Belijden is vooruitzien

Ons menselijke leven is altijd een leven vooruit. Het heden beleven we nooit echt. Want elk nieuw moment in het leven is weer direct verleden tijd. Ons leven strekt zich uit naar de toekomst. Elk moment vragen we ons weer af wat er om de volgende bocht gebeuren zal.

Het christenleven ligt zo ook ingeklemd tussen verleden en toekomst. Maar dan op een principiële wijze. Want Gods heilsdaden, die in Christus aan het licht zijn getreden, zijn niet uitsluitend verleden tijd. De weg van Christus ging van Zijn geboorte in de kribbe naar het kruis van Golgotha. Maar dat was niet het laatste. Na Golgotha volgde de opstanding. Het eindigde met Christus niet in een menselijke tragedie, een smadelijke dood aan het kruis. Met Zijn opstanding brak immers het nieuwe leven door.

De Verzoening, het grote Heilsfeit dat Christus op het kruis de schuld van mensen heeft verzoend, is eens en voor altijd geschied. Maar dan ook met nadruk op deze twee woorden. Ééns: toen, daar op Golgotha, niet meer te herhalen. Maar ook voorgoed: voor altijd, gericht op de toekomst, altijd geldig. Daarom kan van Christus worden beleden, dat hij gisteren en heden Dezelfde is en tot in eeuwigheid (Hebr. 13 : 8). Zijn kruis vormt het centrum van de geschiedenis. Maar in kruis en opstanding ging het leven open naar de toekomst. Kruis en opstanding zijn weliswaar Historische Feiten, maar ze zijn geen gebeurtenissen louter uit een geschiedenisboekje. Gods daden zijn Heilsdaden, die toekomst-gericht zijn. Christus is opgevaren naar de hemel, vanwaar Hij deze wereld regeert en vanwaar Hij zal weerkomen om te oordelen de levenden en de doden. Zijn Rijk zal geen einde hebben.

De opstanding van Jezus betekent: Vivit, Hij leeft.

De wederkomst van Jezus betekent: Vincit, Hij overwint.

Als Maarten Luther niet meer op kon tegen de moeiten en de aanvechtingen, schreef hij met een stuk krijt 'Vivit'; daarin was het 'Vincit' opgenomen.

Belofte

De opstanding van Christus is enerzijds de vervulling van Gods beloften onder het Oude Verbond maar heeft anderzijds een belofte vóór en naar de toekomst in zich. Gods werk gaat door. En Hij beloofde aan de Zijnen, toen Hij was opgestaan, vlak voor Zijn hemelvaart: Ziet, Ik ben met u al de dagen, tot aan de voleinding van de wereld' (Matth. 28 : 20). Daarom kon Jezus, na Zijn hemelvaart, een stoet van gelovigen tot Zich en met Zich meetrekken de eeuwen door, over de hele wereld. Ze hebben erop vertrouwd, dat Hij niet alleen toekomst beloofde maar ook garandeerde. De Bijbel ziet de opstanding in verbinding met het kruis, waar Christus de machten overwon, maar ook met Zijn uiteindelijke overwinning, als Hij alle machten in deze wereld verslagen zal blijken te hebben en alle knie zich voor Hem zal buigen.

'Sterf niet in het wachtlokaal van de toekomst' , was ooit de titel van een boek, dat in Duitsland verscheen: lééf het heden. Maar het heden heeft alleen perspectief als het toekomst heeft. Zo niet dan is het heden niet meer dan 'pluk de dag'. Voor het geloof is de toekomst veilig, omdat deze een verankering heeft in het verleden, in kruis en opstanding.

Belijdenis

Belijdenis In deze weken zetten nieuwe belijdende leden van de gemeente hun treden in Gods spoor. Dat spoor is voor de nieuwtestamentische gemeente bij het kruis begonnen, al was het spoor al uitgezet in de moederbelofte (Gen. 3). Dat spoor liep door de tijden heen. Dat spoor gaat voor nieuwe lidmaten verder, naar de toekomst. Een mens kan echter alleen in Gods toekomst geloven als men eerst op Gods daden in het verleden heeft leren vertrouwen. Ons christelijk geloof is gebaseerd op het getuigenis van profeten en apostelen, die in alle toonaarden hebben betoogd en betuigd, dat wat zij zeggen over Gods daden in de geschiedenis 'echt gebeurd' is. Dat is geen fabeltje, geen verhaaltje, of 'een Verhaal dat gaat'. Ds. N. M. A. ter Linden heeft met zijn visie, dat Pasen wel waar is maar niet echt gebeurd, veel mensen vandaag op het verkeerde been gezet. Zullen beloften uit het Woord van God voor de toekomst wel echt waar worden gemaakt als Gods daden in het verleden niet echt zijn gebeurd? ! Ik las nog eens het boekje van wijlen dr. J. J. Buskes, dat hij in 1969 over de Opstanding schreef. Ook in die jaren, werd al gezegd: niet echt gebeurd. Tegen die vrijzinnigheid kwam, Buskus - zelf een man van het midden - in die tijd krachtig op. Over het Paasgeloof zegt hij:

'Dat dit geloof op de proef wordt gesteld, is begrijpelijk en heilzaam. Daarbij zijn we aangewezen op het getuigenis van de apostelen. Toch niet uitsluitend. Wij zijn ook aangewezen op de levende Heer zelf, die gezegd heeft: "Zie, Ik ben met u alle dagen, tot de voleinding der wereld".

Geloven dat het echt gebeurd is, is kiezen voor deze levende Heer. Zonder Hem leven wij in een blinde wereld en achter gesloten deuren. Een lege prediking. De bazuin staat aan de mond maar er komt geen geluid uit. Een leeg geloof. Wij grijpen naar een hand, maar er is geen hand. De levende Heer zet de leegte om in volheid. Wij horen het Evangelie en Gods hand grijpt onze hand. Jezus' opstanding is Gods "ja" op onze wereld en ons leven. De toekomst is aan God en daarom heeft de wereld en hebben wij toekomst.

Wie in het "echt gebeurd" van Jezus' opstanding gelooft, kan geen geseculariseerd christen zijn, die in deze wereld op-en ondergaat, maar ook geen piëtist, die deze wereld ontvlucht. Midden in deze wereld heeft hij Gods nieuwe schepping ontdekt. Hij houdt het leven niet krampachtig vast, maar verwerpt het ook niet lichtvaardig. Deze prediking is geen opium en dit geloof is geen illusie.

Het is echt gebeurd: de Heer is waarlijk opgestaan.

En het zal echt gebeuren: God zal zijn alles in allen.'

Begaanbaar

Zo betreden de nieuwe lidmaten een begaanbare weg, een weg in het spoor van Christus. Zij kunnen van kracht tot kracht voortgaan (Psalm 84). Want Hij heeft de weg geëffend.

Wie vandaag belijdenis doet, belijdt toekomst te hebben. Niet een toekomst die men zelf moet maken. In onze tijd wordt gesproken over een maakbare samenleving en over een maakbare toekomst. Maar wat valt de toekomst tegen als een mens die zelf in handen heeft. Zulk een toekomst kan zelfs heel (be)dreigend zijn. Halen we het wel? Wat staat ons allemaal te wachten?

Maar dan mag een belijdende christen zich ook dat andere Woord van Christus te binnen brengen, gesproken tot Zijn jongeren na Zijn opstanding: Mij is gegeven alle macht in hemel en op aarde' (Matth. 28 : 18). Of ook het andere Woord: Vreest niet, gij klein kuddeke! Want het is uws Vaders welbehagen, ulieden het Koninkrijk te geven' (Luk. 12 : 32).

Klein

De kleine kudde wordt vandaag meer en meer realiteit. Het christelijke leven komt in een geseculariseerde samenleving steeds meer onder spanning te staan. Op de weg met Christus naar Zijn toekomst zal het er ook in onze samenleving niet eenvoudiger op worden. De één na de andere aanslag is en wordt gepleegd op de verworvenheden van het Evangelie.

Centraal staat bijvoorbeeld voor een christen de wekelijkse rustdag om met de gemeente Gods samen te komen en bepaald te worden bij de eeuwige rust, die overblijft voor het volk Gods.

Dezer dagen heeft minister Borst, de lijsttrekker van D'66, scherp uitgehaald naar de actie, die door de kerken wordt gevoerd tegen de 24-uurseconomie. Het pleidooi voor een collectief rustmoment wees ze af: 'De tijd van zo'n gemeenschappelijke rustdag heeft de samenleving volgens D'66 gehad. Mensen bepalen zelf wel wanneer ze willen rusten' (Trouw). Hier komt het Woord Gods er niet meer aan te pas. Verleden tijd, zegt een minister. Ieder moet zelf uitmaken wanneer hij rust.

Christenen rusten echter niet alleen op zondag maar vieren de dag ook als dag van de opstanding. Zal die dag, wanneer de '24-uurseconoinie' zich doorzet, niet steeds meer onder spanning komen te staan?

Dit voorbeeld zou met andere te vermeerderen zijn. Het christen-zijn in onze samenleving zal steeds meer betekenen: 'Kleur bekennen'.

Bij het afleggen van openbare geloofsbelijdenis wordt nogal eens gezegd: 'Ons is geen kalme reis beloofd, wel een behouden aankomst'.

Door de stormen van de tijd heen, ook door de aanvechtingen van een geseculariseerde samenleving heen leidt Christus de Zijnen naar Zijn toekomst. In Zijn opstanding werd een gat in deze wereld geslagen, met uitzicht op een andere wereld. Een andere wereld, die hier al begint. Maar een volkómen andere wereld, die al in Hoop wordt beleefd, als God eenmaal Alles in allen zal zijn.

Die Hoop kan met name ook worden beleefd aan het avondmaal. Op 26 november 1939 - de Tweede Wereldoorlog was toen al begonnen - preekte Dietrich Bonhoeffer in Duitsland over 1 Kor. 15 : 54-55. 'De dood is verslonden tot overwinning...'. In 1945 werd hij, wegens zijn aandeel in de aanslag op Hitler, opgehangen. In die preek zei hij dat brood en wijn bij het avondmaal overwinningstekenen zijn:

'Wanneer gij het gezegende brood en de gezegende beker ontvangt, dan zult gij weten: zo zeker ik dit brood eet en deze wijn drink, zo zeker is Jezus Overwinnaar over de dood gebleven, zo zeker is Hij de levende Heere, die ons ontmoet. Wij weten in ons leven meer van nederlagen dan van overwinning. Gods Woord spreekt niet over ónze overwinningen. Niet wij winnen, Jezus overwint.'

Belijden is vooruitzien. Er is Hoop, want er is Toekomst.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen