Namen noemen (2)

De NAAM
De naam van God is zo heilig dat men het in de joodse traditie veilig vindt om die uit eerbied niet uit te spreken. De onuitsprekelijke naam, waarmee God Zich het meest vertrouwd als de God van het verbond heeft geopenbaard, wordt met vier letters geschreven: JWHW. In de Statenvertaling is deze NAAM weergegeven door HEERE te schrijven, in hoofdletters, ter onderscheiding van de vertaling van het Hebreeuwse Adonaj, dat met Heere vertaald is. Wanneer wij in onze Bijbel dus 'HEERE Heere' lezen is er geen sprake van een verdubbeling van dezelfde naam, maar is er sprake van JHWH Adonaj. De verbondsnaam van God is soms ook weergegeven door de naam 'Jehovah'. Deze vertaling is niet juist, omdat ze berust op een misverstand. In het Hebreeuws worden alleen de medeklinkers geschreven. De klinkers worden, om het lezen makkelijk te maken, door tekentjes bij de letters aangegeven. Om aan te duiden dat men bij het (hardop) lezen van de naam JHWH de naam 'Adonaj' kon uitspreken, schreef men in de Bijbeluitgave de klinkertekens van Adonaj bij de medeklinkers van de naam JHWH, en zo ontstond de naam J(e)H(o)W(a)H. Duidelijk is dus dat de naam in ieder geval niet als Jehovah uitgesproken diende te worden, omdat het juist de bedoeling was dat er Adonaj werd gezegd.
De NAAM van God is enig. Daarom is het veel beter om in ons taalgebied te blijven kiezen voor het unieke 'HEERE'. Er is er maar EEN Die zo heten mag, en dat is God, terwijl als gekozen wordt voor HEER er niet alleen geestelijk gevoelsmatig veel verloren gaat aan eerbied, maar ook gebruik wordt gemaakt van een 'soortnaam', die niet passend is bij de heiligheid Gods.
Al is er dan geen duidelijke vertaling van de NAAM des HEEREN te geven, er is geen onduidelijkheid over de rijke inhoud, die God er Zelf aan geven wil voor allen die deze NAAM leren kennen in vreze en vertrouwen. Hij heeft bij Zijn openbaring in de brandende braambos tot Mozes gezegd, toen deze naar Zijn Naam vroeg: 'IK ZAL ZIJN, DIE IK ZIJN ZAL! Ook zeide Hij: Alzo zult gij tot de kinderen Israëls zeggen: IK ZAL ZIJN heeft mij tot ulieden gezonden!' (Ex. 3 : 14). Het is dus duidelijk dat de verbondsnaam van God te maken heeft met het werkwoord 'zijn'. Het gaat om het meest wezenlijke van Gods eeuwige aanwezigheid. Die Hij in Zijn verbond op een bijzondere wijze aan Zijn volk doet kennen. Calvijn zegt in zijn uitleg dat God 'niets meer eigen is dan Zijn eeuwigheid'. Hij wordt met deze NAAM genoemd 'omdat Hij Zijn Wezen in Zichzelf heeft en alle dingen door een verborgen ingeving onderhoudt'. Uiteraard gaat het daarbij om veel meer dan letters en lettergrepen, maar om de heerlijkheid en majesteit, die schitteren in de wonderen van verlossing die Hij belooft en geeft in het verbond der genade. De HEERE zegt tegen Mozes dat Hij aan de vaderen met deze NAAM nog niet bekend was, maar wel met de naam 'El Shaddai', God de Almachtige (Ex. 6 : 2). Kenden Abraham, Izak en Jacob deze naam dan niet? Dat moet de conclusie niet zijn. God had Zich wel eerder zo laten kennen en noemen in Zijn omgang met hen, maar de diepe inhoud van Zijn NAAM wordt, meer dan aan de vaderen, eerst aan Mozes geopenbaard.

M. A. van den Berg

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen