Namen noemen (13)

Juda
'Juda! gij zijt het, u zullen uw broeders loven.' Met deze woorden geeft de stervende vader Jakob zijn vierde zoon bij Lea de meest vooraanstaande positie onder zijn broederen. Toen hij geboren werd sprak Lea: 'Ditmaal zal ik den HEERE loven' (Gen. 29: 35). Zijn. naam is afkomstig van het werkwoord 'ydh'. De twee betekenissen die dit werkwoord omvat, prijzen en belijden, vallen daarin samen. Zijn moeder belijdt in ootmoedige verwondering haar diepe dank aan de HEERE bij de geboorte van dit kind. Bij de vorige drie geboorten had ze vooral hartstochtelijk gehoopt de gunst van haar man te mogen winnen. Nu bij de geboorte van Juda is er alleen nog maar melding van de lof des HEEREN. Voorlopig is dit haar laatste kind als een climax van gebedsverhoring en aanleiding tot verheerlijking van God de HEERE.
Juda neemt in het gezin van de aartsvader Jakob een plaats in, die meer vooraanstaand is dan men van een vierde kind zou verwachten. Aangezien Ruben door schandelijke handelingen met vaders bijvrouw zijn eerstelingspositie verspeeld heeft, komt Juda op de voorgrond. Hij gedraagt zich als de natuurlijke leider van zijn broeders bij de 'droevige barmhartigheid' die ze nog aan Jozef bewijzen (Gen. 37: 26, 27). Hij stelt zich later borg voor zijn broer Benjamin aan Jozefs hof. Hij blijkt de woordvoerder en officiële vertegenwoordiger te zijn van Jakobs huis bij de verhuizing naar Gosen (Gen. 46: 28).
In de zegen die Jakob aan Juda meegeeft ligt de belofte voor de toekomst: 'De Schepter zal van Juda niet wijken, noch de wetgever van tussen zijn voeten, totdat Silo komt, en Denzelven zullen de volken gehoorzaam zijn' (Gen. 49: 10). Juda is de stamvader van koning David. Maar bovenal is hij de voorvader van de Heere jezus. De apostel zegt in Hebreeën 7: 14: 'Want het is openbaar, dat onze Heere uit Juda gesproten is; op welken stam Mozes niets gesproken heeft van het priesterschap'. En Johannes krijgt in zijn 'Openbaring' van een van de ouderlingen te noren: 'Ween niet; zie, de Leeuw, Die uit de stam van Juda is, de Wortel Davids, heeft overwonnen, om het boek te openen, en zijn zeven zegelen open te breken' (Openb. 5: 5). Hier zien we het beeld van de 'leeuw' weer terugkeren, dat Jakob in zijn zegening al gebruikte. Zo is Juda tot koningsstam verheven, tot in eeuwigheid.
De meeste keren dat de naam 'Juda' in de Bijbel voorkomt gaat het echter niet om de stamvader als wel om de stam uit hem gesproten die in de geschiedenis van het verbondsvolk zo'n centrale positie heeft gekregen. Deze plaats heeft alles te maken met net feit dat Jeruzalem, de stad van David en van de Tempel, in het gebied van deze stam te vinden, was. Na de verovering van het beloofde land blijkt de stam Juda al snel een eigen, wat geïsoleerde positie in te nemen ten opzichte van de andere stammen. De latere definitieve deling van het rijk van David tussen de twee en de tien stammen was al eerder ondergronds aanwezig. In Psalm 78 wordt de eerstelingspositie van Juda in de verbondsgeschiedenis echter niet verbonden met een natuurlijke voortreffelijkheid van deze stam, maar alleen met Gods verkiezing: 'Maar Hij verkoos den stam van Juda, den berg Sions, dien Hij liefhad'. Dat is en blijft ten diepste het geheim van Juda. Zijn voorname positie is er slechts opdat God geloofd en geprezen worde!

M. A. van den Berg

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen