Gemeenteleven als gave

Na de pinksterdag wordt het evangelie de wereld in gezonden. De Heilige Geest brengt getuigen op de been en deze getuigen verkondigen Jezus Christus. De & acht van die boodschap komt je tegemoet als je de eerste hoofdstukken van Handelingen rustig doorleest. Op de pinksterdag staan de apostelen op en verheffen ze hun stem, 'Petrus, staande met de elven, verhief zijn stem...' (2 : 14). Even verderop in hoofdstuk 3 lezen we dat Petrus en Johannes samen opgaan naar de tempel. In de Naam van Jezus Christus wordt een kreupele genezen en zo wordt er kracht bijgezet aan het getuigenis dat Jezus de Christus is. Dus hoofdstukken waarin goedvol doorklinkt: er is geen andere Naam gegeven door wie wij moeten zalig worden. De apostelen verkondigen, leren, verheerlijken de daden Gods aan de hand van Schriftwoorden uit het Oude Testament: od heeft de gekruisigde Jezus tot Heere en Christus gemaakt.

Dus het feit dat het evangelie klinkt is één van de voornaamste werken van de Heilige Geest. Het apostolisch getuigenis gaat de wereld door. Het heil wordt uitgeroepen voor een ieder die het wil horen. Gods daden worden verheerlijkt. Zij waren dagelijks eendrachtig bijeen in de tempel, en ze leerden ook aan de huizen (Hand. 2 : 46). Ze verkondigen in Jezus de opstanding uit de doden.

Deze apostolische leer is krachtdadig. De Heilige Geest werkt zo overtuigend dat mensen verslagen worden in hun hart en uitroepen: wat moeten we doen? Op die dag werden er ongeveer 3000 zielen toegedaan. Wat is dat een hoopvol bericht: het evangelie is bij machte om mensen tot inkeer te brengen. Mensen die geroepen hebben: kruisigt Hem, kruisigt Hem, zij smeken nu om ontferming, en ze komen tot verandering, tot bekering, tot geloof. Maar er is nog iets wat onze aandacht trekt. Lucas geeft in Handelingen 2 het getuigenis van de apostelen op de pinksterdag weer en in hoofdstuk 3 opnieuw een uitvoerig bericht van het optreden der apostelen, en pal daartussenin schetst hij met een paar korte typeringen het leven der gemeente. Dat wil zeggen: van meet af aan is daar een gemeente! Het getuigenis brengt een gemeente voort en die gemeente bewaart het evangelie door er in te leven. Ook dat is het scheppende werk van de Heilige Geest. Het verkondigde Woord en de levende gemeente trekken samen op. Als Woord en Geest samengaan, dan liggen Woord en geloof ook heel dicht bij elkaar, en waar geloof is daar is een gemeente.

Wat gebeurt er zoal in die gemeente? Hoe ziet het gemeentelijke leven eruit? Ze volharden! Ze blijvende staande. Dat is niet gering: een gemeente die volhardt. Er gebeurde toen veel, tekenen en wonderen die kracht bijzetten aan de boodschap dat Jezus Heere is, en tegelijkertijd kwam er vrees over alle ziel. En ondertussen doet de gemeente gewoon wat ze al de eeuwen door doet: volharden in de leer der apostelen, èn in de gemeenschap, én in de breking des broods, èn in de gebeden. Geen van deze elementen kan gemist worden en samen geven ze aan wat wezenlijk is voor het kerk-zijn.

Hoe zou een gemeente werkelijk gemeente kunnen zijn zonder te volharden in het getuigenis van de apostelen? Het zijn immers de apostelen die ons verkondigen wie Jezus Christus is. In Zijn Naam komt de gemeente bijeen. We horen van bijeenkomsten in de tempel, waar aan de hand van de Schrift onderwezen wordt in het evangelie en de boodschap uitgedragen wordt, en over samenkomsten in de huizen waar ook het brood gebroken wordt. De gemeente is dus van meet af aan bijeen rond de onderwijzing in het evangelie. Zo zijn wij bijeen rond de Schrift waarin dat getuigenis is neergelegd. Calvijn merkt op dat deze opsomming begint met de leer, die als het ware de ziel der kerk is. Een levende gemeente is een gemeente waar de stem van het evangelie klinkt, waar we er op uit zijn om te verstaan wie Jezus Christus is. Waarom is daar zoveel aan gelegen? Omdat de gemeente zich steeds opnieuw heeft te oefenen in het geloof en zich afvraagt: leven we wel met de Christus zoals de apostelen ons verkondigd hebben? Houden we de wereld wel voor wie Heere is?

En de gemeente volhardt in de gemeen­schap. Deze wordt gekenmerkt door de bereidwilligheid te offeren. Het gemeenschappelijke leven veronderstelt dat wij de nood van ander zien en ter harte nemen. Vandaar dat er ook zijn die goederen verkopen en uitdelen. Dat wil niet zeggen dat alles gelijkelijk gedeeld moet worden, maar wel dat de nood gelenigd wordt. Een wezenlijk kenmerk van gemeente-zijn. We lezen dat herhaaldelijk in Handelingen. Het Heilig Avondmaal maakt dat zichbaar: het brood wordt gebroken en gedeeld. Wie deel heeft aan Jezus Christus, die volhardt in de gemeenschap en die ontvangt de bereidwilligheid te delen in de nood van de naaste. Een voornaam teken van de gemeente, vooral in onze dagen. En in de gebeden. De discipelen waren bijeen in gebed, samen met de vrouwen, voordat de Heilige Geest werd uitgestort. En later, als Petrus bevrijd is uit de gevangenis, heffen zij eendrachtelijk met de woorden van Psalm 2 hun stem op tot God. De gemeente is een biddende gemeenschap en in het gebed wordt de gemeenschap met God beoefend. In het gebed ontdekken we des te meer dat wij de gemeente niet maken, maar dat het een gave Gods is. Het is de Heilige Geest die maakt dat de boodschap van de apostelen krachtig en vernieuwend werkt. Ook in onze dagen. Laten we ons er over verwonderen dat er een gemeente is en dat we daar bij mogen horen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen