Aan Gods zegen is alles gelegen

Beamen we eigenlijk nog wel met heel ons hart wat erboven deze meditatie staat: aan Gods zegen is alles gelegen? Ja, nog wezenlijker: leven we er mee en er uit? Was deze waarheid ook voor het volk van Israël werkelijkheid in het leven van elke dag? Leest u Nehemia 1 er eens op na.

Het is in Jeruzalem nog een grote puinhoop. De Babylonische ballingschap is al tientallen jaren voorbij eigenlijk en we zijn in ons teksthoofdstuk in het jaar 445 voor de geboorte van Christus. Maar lang niet iedereen is teruggekeerd naar Juda. Velen, waaronder ook Nehemia zijn in Perzië gebleven. Al wil dat niet zeggen dat ze zich helemaal niet meer bekommerden om hun oude vaderland. Hun hart was er soms nog wel heel sterk aan verbonden. Ook bij een man als Nehemia merk je dat. Hij had een hele hoge baan aan het hof van koning Arthahsasta. Maar hij voelt zich niet te verheven om toch zo gauw er mensen uit Jeruzalem komen bij hen te informeren naar de stand van zaken daar. Doch het gezelschap heeft weinig hoopgevend nieuws. Jeruzalem is nog één grote puinhoop, letterlijk en figuurlijk. De stad ligt nog helemaal open. De muren zijn niet herbouwd. De tempel is nog niet herrezen. Dus iedereen kan er zomaar in en uit. Maatschappelijk en staatkundig gezien is er dus geen bescherming tegen vijanden van buiten.

Maar ook geestelijk gezien is het een verwarde toestand. De vermenging tussen het joodse volk en de heidense omgeving gaat gewoon door. Het volk stoort zich niet aan Gods boodschap. En als Nehemia dit alles hoort, dan wordt hij diep getroffen. Nehemia is een man die de Heere van harte liefheeft, hij wil zijn leven in de dienst van God besteden en daarom kan hij dit niet onbewogen aanhoren. Jeruzalem is immers de stad van God, daar wilde de Heere wonen onder Zijn volk. Israël is toch nog altijd het verbondsvolk, de Heere heeft hen toch niet zomaar uit Egypte en Babel verlost. En zolang deze toestand in Jeruzalem ­zo voortduurt, dan wordt God en Zijn volk toch veel smaadheid aangedaan. En dat kan en mag toch niet.

Zo is Nehemia bewogen over de eer van God en over het heil van het volk. Dat is de achtergrond van zijn gebed. Hoe zien we hier dan de gestalte van de Heere Jezus oprijzen en ik hoor Zijn smeking: Jeruzalem, Jeruzalem, hoe heb Ik u bijeen willen vergaderen gelijk een hen haar kuikens en gij hebt niet gewild.

We zien in onze tekst hoe Gods dienstknecht de zaak van de Heere tot Zijn zaak maakt. En ik hoor hoe Nehemia niet bidt voor Zijn eigen hachje, maar hoe hij op de knieën gaat voor de eer des Heeren en voor het heil van zijn volk. Hij kent maar één verlangen: eerherstel van God en van Zijn volk. Opdat zo de naam des Heeren weer als een banier verheven zou worden. Opdat de vijanden weer buiten gesloten zouden worden en het volk weer een stil en gerust leven zou kunnen leiden in de Ware dienst aan de Heere, dat de tempel weer in volle glorie zou hersteld worden en de dienst aan God weer naar behoren waargenomen zou worden.

Wat bidt Nehemia dan een aangrijpend gebed. Och HEERE, laat toch Uw oor opmerkende zijn op het gebed Uws knechts, en op het gebed Uwer knechten, die lust hebben Uw Naam te vrezen; Nee, Nehemia begint niet op te lepelen wat hij graag wil hebben. Nee, in ootmoed komt hij smekend tot God. Deze God is immers de hoge en heilige God. De God, Die recht is in al Zijn weg en werk. En Nehemia weet maar al te goed dat hij en het volk het er niet naar gemaakt hebben dat God genadig zou zijn.

Als wij dan onze handen vouwen en onze knieën buigen en nu naast Nehemia neerknielen, wat zullen we dan anders zeggen? Wij hebben er toch ook niets van terecht gebracht van Gods Woord en van Zijn geboden. Hebben wdj het dan wel verdiend dat God ons Zijn zegen zou geven? Kunnen wij zeggen: Heere wij hebben zo goed geleefd en nooit verkeerde dingen gedaan? Nee, ook wij moeten ons net als Nehemia en Israël heel diep schamen voor de Heere. Ook wij kunnen geen rechten laten gelden al menen velen van wel. Wat een hoogmoed leeft er dan in ons mensenhart. Moet u eens kijken wat Nehemia zegt als hij zich neerbuigt voor zijn God: Laat toch Uw oor opmerkende, en Uw ogen open zijn, om te horen naar het gebed Uws knechts, dat ik heden voor Uw aangezicht bid, dag en nacht, voor de kinderen Israels, Uw knechte en ik doe belijdenis over de zonden der kinderen Israels, die wij tegen U gezondigd hebben ook ik en mijns vaders huis, wij hebben gezondigd. Wij hebben het ganselijk tegen U verdorven; en wij hebben niet gehouden de geboden noch de inzettingen, noch de rechten, die Gij Uw knecht Mozes geboden hebt.

Nee, Nehemia verheft zich niet boven de anderen. Hij sluit zich volledig in. Ik en mijns vaders huis. Dan maakt genade klein. Dan leren we de ander uitnemender achten dan onszelf Zo vernedert Nehemia zich voor God. Is dat elke dag in ons leven ook onze plaats? Om zo ootmoedig te naderen tot de Heere. Moeilijk vaak hè? Maar daar wordt in die ootmoed wel Gods genade gevonden aan Zijn voeten. Daar wil de Heere Zich nog genadig ontfermen over zondaren, die tot Hem de toevlucht nemen en in het bloed van Christus redding en verzoening zoeken. Nee, dan is God niets aan ons verplicht, maar dan wil Hij ons om Jezus' wil nog genadig zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen