Weet de gemeente wel?

Bovendien: wat valt er nu eigenlijk te zeggen met betrekking tot bijvoorbeeld het verdelen van de beschikbare gelden over de verschillende 'goede doelen'? En moet de gemeente 'het' wel weten? Is het principe niet deze: de linkerhand hoeft niet te weten wat de rechterhand doet? Doen wat je hand vindt om te doen en daarvoor moet je je achteraf niet op de borst kloppen door er in de publiciteit ruchtbaarheid aan te geven.

Deze vraag is niet uit de lucht komen vallen. Op de toerustingsavonden voor diakenen is mij gebleken, dat vele diakenen, toen zij geroepen werden tot het ambt, eerst nadrukkelijk geïnformeerd moesten worden over de inhoud en invulling van het ambt.

Als een leider op de zondagsschool vraagt aan de kinderen: 'Weten jullie wat een diaken is? ', dan kan hij/zij antwoord krijgen: 'Die haalt de collecten op in de kerk'.

Zo kan een predikant/catecheet op de catechisatie van de tieners een soortgelijk antwoord verwachten. Ik hoor dan ook van diakenen, dat zij op een van de laatste avonden van de belijdeniscatechesegroep mogen komen, om iets te vertellen van het diaconaat.

De aanleiding tot het schrijven van dit artikel is het aprilnummer van het blad 'Diakonia'. Daarin schrijft Van Schalk, de eindredacteur een openingsartikel: 'Diakenen, zoek de publiciteit!'

En weer de vraag: 'Moet dat dan? Diaconaat gebeurt toch vooral in stilte? ' Aan de hand van 'Diakonia' wil ik de volgende zaken onder uw aandacht brengen.

De gemeente moet weten

Het is hier niet de plaats en gelegenheid om uitvoerig stil te staan bij de ambtstheologie. Maar vanuit Efeze 4 mag ik toch doorgeven, dat de ambten er niet zijn voor zichzelf, of sterk verheven boven de gemeente. Ambtsdragers zijn door de gemeente, mitsdien door God geroepen tot het ambt... om 'de heiligen toe te rusten tot dienstbetoon'. (Efeze 4:12 (SV) zegt dat zo:

'Tot volmaking der heiligen, tot het werk der bediening, tot opbouwing van het lichaam van Christus.' In vers 16 wordt de gemeente omschreven als 'lichaam'.

Hier ligt mijns inziens de basis, waarom de gemeente moet weten. Hoe zullen zij (= de leden van de gemeente, het lichaam dus) betrokken kunnen raken bij het diaconale aspect van het gemeente-zijn, als zij niet eens weten waar de diakenen mee bezig zijn. Hoe kan een gemeentelid dienstbetoon in praktijk brengen, wanneer dat niet door de diaconie van haar gemeente wordt voorgeleefd, zichtbaar gemaakt en door de diaconie ook daartoe gestimuleerd? Daarmee wil ik allerminst zeggen, dat er op individueel vlak indrukwekkend veel gebeurt als het gaat om dienstbetoon (ik denk aan de mantelzorg binnen familie-en burenverbanden, ik denk aan het bezoeken van de weduwen en de zieken, de indivuduele steun bij crisissituaties, om maar enkele gebieden te noemen); echter we hebben de tijd daarin niet mee! Ook wij zijn kinderen van onze tijd, behept met het virus van individualisme en materialisme (ik ben geschrokken van de invloed van piramidespelen in de gereformeerde gezindte!). Daarom moet een diaconie blijvend zicht houden op wat er gebeurt, en mensen daarin bemoedigen trouw te blijven, of te bemoedigen op dat spoor te gaan. Heiligen toerusten... elkaar zo tot een hand en een voet zijn.

Hier ligt een belangrijke weg voor diakenen om te gaan!

Voorbeden

Maar ook moet de gemeente geïnformeerd zijn om gericht voorbede te kunnen doen. En op andere wijze mee te leven. Wat is er niet een schrijnende onbekendheid met de problematieken, die zomaar naast je eigen deur liggen. Op de dag dat ik dit schrijf had ik een gesprek met een diaken over zwerfjongeren. Hij vertelde een verhaal van middenstanders, die daar nogal wat last van hadden. Het zijn 'lastposten' geworden. Om het maar eens in de oude termen te zeggen: is het ook een 'gebedslast' geworden? Is de vraag, die onuitgesproken op de tafel van de diaconie (ter plaatse) is komen te liggen een 'gewetenslast' geworden, een probleem dat meer dan een agendapunt is?

Wil je daar wat aan gaan doen, vraagt dat om veel 'meer dan het gewone' (naar: F. Boerwinkel in zijn boek over de Bergrede). Dan moet je ernaar toe. Dingen gaan ondernemen... en je gemeente informeren. Want uiteindelijk kun je als diaken(en) zo'n taak nooit (alleen) op je schouders nemen. Daar heb je vrijwilligers voor nodig (gemeenteleden!). Daar heb je ondersteuning vanuit de gemeente bij nodig, niet in het minst het gebed! En om gericht te kunnen bidden heb je wel informatie nodig. Het een kan niet zonder het ander! En meer informatie roept ook de interesse bij leden van de gemeente wakker, om mee te gaan doen.

Verantwoording

Ten slotte moet de gemeente wel geïnformeerd worden, omdat de diakenen verantwoording dienen af te leggen van wat er gedaan is met het geld, dat de gemeenteleden bijeengebracht hebben ten dienste van de armen en behoeftigen. Daarom zal ook elk jaar de jaarrekening ter inzage moeten liggen voor allen die daar inzage in willen hebben. Het is meer dan een formaliteit, omdat te doen!

Hoe weet men dan?

Als een diaconie besluit om werk te maken van aandacht voor de grote groep WAO-ers in haar woonplaats, dan zullen die WAO-ers in ieder geval moeten weten, dat er iets is (een trefcentrum, hobbyclub, gespreksgroep of cursusmiddag o.i.d.) speciaal met het oog op hen! Natuurlijk zijn daarvoor het kerkblad, de regionale kranten, de lokale omroep of zelfs een homepage op Internet belangrijke middelen, om de ander te bereiken. Maar vergis u niet: de afkondigingen in de kerk hebben een belangrijke uitstraling! Diakenen: zorg voor een goede formulering van datgene, waarvan u de gemeenteleden deelgenoot wilt maken! Zo kunt u uw gemeenteleden deelgenoot maken, en deelgenoten worden betrokken, en betrokken mensen kunnen (vaak) ingeschakeld worden. En 'de handen van de kerk' kunnen zo verveelvoudigd worden, opdat de naaste in onze directe omgeving in de naam van Christus, gediend zal worden.

Luisterend dienen

Dat is de naam van het programma van het Werelddiaconaat. Naar ik hoop is dat bij u bekend, en wordt er ook in uw gemeente zo'n twee keer per jaar geld ingezameld voor dit prachtige stukje wereldwijde betrokkenheid op de nood van mensen.

Ik zou graag die titel even willen lenen tot slot van dit artikel. Zoals de Heere Jezus luisterend en dienend aanwezig was temidden van Zijn volk(sgenoten), zo mag de diaken in onze tijd zijn oor te luister leggen in de samenleving om ons heen. Met de wil om te kunnen helpen waar geen helper is. Dat begint bij direct en gericht contact met gemeenteleden.

In hetzelfde nummer van Diakonia (een alleszins aan te bevelen blad: bel daarvoor de GDR:0343-523611) schrijft mijn collega Ad van Oost over de 8 argumenten (uit het handboek voor diakenen) om op diaconaal huisbezoek te gaan. Ik citeer ze hierbij zonder uitweiding, omdat het dienstbaar is aan ons onderwerp in dit artikel!

1. Zo leer je gemeenteleden kennen en kun je bondgenoten voor het diaconaat zoeken.
2. Zo kun je misverstanden uit de weg ruimen.
3. Zo kun je weerstanden overwinnen.
4. Diaconaal huisbezoek geeft aan, dat je alleen samen verder kunt komen.
5. Op diaconaal huisbezoek kun je informatie inwinnen.
6. Het is een invalspoort, om zelf bondgenoot te worden.
7. In het diaconaal huisbezoek ben je bezig in navolging van de Heere Christus.
8. Op diaconaal huisbezoek gaan is belangeloos dienaar zijn.

Dat u voor de ondersteuning en verder gesprek altijd een beroep kunt doen op uw diaconaal consulent in de provincie, dat wist u natuurlijk al. We willen het belang daarvan toch weer onder uw aandacht brengen. Ook in de bijzondere taak met betrekking tot publiciteit en voorlichting.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen