Horen ze er wel echt bij...?

In het openingsartikel heeft dr. J. Hoek aangegeven in welk kader we jongeren vragen hebben gesteld over hoe ze hun plaats in de christelijke gemeente ervaren. Dit artikel spitst zich toe op de vraag of jongeren er wel echt bijhoren.

Bij een van de doopvragen horen we 'Bekent gij, dat zij in Christus geheiligd zijn en daarom als lidmaten van zijn gemeente behoren gedoopt te wezen'

De jongeren horen er dus helemaal bij. Bij de doop worden ze zichtbaar in de gemeente opgenomen en zijn zo niet alleen kinderen van hun ouders, maar ook kinderen van de gemeente.

De kerk aanvaardt hierbij ook een opdracht voor deze jongeren t.w.

Hen te leren leven met Gods beloften en naar Zijn geboden.

'Opdat zij hun hoop op God zouden stellen en Zijn daden niet vergeten' (Ps. 78) Maar hoe gaat dit in de praktijk? Krijgen zij die aandacht die zij nodig hebben?

Nemen we hen wel serieus als lidmaten van Christus' gemeente? Óm dit te ontdekken stelden we jongeren een aantal eerlijke vragen.

Reacties bij de kerkdienst...

Laten we eens luisteren naar jongeren, of zij het gevoel hebben erbij te horen in de kerkdienst.

'Als ik denk aan het taalgebruik van de predikant, dan heb ik echt het gevoel dat het vooral om ouderen gaat in de kerk' (Maarten, 22 jr).

'Buiten mijn vrienden voel ik mij een eenling in de kerk. Meestal voel ik mij niet aangesproken in een kerkdienst. Soms als de preek aansluit bij mijn wereld dan luister ik geboeid en heb ik er iets aan.

De catechismuspreken van onze predikant boeien mij niet. Hij gebruikt in die preken veel termen die 'boven mijn pet gaan'.

Ik vind het sowieso heel hinderlijk als er veel ouderwetse termen gebruikt worden. Dit is voor mij mede een oorzaak waardoor er zo'n scheiding valt tussen de 'kerkwereld' en de wereld daarbuiten. Misschien dat ouderen deze termen graag horen omdat ze herinneren aan vroeger tijden.

Denk dat ouderen graag vasthouden aan hoe ze het van oudsher gewend zijn. Zo is het altijd geweest en het is voor hen bedreigend wanneer dat veranderd wordt. Een stimulans voor mij om naar de kerk te gaan is, dat ik daar mijn vrienden ontmoet. Dat houdt mij erbij denk ik...'. (Peter 19 jr.)

'Meestal ga ik twee keer per zondag naar de kerk. Hier zit wel enige dwang achter van m 'n ouders. Zelf vind ik een keer ook wel voldoende, want als je toch niet echt wordt aangesproken, kun je net zo goed thuisblijven en misschien nog iets leuks doen...

De kerk is vooral gericht op ouderen, maar ja, dat is misschien wel logisch, want 'de ouderen vormen de grootste groep'.

Ik merk dit vooral aan het 'vakjargon' van de predikant, dat door ouderen vaak wel begrepen wordt.

Voor jongeren zou het fijn zijn als de predikant in begrijpelijke taal zou preken. Ook zou hij vaker aan jongeren kunnen vragen, waar ze mee zitten en waarover zij meer zouden willen weten en daarover preken.

Dat zou veel meer aanspreken en misschien niet alleen de jongeren...' (Marja 17 jr)

Bij ons in de kerk is er aandacht voor ouderen en jongeren. De dominee haalt in de preek de jongeren erbij, waardoor ik mij dan ook meer betrokken voel.

De andere predikanten die ik hoor, preken gelukkig ook niet over de hoofden van de jongeren heen. Soms is het wel eens moeilijk te begrijpen, dan mag het wel wat eenvoudiger... (Bert, 17 jr.)

In gesprekken blijkt iedere keer dat de kerkdienst voor jongeren een belangrijke graadmeter is bij de bepaling of ze serieus worden genomen in de kerk.

Uit de reacties blijkt dat velen daar hun vragen bij hebben. Dit mag ons ouderen, zowel ambtsdragers als 'gewone' gemeenteleden, wel stimuleren hieraan meer aandacht te geven en hiervoor ook meer aandacht te vragen.

Eenvoudig taalgebruik, het mijden van termen of op z'n minst het uitleggen daarvan en het actueel maken van de boodschap zijn wensen van jongeren die waarschijnlijk de gehele gemeente ten goede komen. Misschien is er alleen dit verschil: jongeren zeggen het en ouderen denken het. Gelukkig gebeurt het de laatste tijd steeds vaker dat predikanten in de kerkdienst ook echt de jongeren zien en aanspreken. Uit een reactie blijkt hoe dit wordt ervaren. Het geeft betrokkenheid, wanneer jongeren merken dat ze er helemaal bij horen. Juist in een tijd van kerkverlating blijkt het van grote betekenis of jongeren iets aan de kerkdienst beleven.

Ze komen niet voor ons...

Bij vragen over huisbezoek en persoonlijk pastoraat hoorden we ook ontdekkende reacties. Je vraagt je dan af: 'Horen ze er nu bij of niet? '

'Huisbezoek heb ik jaren niet meegemaakt. Misschien vroeger wel eens, maar dat weet ik niet meer. 'k Heb niet de indruk dat die ouderlingen voor mij komen. Mijn ouders vinden dat ook denk ik, want ze hebben mij er nooit bij gevraagd' (Kees, 17jr.)

'Vorig jaar heb ik bij huisbezoek gezeten, omdat m 'n ouders dat graag wilden.

Het heeft mij niet aangesproken. Als kinderen kregen wij niet echt aandacht,

'k Vraag me af of de ouderlingen iets van ons weten; wat we doen en wat ons bezig houdt. Ze hebben er niet naar gevraagd. Het was vooral een gesprek tussen m 'n vader en hen.

Misschien kwamen ze ook niet echt voor ons'. (Nico, 18 jr.)

'Na het overlijden van m 'n vader is er regelmatig wel iemand van de kerk bij m'n moeder geweest. De dominee, een paar ouderlingen, bezoekdames en zo, maar ze kwamen niet voor mij. Ik mis m'n vader zo, maar er komt niemand voor mij...' (Stefan, 18 jr.)

'Ik heb veel aan onze dominee en onze ouderlingen. Mijn vader is ziek geweest en is nu werkloos. In die moeilijke periode is er regelmatig een ouderling geweest.

Daar konden we fijn mee praten. We hadden er echt iets aan.' (Peter, 16 jr.)

Uit de laatste reactie blijkt hoe waardevol het is als er juist ook in moeilijke perioden in het leven van jongeren ook voor hen tijd en aandacht is. Zij ervaren dan sterk, dat ook zij er helemaal bij horen.

Het tegengestelde gebeurt ook.

Toen ik de eerst beschreven reacties uit de mond van jongeren hoorde werd ik er koud van. Later dacht ik, misschien Kpmt dit omdat je dan heel pijnlijk ervaart dat we jongeren te vaak gewoon in de kou laten staan. Herderlijke zorg is toch niet alleen voor grote schapen bedoeld. Hebben de lammeren van de kudde juist niet de meeste aandacht nodig. Zij zijn nog zo kwetsbaar, zo zwak en weinig weerbaar. Jongeren haken af, breken met de kerk omdat juist in crisissituaties er voor hen geen aandacht was.

Wat stralen ouderen uit, ..

Bij wat we schreven over de kerkdienst en het pastoraat dachten we in de eerste plaats aan mogelijkheden die ambtsdragers hebben om meer en beter op jongeren af te stemmen en hen zo te laten merken dat ook zij er helemaal bijhoren. Bij dit onderdeel gaat het over ouderen in het algemeen binnen de christelijke gemeente. Hoe komen wij over bij de jongeren.

Hierbij is het goed te bedenken dat we niet alleen iets overdragen met woorden, maar dat ook onze houding vaak veelzeggend is. Jongeren reageerden ook spontaan op de vraag hoe ze ouderen in de gemeente ervaren.

Laten we even luisteren.

'Naast je ouders zijn er best wel andere ouderen die naar je willen luisteren.

Toch heb je vaak wel het idee dat veel ouderen je niet serieus nemen.

Als je geen belijdenis hebt gedaan, tel je in de gemeente nog niet zo mee. Het gesprek verloopt vaak moeizaam. Zelfs al geven ouderen je de gelegenheid iets te zeggen, dan nog luisteren ze vaak niet naar watje precies zegt'. (Janneke, 16 jr.)

'De kerk is vooral gericht op ouderen en wordt ook geheel door hen bestuurd.

Nu hebben zij het voor het zeggen, straks zijn wij aan de beurt. De ouderen kunnen (in 't algemeen) deze tijd niet meer bijbenen. Het gaat hen allemaal te snel. Zij kunnen al die nieuwe ontwikkelingen in de maatschappij niet meer volgen. Volgens mij hebben ze van veel dingen ook geen weet. Dat merk je aan alles'. (Jan, 18 jr.)

'Veel ouderen wekken de indruk dat ze het beter weten, omdat ze ouder zijn en meer hebben meegemaakt.

Maar volgens mij zegt dat niet alles. Zo 'n houding vind ik ronduit irritant, 'k Vind ouderen in de gemeente ook niet altijd even eerlijk. Ze willen vaak niet de confrontatie met jongeren aangaan en omzeilen vaak de hete brij, wanneer jongeren confronterende opmerkingen maken of vragen stellen. Ouderen mogen er best anders over denken, maar laat ze eerlijk uitleggen hoe zij het geloof beleven en alles wat daarbij komt'. (Theo, 19 jr.)

Ik vind de ouderen in onze gemeente in het algemeen niet erg positief, 'k Heb er weinig contact mee, maar je merkt in het jeugdwerk bv. dat dingen door ouderen worden tegengehouden. Zij vinden dat dingen te snel gaan en zijn bang dat dingen uit de hand lopen. Bijvoorbeeld zoiets als ritmisch zingen lijkt hun het begin van afdwalen. 'Dan is de rem eraf' zeggen ze dan. Zo'n houding vind ik heel jammer. Zij inspireren jongeren op deze manier niet. Jeugdouderlingen maken hierop een uitzondering. De contacten die ik met hen heb, zijn heel positief en betekenen veel voor mij'. Of ik het altijd in deze gemeente uithoud, weet ik niet. Voor m 'n hele leven zie ik het eigenlijk niet zo zitten... (Marloes, 21 jr.)

Zien ze dit in ons?

Stralen wij dit uit als ouderen in de christelijke gemeente? Als ouderen zijn we geroepen jongeren voor te gaan, jongeren te onderwijzen, te vormen, opdat zij de God van hun doop (beter) leren kennen. Hem lief krijgen en Hem leren dienen.

Bij de reacties van de jongeren dringt de vraag zich op of wij wel bruikbare instrumenten zijn in de handen van God. Gaan wij jongeren wel voor of lopen we eigenlijk meer in de weg?

Bij de gesprekken bleek bij herhaling dat jongeren behoefte hebben aan eerlijke en open gesprekken. Ouderen mogen anders zijn, mogen ook andere gewoonten hebben, maar laat hen ons uitleggen waarom zij dingen belangrijk vinden. Laat ouderen ook echt naar ons als jongeren luisteren en zo ontdekken wat ons bezighoudt en wat ons beweegt.

Laten we het hoofd buigen...

Op wat we van jongeren hoorden zijn ruwweg twee soorten reacties mogelijk. We kunnen allerlei tegenwerpingen gaan maken en/of hun reacties relativeren en zo als ouderen in de gemeente er nog aardig afkomen.

Het lijkt mij eerlijker en vruchtbaarder hen open en eerlijk te antwoorden dat ze heel vaak gelijk hebben in wat ze ons tegenwerpen. We mogen in die weg ook zegen verwachten voor onze gemeenten. Als we ook hierin eerlijk schuld belijden voor God en voor de mensen (jongeren) kunnen we met verwachting bidden om een nieuw begin. Misschien is dat nog wel het moeilijkste voor ons grote mensen om tegen jongeren te zeggen dat we te kort schieten in onze opdracht voor hen.

We kunnen hen vragen ons te helpen hen beter te begrijpen en zo ook meer voor hen te kunnen betekenen. Daar wordt niemand minder van. Zeker niet in de ogen van jongeren. Het geeft ook verbondenheid, omdat je op die wijze heel dicht bij elkaar komt. Van jong tot oud zijn we aangewezen op de genade van God en op hulp van elkaar. De predikant, de ouderling en oudere in de gemeente die zo jongeren tegemoet treedt zal merken dat we elkaar als jongeren en ouderen van God hebben gekregen en ook elkaar nodig hebben, waarbij de een de ander uitnemender acht dan zichzelf.

Als ouderen kunnen we elkaar hierbij ook goed helpen. We zijn in dit opzicht ook geroepen haar het woord van de apostel Paulus 'op elkaar acht te nemen tot opscherping der liefde en der goede werken' (Hebr. 10 : 24).

Er gebeuren mooie dingen in deze. Bv. kerkeraden die hierover open en eerlijk in gesprek raken, waarbij ambtsdragers samen zoeken naar mogelijkheden om meer oog en hart voor jongeren te hebben.

Laten we vooral samen ook bidden om meer liefde voor jongeren en dat jongeren de liefde van Christus in onze woorden en in onze houding gaan herkennen, opdat zo iets zichtbaar wordt van de werken van Christus in ons.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen