Gemeenteleven (4)

In deze laatste overdenking uit een reeks van vier gaat het over het laatste gedeelte van vers 42 uit Handelingen 2: de gebeden.
Na te hebben gehoord van de leer der apostelen, de gemeenschap, en de breking des broods, wordt ons aller aandacht gevraagd voor de betekenis van het gebed voor het leven van het geloof. Op een ogenblik vragen Jezus' discipelen Hem: 'Heere, leer ons bidden'. Zij hebben bemerkt: een groot vertrouwen en een rustig zich toevertrouwen aan de hemelse Vader is de vrucht van het bidden van Christus. In de vroeg-christelijke kerk - las ik - werd in het gebed vaak aangesloten bij wat in het jodendom gebruik was. En van Daniël bijv. lezen wij, dat hij driemaal per dag tot de Heere bad. En wat heeft de Heere Jezus een intens gebedsleven gekend!
Zou dat bedoeld zijn, als wij hier lezen van het volharden in de gebeden? En hoe is dat bij ons? In de traditie van de Reformatie is steeds de nadruk gelegd op het persoonlijk gebedsleven naast de gebeden en de voorbeden in de eredienst. Het gebed in de eredienst en het gebedsleven thuis dienen een harmonisch geheel te zijn. Is het zo geweest in die vroege gemeente?
En... is het in onze levens ook zo, dat vanuit het onderwijs en de toerusting door het Woord wij tot de gebeden komen! Dat is toch onmisbaar voor ieder kind van de Heere? Het gebed is er om de Heere ertoe te bewegen Zijn goedheid, erbarmen, gunst, genade, tot degene die bidt te zenden. Wat vragen wij dan in onze gebeden? In dat licht moeten wij de vraag van de discipelen, die wij hierboven al even aanhaalden, bezien. Wij hebben gebedsonderwijs nodig, want als wij ons niet laten leiden in de gebeden, dan zou ons gebed een verkeerde invulling kunnen krijgen. Velen vinden bidden moeilijk. In Romeinen 8 : 26 lezen wij: 'Wij weten niet, wat wij bidden zullen...'. De Heilige Geest leert het, legt het gebed in ons hart, vormt het gebed door het Woord en dan komen de dingen op hun plaats te liggen: lofprijzing, schuldbelijdenis, voorbeden voor onze naasten, voor de nood in de wereld. En zo'n door de Geest gegeven gebed, waarin gebeden wordt naar het Woord, leidt tot de verborgen omgang met God in de ziel van een mensenkind, waarin de vreze des Heeren woont. Het leven van de gelovige kent hoogten en diepten, nogal eens zijn er tegenslagen, teleurstellende dingen. Daarin heb ik hulp nodig en kracht en troost. De Heere schenkt die op het gebed, in de beoefening van de verborgen omgang met Hem. In Zijn Woord spoort de Heere ons voortdurend aan tot het gebed en wanneer wij antwoorden op de belijdenisvragen, dan wordt ons daarin ook gevraagd - hetzelfde als in het tekstvers - te volharden in het gebed. En dat is, omdat de gebeden de ademhaling van de ziel zijn, de polsslag van het geloof.
Calvijn zei ervan: 'de voornaamste oefening van het geloof.
Er zijn overigens rijke beloften aan verbonden. Wie bidt, zal ontvangen, spreekt de Heere. Wij behoeven aan Gods genade niet te twijfelen. Toch is het wel zo: 'God vervult niet al onze wensen, maar wel al Zijn beloften'. Dat wil zeggen: wij krijgen niet steeds wat wij willen. Worden onze gebeden dan toch niet verhoord?
Jazeker, maar de Heere kan ons niet steeds geven waar wij om vragen. Als wij echter bidden om door de Heilige Geest te leven uit de zekerheid van de vervuling van Gods beloften, dan mogen wij zeker zijn van verhoring (zie ook Lukas 11).
O ja, wij mogen ook om andere dingen bidden.
Om genezing van ziekte bijv. en dan kan het ook gebeuren, dat er ontvangen wordt wat wij vragen. Er zijn ook bijzondere gebedsverhoringen. Maar als het anders gaat, moeten wij niet zeggen, dat het gebed dan niet verhoord zou zijn. Laten wij, broeders en zusters, dan toch met vrijmoedigheid in de gebeden toegaan tot de troon der genade, in Jezus' Naam, schuilgaand achter de Heere Jezus. Ja, dat is de juiste houding. Want, aan Christus denkend, komen wij niet met al die dingen van onszelf, maar dan verwoorden wij onze verwachting met het geloofsoog op Hem, Die voor ons aan het kruis ging. Dan wordt onze gebedsweg geordend en worden wij daarin geoefend in de verloochening van onszelf.
En in zo'n bidden komt de Heere aan Zijn eer en zullen wij trouwens ook toekomen aan de priesterlijke taak: de voorbede, het gebed voor een duistere wereld vol radeloze mensen, 'k moet denken aan het oudtestamentische voorbeeld van Abraham in zijn aanhoudend bidden voor Sodom en Gomorra en aan het nieuwtestamentische voorbeeld van het Hogepriesterlijk Gebed van Jezus. En wat heeft onze samenleving veel gebed nodig! Voorbede, daarin belijden wij, dat wij het niet van onszelf verwachten, maar dat wij eerst in afhankelijkheid biddend, vervolgens in de kracht des Heeren in de samenleving staan. Hoe zal het anders gaan dan het verwachtend van Hem, 'Die gestorven is, ja wat meer is, Die ook opgwekt is, Die ook ter rechterhand Gods is, Die ook voor ons bidt' (Romeinen 8 : 34). Dat wij terugziend op de vier overdenkingen in de gemeente opgebouwd zullen worden in het geloof door te volharden in de leer der apostelen, de gemeenschap, de breking des broods en de gebeden. Gode tot lof, ons tot eeuwig heil.

Heerde               U. W. van Slooten, v.d.m.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen