Het open graf en de gesloten harten en ogen

Als schuwe vogels gaan zij in de schemer van de nieuwe morgen naar de hof van Arimathea. De vrouwen hebben haar Meester liefgehad als het licht van haar ogen en nog zijn haar harten van innige liefde voor Hem vervuld. Maar haar Heere is als een vervloekte gestorven aan een kruis. Haar handen hebben geholpen om Hem te begraven. Nu gaan ze nog eenmaal naar het graf; nog éénmaal, want na de derde dag wordt immers het graf voorgoed gesloten. Maar - wie zal de zware steen afwentelen van de opening van het graf? Zij rekenen alleen met een dode Jezus en wie dat doet vindt duizend bezwaren zwaarder dan de steen, die haar zorgen baart. Er zijn meer moeilijkheden dan zij vermoeden: het zegel, dat het graf er voor moet vrijwaren, dat iemand het zal openen, want dat zou een halsmisdaad zijn; de wachters zullen haar de toegang beletten. Zonder een Heere, Die leeft, zijn de zorgen nog meer dan we kunnen vermoeden.

Maar het is Pasen! De vraag vol vrees wie de steen zal afwentelen vindt haar antwoord eer zij bij het graf komen:

In de tuin van Arimathea
waar de duistere olijven staan
speelt een gouden glans door de twijgen
nu de zon is opgegaan.
Hoe zullen wij tot Hem komen?
Wie wentelt de steen voor ons af?
De Paaszon werpt haar stralen
op het wijdgeopende graf!

Het graf is open, want de Heere is waarlijk opgestaan. Het open graf opent vergezichten van eindeloos heil voor allen, die de Heere liefhebben. Hoe kunnen de vrouwen vrolijk zijn: Haar Heere leeft en zij met Hem. Nu kunnen de specerijen, die zij voor Zijn graf hadden bestemd Hem aangeboden worden als reukoffer van liefde en lof. Nu kunnen zij als vreugdeboden Gods aan treurende discipelen en vrienden verkondigen, dat de Heere is opgestaan, vreugde zal de harten vervullen van allen, die de verlossing van Jeruzalem verwach­ ten. Maar nu is er alleen nog maar stilte en een benauwende bezorgdheid, want het graf is open, maar de harten zijn nog gesloten voor het heil van Pasen en gesloten ogen zien het niet.

Gesloten harten
harten zijn gesloten.

Van wie?

Van de soldaten, die op Gabbatha de Koning der Joden met doornen hebben gekroond en Hem hebben bespot op Golgotha? Van de leidslieden van Israël, die de heilige woorden van een psalm aanwenden om de machteloosheid van de Heere te bespotten?

Over hen gaat het hier niet! Wie op Pasen spreekt van gesloten harten en ogen denkt niet aan de vijanden van Jezus maar aan Zijn vrienden. Zij waren traag van hart om te geloven, om de Schriften te geloven. Hun hart was gesloten voor Hem, Die uit het open graf het leven was ingetreden. Daarom zijn hun harten zwaar van zorgen en hun ogen branden van onzegbaar leed. Het blijkt mogelijk te zijn, dat de zon haar gouden stralen werpt over het wijd geopende graf, maar dat tegelijk gesloten harten treuren alsof er geen heerlijk morgenlicht was opgegaan nu de Heere was opgestaan. Op de Paasmorgen begon het te lichten, maar in bet gesloten hart is het donker als op de middag van Golgotha.

Waarschijnlijk gruwen we van de opmerking, dat het bij de opstanding van Jezus zou gaan om 'het levend worden van een lijk'. Met de apostel Paulus weten wij, dat de prediking ijdel en dat geloof op grond van die verkondiging zinloos zou zijn, als de Heere niet was opgestaan. Het apostolisch getuigenis bant elke twijfel uit: De Heere is waarlijk opgestaan. We belijden in dankbare gehoorzaamheid aan de Heilige Schrift met de kerk der eeuwen Jezus Christus, Die gestorven is en begraven, nedergedaald ter helle maar ten derde dage opgestaan is uit de doden.

Maar staat ons hart daarvoor open zoals het graf geopend was?

Het open graf bood de Opgestane doorgang, maar het gesloten hart verhindert, dat Hij intocht doet in ons gemoed om daar feest te vieren, het feest van de opgestane Heiland. Er is niet alleen geen Paasfeest voor soldaten en vijanden van de Gekruisigde, niet voor hen, die de verhalen van het open graf vervluchtigen tot 'een waarheid, die geen werkelijkheid is'. Ook ons hart is van nature gesloten, al is het graf wijd geopend. Het open graf is een werkelijkheid van God, maar we beleven dit eerst in al zijn heerlijkheid, als ons hart er voor open staat, opengaat.

Gesloten harten en ogen

Waarom toch zijn de harten en ogen gesloten van haar en hen, die niets liever zouden willen dan de levende Heere zien? Menselijke ervaring leert, dat wat ons hart niet wil ook door ons verstand niet wordt aanvaard. Was dit de reden, dat het open graf wel te denken gaf, maar niet leidde tot het besef, dat de Heere was opgestaan? Het hart was gesloten voor de woorden, die in ver verleden of voor korte tijd tot hen waren gezegd. Zij hadden deze woorden niet bewaard in hun harten; ieder, die Gods goede Woord niet in het hart bewaard, overkomt hetzelfde, omdat wij ze niet ter harte nemen. De engel zegt dan ook in zacht verwijt tot de vrouwen en zo tot ons, dat wij moeten gedenken, hoe Hij heeft gesproken, dat de Zoon des mensen moest overgeleverd worden in de handen van de zondige mensen en gekruisigd worden en ten derde dag wederopstaan. De Heere Zelf spreekt woorden, die strenger klinken tot de wandelaars naar Emmaüs: o, onverstandigen en tragen van hart om te geloven al hetgeen de profeten gesproken hebben. Het hart was voor het Woord gesloten en zo konden de ogen het niet zien. Dat zij niet zagen en dat wij niet zien is schuld voor God, omdat de woorden van de profeten en van de hoogste Profeet en Leraar niet harte zijn genomen. Ook wij zijn vaak zo traag om te geloven, zelfs al aanvaarden wij met het hoofd wat naar Schrift en belijdenis ons wordt voorgehouden.

Zo doen we de Heere tekort, die de waarachtige getuige is en de Eerstgeborene uit de doden. En we doen onszelf te kort, want wie de Verrezen Heere niet ziet is even arm als de vrouwen voordat de Heere haar was verschenen en even vol zorgen als zij op de morgen van Pasen. We zijn even tobberig met onze vragen en onzekerheden als de mannen, die naar Emmaüs gingen. Nu kunnen wij alleen nog maar in berouw bidden:

Heere, open mijn hart, Heere, open mijn ogen. Zou de Heere dat willen doen? Ook voor ons, die dit allerminst verdienen?

Hun ogen werden gehouden

Naast - en niet in mindering van - de schuld van de gesloten harten en ogen treft ons een ander woord uit het verhaal van de opstanding. We lezen, dat hun ogen gehouden werden, dat zij Hem niet kenden. Hun ogen waren bevangen. Door leed en tranen of mogen we hier duidelijk opmerken de goddelijke leiding, die mensen de verrezen Heere nog niet doet zien?

Wanneer Jezus met de wandelaars meegaat, zouden we willen aandringen, dat Hij zich meteen openbaart, dat Hij als aan de vrouwen terstond kenbaar wordt als de opgestane Heere of dat Hij zoals Hij dit alleen maar kan de naam noemt, zodat de blijdschap doorbreekt in jubel en aanbidding als bij Maria uit Magdala. De Heere kon en kan dit doen, maar meestal gaat Hij een andere weg om de harten en ogen te openen. Voorlopig worden hun ogen bevangen gehouden, dat zij Hem nog niet herkennen; niet om hen in die onwetendheid te laten, maar om hen - en ons - te leren, dat de weg van de Heere anders is als onze wegen, die wij zouden kiezen. De Christus laat als de allerhoogste Profeet en Leraar het Woord spreken. Zoals onze goede catechismus belijdt, dat de Heilige Geest het geloof werkt door de verkondiging van het Woord en daarmee slechts naspreekt wat Paulus leerde, dat het geloof uit het gehoor is en het gehoor uit het Woord van God. Wie dit leert zien gaat bidden, dat de Heere Zijn wegen door Woord en Geest bekend maakt. De ogen van de Emmaüsgangers blijven gesloten, totdat zij door het Woord opengaan.

Is dit een omweg? Hij had - als gezegd - zich toch meteen kunnen openbaren? Dat zeker wel, al zouden wij dan een blik gemist hebben op de gewone wijze waarop de Heere hart en ogen opent. Maar er is meer van te zeggen. Treffend is de uitspraak: 'Christus heeft lief en de liefde speelt gaarne het spel van de verberging om zich te meer te kunnen geven'. Dat is waar en soms ervaren wij dit als de grote verrassing van ons leven. Om ons daar te brengen geeft Hij goddelijk onderwijs. Oponthoud? Louter heerlijldieid! Wij horen de wandelaars naar Emmaüs zeggen, dat hun hart brandende in hen was, toen Jezus hen de Schriften opende. Ik schrijf nu over wat ik las: Zij konden het zichzelf niet verklaren, dat zij Hem niet eerder hadden herkend, maar zij waren vol blijd­schap. En denkend aan het spreken des Heeren onderweg en aan Zijn Schriftverklaring toen, doorleefde hun hart opnieuw de genieting, die zij daarbij gesmaakt hadden. Hun hart brandde, d.i. het ging geheel op in wat Hij zeide. Daar leefden zij in. Hun hart sloeg er vlugger bij.

Nu waren hart en ogen open om het teken van het open graf te verstaan, te beleven en zo te zien, dat de Heere waarlijk was opgestaan.

In de schemer gingen de vrouwen als schuwe vogels met harten vol zorgen naar het graf en de wandelaars tobden vruchteloos met hun onbeantwoorde vragen. Maar nu staan zij allen in het klare licht van Pasen en hun ogen zien Jezus en hun harten aanbidden Hem.

Pasen is:
een open graf
een open hart
een open oog.
En straks: een open hemel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen