Roemen

Woorden van Leven

Roemen is ergens hoog van opgeven. Het ligt er maar aan in welk kader dat gebeurt, of het een positieve of een negatieve notie is. Is er iemand die trots is op zichzelf en zijn eigen prestaties, dan is een ernstige waarschuwing op zijn plaats. De HEERE zegt Gideon dat hij zijn bevrijdingsleger sterk moet inkrimpen, 'opdat zich Israël niet tegen Mij beroeme, zeggende: Mijn hand heeft mij verlost' (Richt. 7 : 2). De enige legitieme roem die er voor Gods Aangezicht is, berust in de 'Naam Zijner heiligheid'. Roemen in de rechte zin is God groot maken in Zijn daden van genadige verlossing. Zo doen de psalmdichters dat: In God roemen wij den gansen dag, en Uw Naam zullen wij loven in eeuwigheid. Sela' (Ps. 44 : 8). Heel kernachtig vinden we de valse zelfverheerlijking in contrast tot het rechte roemen in Jer. 9 : 23, 24: Zo zegt de HEERE: een wijze beroeme zich niet in zijn wijsheid, en de sterke beroeme zich niet in zijn sterkheid, een rijke beroeme zich niet in zijn rijkdom. Maar die zich beroemt, beroeme zich hierin, dat hij verstaat en Mij kent, dat Ik de HEERE ben, doende weldadigheid, recht en gerechtigheid op de aarde, want in die dingen heb Ik lust, spreekt de HEERE'. Roemen is zichzelf voor God vernederen en Hem alle lof en eer toebrengen.

In het Nieuwe Testament vinden we het woord vrijwel uitsluitend in de brieven van Paulus, bij wie het een veelgebruikt woord is. Verder vinden we het een enkele keer bij Jakobus, onder andere waar hij spreekt over de barmhartigheid, die 'roemt tegen het oordeel' (Jak. 2 : 13). In vergelijking met het laatste is het eerste superieur Bij Paulus staat het woord 'roemen' in het kader van het geding van de rechtvaardiging door de werken der wet of uit de genade. Paulus wijst op het ernstige gevaar van zelfrechtvaardiging voor God, als een mens zich beroemen kan op zijn eigen vroomheid: Want indien Abraham uit de werken gerechtvaardigd is, zo heeft hij roem, maar niet bij God' (Rom. 4 : 2). De enige trots die een christen kan hebben is, dat hij een begenadigde is. Alleen in Christus' kruisverdienste ligt onze kracht en trots: Maar het zij verre van mij, dat ik zou roemen, anders dan in het kruis van onze Heere Jezus Christus, door Welken de wereld mij gekruisigd is, en ik der wereld' (Gal. 6 : 14). Het lijkt hiermee enigszins in strijd dat Paulus nogal eens kan roemen in zijn eigen apostolische dienstwerk. Soms lijkt hij zelfs trots te zijn op de gemeenten die dankzij zijn werk mochten ontstaan: Want ik weet de volvaardigheid uws gemoeds, van welke ik roem over u bij de Macedoniërs, dat Achaje van over een jaar bereid is geweest' (2 Kor. 9:2). Toch is Paulus' roemen verre van zelfverheerlijking. Integendeel, het is de dankbare verwondering over de genade Gods die in zijn leven en werk aan het licht is gekomen. Als hij door zijn tegenstanders uitgedaagd wordt, dan kan Paulus omwille van de zaak van het Evangelie niet zwijgen. Zijn roemen heeft echter een eigenaardige klank: Indien men moet roemen, zo zal ik roemen de dingen mijner zwakheid' (2 Kor. 11 : 30). Het heeft dus niets te maken met vleselijke zelftrots. Die heeft hij door de 'scherpe doorn in het vlees' grondig afgeleerd, zodat de conclusie is: Zo zal ik dan veel liever roemen in mijn zwakheden, opdat de kracht van Christus in mij wone' (2 Kor. 12 : 9). De slotsom van alles is immers: Doch wie roemt, die roeme in den Heere' (2 Kor 10 : 17).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen