Globaal bekeken

In Herderssporen (kwartaalblad over vacatures, c.q. beroepingswerk in de rechterflank der Nederlandse Hervormde Kerk) stond het volgende over 'De rechterhand van de predikant':

'Onder deze noemer schreef ik in het vorig nummer. Daar bedoelde ik de assistentie in kerkdiensten mee van een ambtsdrager, die zich belast met het lezen van de Tien geboden, de Geloofsbelijdenis en de schriftlezing.

Dit onderwerp werd goed gelezen, want ik kreeg diverse reacties. Wat me goed deed was, dat de redactie van het "Nederlands Dagblad" het de moeite waard vond dit gedeelte in hun editie van 6 oktober jl. op pagina 2 over te nemen. Per telefoon werd me gezegd dat in de Hervormde Gemeente van Maartensdijk (U.) dit gebruik ook nog in zwang is.

Schriftelijk werd uit Loppersum en Apeldoorn gereageerd. De ouderling-voorlezer ("Lector") kwam al voor in de oud-christelijke kerk en gold als vertegenwoordiger van de gemeente. Er zou een oude ambtstheologie aan deze voorlezer ten grondslag liggen.

Het lezen voor de dienst begon werd al voor de Kerkhervorming een gebruik. Veel mensen konden niet lezen, daarom namen ze kennis via de voorlezing van de inhoud der heilige schrifturen. Ondanks dat het lezend kerkvolk groter werd, ging men hier mee door. (Een soort voorzorgsmaatregel.) "Opdat Gods huijs geen klaphuijs sij", zoals een kerkenraad te Zwartsluis dit formuleerde, en om zodoende geluiddempend te werken op de pratende gemeenteleden die binnenkwamen. Ook kreeg ik een verhaal aangereikt van wijlen ds. Jac. van Dijk, die in "Uw vreugde tegemoet" vertelt dat een collega hem had gezegd, dat in die tijd er nog veel voorlezers in de kerken waren, waarvan velen rijk begiftigd waren met verbale slagvaardigheid (red.), naar wie het een lust was te luisteren. Maar er waren ook anderen die dom en eigenwijs waren, (dat gaat altijd samen), die soms de wonderlijkste versprekingen maakten. De voorlezer uit het verhaal was niet dom en eigenwijs, wel een eenvoudig mannetje, die struikelde over al die namen aan het begin van Mattheüs 1 en daarom uitvond te zeggen "en verder gewonnen ze elkaar tot vers zestien".

Eerst wilde ik na dit gelezen te hebben, de namen tellen, maar ik las, "drie maal veertien geslachten", dat zijn dus 42 namen.'

In het boek 'Guibert van Nogents Monodiae' (uitgave Verloren, Hilversum), troffen we de volgende treffende uitspraken van Guibert (een twaalfde-eeuwse monnik) over zijn 'zelfbeeld':

• 'Ik belijd voor uw grootheid. God, de loop van mijn ontelbare dwalingen en de herhaaldelijke terugkeer tot uw innige genade, die evenwel door u werd ingegeven. Ik belijd de slechtheden uit mijn kindertijd en jeugd, slechtheden die nog opborrelen in mijn volwassen leven, en de chronische drang om het slechte te doen die zelfs niet is opgehouden onder de verslapping van een afgemat lichaam. '

• 'Hoe zou ik zelfs maar een glimp van u kunnen opvangen als mijn ogen blind zijn voor mezelf... Twee zaken zijn duidelijk: dat ik door mezelf te kennen de kennis van U zoek en dat terwijl ik de kennis van U geniet, ik terstond de kennis van mezelf niet ontbeer.'

• 'Steeds, Heer, wanneer ik mijn enorme volharding in onreine zaken in herinnering roep en ik me herinner hoe Gij me steeds de genade geschonken hebt om over deze zaken berouw te hebben, verwonder ik me over Uw hart dat uiterst geduldig was jegens mij, meer dan het menselijk voorstellingsvermogen bevatten kan.'

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen