Meer dan genoeg

De Israëlieten zijn nog niet uit Elim vertrokken of een nieuw probleem dient zich aan. Nog even en ze zitten zonder eten. De onvrede slaat toe. Ze beginnen te mopperen tegen Mozes en Aaron. Weten ze de HEERE, hun God, niet meer te vinden? Nee, Hij lijkt vergeten, helemaal uit het vizier. Hoe bestaat het!? Alsof er bij de Rode Zee, in Mara en Elim niets gebeurd is! Al dat gemopper getuigt van weinig vertrouwen, sterker nog: doen alsof er niets gebeurd is, is ongeloof.

Hoe bestaat het!? Wacht even. Waar is God in ons leven? Wij hebben geen honger. We mogen niet mopperen, want we hebben het goed, toch? De economie groeit; meer inkomen; meer te besteden. Meer... Dat is het. Zo moet het. Meer, alsmaar meer. Het kan niet op. Dus toch honger? We leven in tijd 'nooit genoeg'. Wat is dat toch? Waarom toch alsmaar meer? Deze 'honger' verraadt een leegte, een leegte zo groot... En God? Hij lijkt vergeten; Hij doet niet meer mee...

Toch wel! 'Toen zei de HEBRE tot Mozes.' Ineens laat God van zich horen. 'Zie, Ik...' Hij eist de aandacht en zo legt Hij de vinger op de zere plek. Zie, Ik! Er is geen oog voor Hem. Dat is de leegte. Maar hoor! 'Ik zal voor u brood uit de hemel regenen!' Het gaat regenen, in de woestijn. Nee, geen zwavel en vuur als antwoord op het ongeloof (Gen. 19).

Geen oordeel en vuur, maar vlees en brood. Onbegrijpelijk. Als dit geen genade heet. Zo is de HEERE. Hij is lankmoedig, barmhartig en genadig.

Kijk eens, Hij neemt de leegte weg. Hoe? Met Zijn gaven, gaven uit de hemel. En bij Hem komt niemand tekort. Gaven genoeg! 'Ik zal voor u brood regenen', belooft Hij. Regenen. Dat klinkt even ruim en royaal! Dat is het ook. Want zo is de Heere. Zwermen kwakkels bedekken het tentenkamp; overal in het rond ligt manna (vs. 13). Voor iedereen is er ruim drie liter manna per dag. God spreekt, zonder woorden: Ik zorg voor u.

Houd dan uw hand op bij God. Elke dag. De Israëlieten doen dat ook. Ze krijgen manna voor één dag. ledere morgen moeten ze er weer op uit. Zo oefent de HEERE hen in afhankelijkheid. Niet iedereen ziet dat zitten (vs. 20). Ze rapen meer, want ze willen meer. Ze willen zekerheid. Alsof we die met de HEERE niet hebben! Het ontbreekt hen aan vertrouwen. Ontmaskerend is dit. Voor ons die jagen naar meer, alsmaar meer. Voor ons met al onze verzekeringen, spaarfondsen en wat voor zekeringen ook. Leven in afhankelijkheid van de Heere, leven in het geloof: Hij zorgt. Dat wil ons leven zijn! Dan gaan we strepen trekken, grenzen betrachten. Het kan niet anders! Is God het geheim van óns leven, dan is het een keer genoeg. Meer dan genoeg.

Wie meer wil zal bedrogen uitkomen. Kijk maar. Sommige Israëlieten rapen meer dan nodig. De volgende morgen krioelt hun opgespaarde manna van de maden. Het stinkt want het is bedorven. De Heere gruwt ervan als wij maar rapen en rapen, nooit genoeg. Dan missen wij vertrouwen. Trouwens, brengt alles wat we meer hebben dan nodig zoveel heil en zegen? Kijk eens om u heen: het bederf, het geestelijk bederf slaat toe, ook onder ons. Het wordt tijd dat wij weer leren leven uit de hand van de Heere, onze God; leren genoeg te hebben aan het dagelijks brood. Daar worden we echt niet minder van.

Op sabbat regent het geen manna. Opvallend is dat. Waarom niet? Op die dag laat God ons met Israël weten dat de mens bij brood alleen niet zal leven, maar bij alle woord dat uit de mond van God uitgaat. De HEERE zorgt voor het dagelijks brood, maar Hij heeft nog veel meer brood. Ook dat brood is brood uit de hemel. Hij geeft ons Zijn Woord. En of dat voedzaam is! Het zit vol beloften. Over regenen gesproken. Sla de Bijbel maar open, dan regent het beloften. De tekst is er één van: Ik zal. Hier hebt u er nog een: 'die tot Mij komt, zal geenszins hongeren, en die in Mij ge­ looft zal nimmermeer dorsten.' Christus zegt het. Hij is hét Brood uit de hemel, het Brood des levens (Joh. 6).

Dat Brood geeft de Heere u graag. Want dat hebben we het meest hard nodig. Onze honger naar meer, alsmaar meer en nooit genoeg verraadt dat we Hem missen. Dan missen we alles. Zonder dit Brood blijven we niet in leven, hoeveel we ook rapen tot op de sabbat en zondag toe. Hoezo niet? Omdat er zonder Christus geen verzoening is, geen vergeving van zonden, geen vrede met God. Alleen in Hem is het leven.

'Ik zal voor u brood uit de hemel regenen.' Door de week. Maar ook op sabbat. Toch wel. Ook op zondag regent het brood, genadebrood. Want daar is Christus. In de opening van het Woord, onder de prediking van het evangelie, aan de avondmaalstafel. Brood genoeg. Voor u, zegt God. Lege handen? Een leeg hart? Houd ze maar op bij de Heere. Kijk eens goed, het brood uit de hemel ligt voor het oprapen. Op de sabbat wordt het de Israëlieten zelfs in de schoot geworpen. Geloven is rapen: de belofte oprapen, Christus aannemen. Daar komt het op aan. Is Hij ons leven? Dan zal de leegte verdwijnen. En of onze omgeving dat merkt! We weten van het genoeg. Het is een keer genoeg. Want Hij is ons alles!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen