Verblijd in plaats van verschrikt

Verschrikt

Jezus' discipelen hebben de vredegroet • mogen ontvangen van de Vredevorst. In plaats van vrees vrede ontvangen, frbch staan ze daar nog als aan de grond genageld. Het is ook een enorme gewaarwording iemand die je dood waant, weer in levenden lijve te ontmoeten. Na de Tweede Wereldoorlog hebben sommige mensen meege maakt dat hun echtgenoot of zoon, van wie zij lange tijd niets gehoord hadden en van wie zij dachten dat hij gesneuveld was, opeens in levenden lijve voor hen stond. Niet te zeggen wat er door hen heen gegaan is. De discipelen weten zéker dat Jezus gestorven en begraven is. En opeens staat Hij in hun midden, terwijl zij de deuren nog wel gesloten hebben. De evangelist Lukas vertelt dat zij verschrikt en zeer bevreesd geworden zijn. Ze denken een geest te zien.

En wat doet Jezus dan? Hij toont hun Zijn handen en Zijn zijde. Johannes, één van de tien, heeft met eigen ogen gezien hoe een soldaat met z'n speer in Jezus' zijde gestoken heeft. Hij weet hoe dat litteken er gekomen is. Zou de schrik bij het zien van deze tekenen weggenomen worden? De profeet Zacharia heeft geprofeteerd (Zach. 12 : io) dat de HEERE over het huis van David en de inwoners van Jeruzalem de Geest der genade en der gebeden uitstorten zal en zij aanschouwen zullen Degene Die zij doorstoken hebben. En de eerste reactie zal dan een hevige rouwklacht zijn. En hebben de discipelen en wij daar geen reden voor? De discipelen hebben Hem immers allemaal verlaten. Petrus heeft Hem zelfs verloochend. We zien dan aan Zijn handen en zijde wat wij gedaan hebben. Hij is om onze overtredingen verwond en om onze onge- - rechtigheden is Hij verbrijzeld. En met de Verwonde om onze zonden komen we in aanraking.

Als de Geest der genade en der gebeden op de pinksterdag uitgestort en aan Joden en Jodengenoten het Woord verkondigd wordt, maakt ook verschrikking zich van velen meester. De uitstorting van de Heilige Geest is een levensteken van de gekruiste en doorboorde Jezus. God heeft Hem tot Heere en Christus gemaakt. We lezen dat zij verslagen worden in het hart en het uit gaan roepen: 'Wat zullen wij doen, mannenbroeders? ' Ze zijn gewaar geworden wat ze gedaan hebben. Ze hebben zich aan de Gezalfde vergrepen. Deze rouwklacht is een vrucht van de Geest der genade en der gebeden. Men komt tot inkeer. En als Hij komt met de wolken, en alle oog Hem zal zien, ook degenen die Hem doorstoken hebben, zullen ook alle geslachten der aarde over Hem rouw bedrijven (Openb. 1:7). Dan is het echter te laat, als we in ongeloof en onbekeerlijkheid volhard hebben. We zullen dan roepen tot de bergen: riend valt op ons. En tot de heuvelen: bedekt ons. We merken wel dat we niet om de Doorboorde heen kunnen! Verschrikking tijdens een ontmoeting met de Verheerlijkte was er ook bij Johannes. Hij viel zelfs als een dode aan Zijn voeten, toen Hij Hem op Patmos in een gezicht ontmoette. Ik hoop dat we ook nog iets van Zijn majesteit en grootheid aanvoelen. Ik ben wel eens bang dat we dat steeds meer kwijtraken.

Tekenen

De vredegroet is gebracht en nu toont Jezus aan Zijn discipelen Zijn handen en Zijn zijde. Hij laat het duidelijk uitkomen het Zelf te zijn. Ze kunnen Hem zien. Ze mogen Hem betasten. En ze zullen goed weten dat Hij het Zelf is. Een geest heeft immers geen vlees en benen. We lezen dan ook in de brief van Johannes: 'Hetgeen van den beginne was, hetgeen wij gehoord hebben, hetgeen wij gezien hebben met onze ogen, hetgeen wij aanschouwd hebben, en onze handen getast hebben, van het Woord des levens, dat verkondigen wij u' (1 Joh. 1:1). Met deze tekenen heeft Jezus Zich gelegitimeerd.

Het zijn in de eerste plaats herkenningstekenen. De Gekruisigde en Doorboorde is opgestaan! Dezelfde, Die Zich tevoren om mijnentwil voor Gods gericht gesteld en al den vloek van mij weggenomen heeft, staat hier nu in het midden van hen en Dezelfde verwachten wij ook tot een Rechter uit de hemel! Het zijn er tekenen van dat Hij de Zijnen liefgehad heeft tot het einde, tot het uiterste, want het zijn tekenen van Zijn lijden en dood. Hij heeft ze echter ook liefgehad met het doel hen voor eeuwig te behouden. Hij is voor hen de dood ingegaan, omdat zij anders de eeuwige dood hadden moeten sterven. Als we deze tekenen zo gaan zien, wat worden het dan toch heerlijke tekenen.

Misschien hebt u ook wel eens gedacht hoe dat nu eigenlijk zit. Hij is toch in onverderfelijkheid opgewekt? Met een verheerlijkt lichaam? Waarom dan toch die tekenen? Zet dat geen domper op Zijn heerlijke opstanding? Als we de tekenen zien als tekenen van Zijn hartelijke liefde en trouw, worden die doorboorde handen en die doorstoken zijde de mooiste handen en de mooiste zijde die er maar te vinden zijn! Wat een troost vinden we in de wonden van Christus! Hij heeft onze redding, *© duur betaald. Daar worden we altijd en eeuwig aan herinnerd. Johannes zag Jezus immers in de hemel als het Lam dat geslacht is. Hem komt toe alle dank en lof en aanbidding. Beminlijk vorst, Uw schoonheid, hoog te loven, gaat al het schoon der mensen ver te boven.

Zijn doorboorde handen en doorstoken zijde zijn echter niet alleen herkenningstekenen, maar vervolgens ook overwinningstekenen. Het zijn genezen tekenen. Als Hij deze toont doet Hij met de daad hetzelfde als wat Hij met woorden uitsprak, toen Johannes als een dode aan Zijn voeten lag: 'Vrees niet; Ik ben de Eerste en de Laatste; en Die leef, en Ik ben dood geweest; en zie, Ik ben levend in alle eeuwigheid. Amen' (Openb. i: 17b, 18a). En Johannes zag Hem in de hemel ook als een Lam, staande als geslacht. Normaal staat een geslacht lam niet. Dat ligt op de grond. Hij is echter het Lam Dat overwonnen heeft. Hij heeft de dood verslonden tot overwinning. Het Lam dat de zonden der wereld wegneemt. Hij is daar nu in het midden van Zijn discipelen gekomen om hen deelgenoot te maken aan Zijn overwinning over de duivel, de zonden, de dood en het graf. En zo komt Hij nog in ons midden door Zijn Woord en Geest. De Doorboorde is opgestaan. Hij is de triomferende Doorboorde. De Doorboorde is de door God Verhoogde. Niemand van degenen die behouden wil worden, kan aan Hem voorbij gaan. Er is geen andere Naam onder de hemel en onder de mensen tot zaligheid gegeven.

Verblijd

Geen wonder dat de discipelen verblijd zijn, als zij de Heere zien. Ze weten nu waar de vrede uit voortkomt: uit Zijn doorboorde handen. Ze hebben troost gevonden in Zijn wonden. Eén van de discipelen, Johannes, heeft zelf gezien dat er uit Zijn zijde bloed en water kwam. Vervuld is geworden wat de profeet Zacharia óók geprofeteerd heeft: Te dien dage zal er een Fontein geopend zijn voor het huis van David, en voor de inwoners van Jeruzalem, tegen de zonde en tegen de onreinheid (Zach. 13 : 1). Dat bloed uitzijn zijde is met God verzoenend bloed. Door dat bloed heeft Hij vrede gemaakt met God. Het reinigt van alle zonden. Werkelijk een Fontein tegen de zonde en de onreinheid. Niemand kan om behouden te worden aan Hem voorbij gaan. En dat water uit Zijn zijde wijst op de besprenkeling met de Heilige Geest. Christus heeft de vernieuwende Geest verworven en zal Deze ook ontvangen, als Hij opgenomen wordt in de hemel, en ook uitstorten. Werkelijk een Fontein geopend tegen de zonde en de onreinheid. Wat een genade! En aan dat delen in die genade van God in Christus is blijdschap verbonden. Deze is het begin van de beloofde verandering. Hij had immers toegezegd: 'En gij dan hebt nu wel droefheid; maar Ik zal u wederom zien, en uw hart zal zich verblijden, en niemand zal uw blijdschap van u wegnemen' (Joh. 16 : 22). Deze blijdschap is ook een verhoring van Zijn hogepriesterlijk gebed: 'Maar nu kom Ik tot U, en spreek dit in de wereld, opdat zij Mijn blijdschap vervuld mogen hebben in zichzelf (Joh. 17 : 13). Zijn komst verschrikt de Zijnen niet meer. Het is overwonnen lijden. De wonden vertroosten. Hij Die verhoogd is, is ook zeer nabij. Ze worden verblijd in plaats van verschrikt. En het valt toch wel op hoe het in onze tekst verwoord wordt: Jezus tóónt hun

Zijn handen en zijde. En wat lezen we dan? Dat zij die littekenen zien? Nee! Zij worden verblijd, als zij de Héére zien!! Ze hebben het niet meer over de tekenen, maar over de Héére. Ze zochten de Gekruiste, maar ze vinden hun Héére. En daar zal het ook de eerste dag van de week daarop volgend op uidopen. Thomas komt dan, nadat hij uitgenodigd is naar Zijn handen te kijken en zijn hand in Zijn zijde te leggen, tot de belijdenis: 'Mijn Heere en mijn God'. Om Hem gaat het! 'Onze Heere is in het midden, Die ons met lichaam en ziel van al onze zonden, niet met goud of zilver, maar met Zijn kostbaar bloed gekocht en van de heerschappij van de duivel verlost heeft en alzo tot een eigendom gemaakt heeft', belijdt de Kerk van God. Deze Heere wist toen en weet nog van een angstig hoopje discipelen een schare blijde gelovigen te maken.

H. ROSEBOOM, BRUCHEM EN KERKWIJK-DELWIJNEN

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen