardig.

Die strijd wordt alleen verantwoord gevoerd vanuit de onverdraagzaamheid der liefde. Liefde, die het heil van mensen op het oog heeft, is onverdraagzaam jegens allen en een ieder, die het licht inwisselen voor duisternis.

Christus is Heere en wil als zodanig ook erkend en gediend zijn. In Hem ligt de grond voor de geestelijke strijd, ook met de islam. Die wordt overigens niet in de binnenkamer gevoerd, al begint ze daar wel. Die wordt gevoerd daar, waar christenen de wereld, inclusief andere wereldgodsdiensten als de islam, zo ontmoeten.

Die strijd wordt vervolgens ook gevoerd op het politieke vlak. Christelijke cultuur mag zich niet laten verdringen door (elementen van) islamcultuur, omdat dit heilloos is voor de samenleving.

Een christen, die bij het Woord leeft, kan dan ook nooit de multiculturele samenleving — met uiteenlopende, als gelijkwaardig beschouwde godsdienstige normen en waarden — principieel aanvaarden. De geestelijke strijd met de islam is nodig, maar wordt gevoerd in de kracht des Geestes!

Mohammed of Christus, kiest wie gij dienen zult!

Intussen geldt: doe wél aan alle mensen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen