Hanna Kohlbrugge over de islam

Geen koninkrijk, dat nabijgekomen is, geen verzoenend sterven aan het kruis, geen Pasen, geen Pinksteren, dus geen vreugde en geen gemeenschap der heiligen en geen overwinning van de tijdgeest - welke waarden heeft de islam dan te bieden, die wij zouden moeten erkennen?

Juist in de ontredderde kijk op het leven, in een herrijzenis zonder Opstanding, in een dood, waaraan de prikkel niet ontnomen is - de Koran zegt dreigend: 'en de bezwijming des doods komt in wezenlijkheid; dat is het, waarvan gij terugschriktet' (50 : 18) - juist hierin kunnen wij de onmetelijke afstand tussen de islam en het evangelie peilen. Juist hier zullen wij, net als Paulus voor Festus en Agrippa, toen Festus bij het horen van Jezus' opstanding uit de doden met grote stem zei: 'Gij raast, Paulus!', moeten getuigen: 'Ik raas niet, machtigste Festus, maar ik spreek woorden van waarheid en gezond verstand.' Een gezond verstand, dat heil brengt, niet een laffe vrijblijvende redelijkheid, die de harten niet bereikt.

Woorden van gezond verstand, die getuigen van vreugde en troost voor verslagen harten en die zijn er in de wereld van de islam ontelbaar veel en worden in onze dagen steeds meer. Dan zullen ook wij van razernij beschuldigd worden, maar ook met Paulus mogen weten, dat wij de uitwerking mogen overlaten aan de Heilige Geest en dat wij de schare van hongerigen en dorstigen, die zich tot de Bron des levens wenden, niet mogen willen tellen. Ons is niets anders opgedragen dan de vreugdevolle proclamatie, dat het Koninkrijk der hemelen nabij is gekomen.

De schuld, die wij openlijk zullen moeten belijden, wanneer wij ernst willen maken met de proclamatie van het Koninkrijk tegenover het dwaallicht van een wispelturige rede, ligt niet alleen in ons optreden tegenover de moslims, in onze superioriteit en eigendunk. Ze ligt bij de Kerk en bij de zending; bij de Kerk, omdat zij de Zending niet werkelijk heeft gedragen en zich nooit werkelijk met de islam heeft beziggehouden, zodat hem een steeds ongevaarlijker aanzijn kon worden toegedicht, ten gevolge waarvan niemand meer kon begrijpen, waar de nood van de zendelingen lag: bij de zending, omdat ze niet openlijk uitkwam voor haar tegenslagen en haar nood niet de Kerk inriep; een zending, die niet meer wist, dat haar roeping alleen kan worden volbracht, wanneer haar werk én in de eigen kerk een verandering teweegbrengt én in de harten van de zendelingen en nooit alleen een roep de heidenwereld in kan zijn, zonder dat veranderingen ontstaan. Zo was ze zelf al veel te dicht bij de dialoog beland.

Zo kon het gebeuren, dat alleen in de Broedergemeente het gebed 'ach, dat ook Ismaël moge leven voor U' werd gebeden.

Dr. Hanna Kohlbrugge, De Islam aan de deur, uitgave Boekencentrum, Zoetermeer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen