Heilzame dwang

Kunt u mij volgen en begrijpen als ik beweer dat het een zegen is dat de Heere niet altijd onze gebeden verhoort?

Zou het wel goed en nuttig voor ons zijn als de Heere God altijd maar met ons de weg insloeg die wij Hem aanwijzen; ons nooit eens leidde op een weg die haaks staat op de weg die wij graag willen bewandelen en ons nooit eens dwong in het schip te gaan, storm en noodgetij tegemoet?

Ik meen dat we de Heere dan nooit ten diepste zouden leren kennen en vertrouwen in Zijn Vaderlijke liefde en goedheid. In het leven van de gelovigen gaat het 'per aspera ad astra' d.w.z. 'door de diepte tot de hoogte' (zoals dat ook bij Christus het geval was!).

De discipelen hadden een prachtige en heerlijke tijd achter de rug. Zonet nog hadden ze het machtige wonder van Chnstus' vermenigvuldiging van de paar broden en visjes ineegemaakt. Wonderbaar zegenend en helend stond Hij in hun midden. Uit Zijn hand hadden ze gegeten en gedronken en ze waren verzadigd naar lichaam en geest. Ja, inderdaad, in Christus hadden ze leven en overvloed.

Zulke tijden geeft de Heere God ook vandaag nog in het leven van de Zijnen. Zonnige tijden, dagen van zegening.

Al onze gebeden worden heerlijk verhoord, Al onze nooddruft wordt heerlijk vervuld. Dan zijn er geen zorgen en er is geen twijfel. Heere God, mag het altijd zó blijven!

Maar de Heere wil dat we Hem ook nog op andere wijze leren kennen, nl. in de storm; in nood en smart; in de nacht als alles buiten en binnen in ons leven pikdonker is; als de wind ons tegen is en wij schreeuwen van angst en vrees.

Dan wil Christus over de golven tot ons komen, zeggend: Vrees niet. Ik ben het! Dan komt Jezus in de stormnacht bij ons in ons scheepje om de in ons woedende stormen en golven te doen zwijgen en bedaren en Hij Zijn rust en vrede in onze harten legt. Kijk, dat is een nog hogere kennis, een nog dieper inzicht in de Goddelijke rijkdom van Christus. Dat is kennis waarbij we ons in nood en dood op Hem durven verlaten en het licht van Zijn vertroosting voor ons opgaat.

U begrijpt wel dat de weg om tot déze kennis van God te komen veel moeilijker te begaan is dan die eerste. En vaak moet de Heere ons dwingen die weg op te gaan. 'En Jezus dwong Zijn discipelen in het schip te gaan'. Neen, om je uit Jezus' hand wonderbaar te laten spijzigen, daar is geen dwang voor nodig. Maar als de Meester hen daarna de wateren van het Meer van Galilea opstuurt en zij als ervaren vissers de donkere bui boven de rondom liggende heuvels zien hangen en het naar menselijk inzicht onverantwoord is om met dit weer zee te kiezen, nee, dat willen ze niet. Dan blijven ze liever op het veilige strand. Dan moet Jezus hen dwingen in het schip te gaan.

En hoe vaak na deze heeft zich deze geschiedenis al herhaald? Misschien ook wel in uw leven, zij het dan in andere yorm en omstandigheden?

'Jezus dwong hen in het schip te gaan'. Wie van ons gaat uit vrije wil de weg van smart en moeite op? Wie zet er eigener beweging zijn schouders onder hét kruis?

Als ons zoiets overkomt, dan staan we toch in vuur en vlam, niet vanwege onze liefde tot de Heere, maar vanwege onze verontwaardiging en onwilligheid! Waarom moet mij dat overkomen? God vergist Zich en Hij is onrechtvaardig.

O, dat handelen Gods is ook een zaak die we hier beneden nooit ten volle zullen begrijpen. Eén ding is gelukkig, dat de Heere Zich in Zijn oneindige liefde en geduld niets aantrekt van onze bezwaren en grote monden, maar ons rustig, met zachte drang, zoals daar éénmaal aan het strand van Galilea, het schip in drijft. '

De reden daarvan begrijpen we op dat ogenblik niet. Later zult ge het verstaan.

De Heere gebruikt Zijn heilzame dwang omdat we anders de Heere nooit zouden leren kennen zoals Hij gekend en geloofd wil worden, nl. in zielsbenauwdheid en stervensnood ons volledig aan Hem toe te vertrouwen. Vandaar dat de Heere ons een kruis oplegt, ons in droefheid brengt, ons teleurstelt of pijn doet, om ons op deze wijze met de discipelen in het schip te brengen. Wij willen dat niet!

Wij bidden er tegenin! God vergist Zich!

Hij leidt ons op een doodlopende weg. De wind was hen tegen. Grote golven sloegen over het scheepje, zodat ze dreigden te vergaan. En we schreeuwen van vrees! Maar de Heere zet toch door. Hij dwingt ons.

En we schreeuwen van vrees! Maar de Heere zet toch door. Hij dwingt ons. O neen, niet omdat Hij koud of onbewogen is. Ook niet uit lust om ons te plagen. Ook niet omdat Hij ons straffen wil voor onze zonden. Dat is zeker, mijn straf op mijn zonde. Als dat zo was dan waren we allang vergaan in Zijn toornegloed.

Neen, Hij doet het omdat Christus Zich straks in Zijn Majesteit, Heerlijkheid en .goedheid wil openbaren en Zich aan ons te kennen zal geven als Degene met Wie we nooit zullen omkomen, ook als wij geleid worden in een dal van diepe duisternis. Ik zal niet vrezen. Want de Heere is bij mij.

Straks strekt Jezus Zijn handen uit naar de wind.

'En er ontstond een grote stilte'.

In de natuur.

Maar ook in de harten van de bevreesde discipelen.

Dan is er de vrede die alle verstand te boven gaat.

Dan zien we pas welk een Vriend ons Jezus is!

Daarom, zuster of broeder, beste vriend of vriendin, in welke nood u ook bent, midden in uw nood komt Christus tot u en zegt: 'Wees goedsmoeds. Ik ben het.'

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen