J. P. Neven,
De zaligheid is in geen ander. Leven en werk van ds. W. L. Tukker. Uitg. Blassekijn, Bleskensgraaf, 2001; 205 blz. ƒ52, 50.
'Het was de wens uit de vriendenkring van wijlen ds. W. L. Tukker om een boek over zijn leven het licht te laten zien.' Deze wens is begin oktober vervuld, toen 'De zaligheid is in geen ander. Leven en werk van ds. W. L. Tukker' gepresenteerd werd in Hei- en Boeicop, de gemeente waar ds. Tukker in 1939 bevestigd werd tot dienaar van het Woord. Hiermee is er van onze oud-voorzitter een levensbeschrijving voorhanden, zoals die de afgelopen jaren het licht zag van vele predikanten uit de (Oud-)Gereformeerde Gemeenten, zoals Joh. van der Poel, M. A. Mieras, P. Honkoop, L. Gebraad. Ook zijn er dergelijke boeken van ds. P. Zandt en ds. J. P. Paauwe. De vraag of de beschrevene zelf een dergelijk boek gewild zou hebben, vind ik in dit verband overigens geen onbelangrijke.
Deze uitgave mag met sympathie begroet worden. Het vervult mij altijd weer met een zeker heimwee - én het inspireert tegelijkertijd tot het getrouw-zijn in de roeping die wij meedragen - als ik lees hoe deze dienaar van het Woord en van de kerk geleefd heeft van de genade van God, hoe hij verbonden was aan de Heilige Schrift en aan de gemeenten en hoe ook hij uiteindelijk door veel verdrukkingen mocht ingaan in het Koninkrijk van God. Van deze gang legt de schrijver, J. P. Neven, getuigenis af, waarbij de vele tientallen foto's - helaas is de prachtige foto die op pagina 8 staat, gespiegeld op de omslag terechtgekomen! - mede zorgdragen voor het brede bereik dat dit boek nu al heeft, lettend op de snel verschenen tweede druk. We volgen ds. Tukker vanaf zijn ouderlijk huis in Hoek van Holland, via de studie naar de pastorieën van Hei- en Boeicop, Elburg, Bleskensgraaf, Delft, Rotterdam, Katwijk aan Zee, Zwolle en Groot-Ammers, waarna hij als emeritus nog vier gemeenten als bijstand diende. Met name uit de intree- en afscheidspreken is door Neven ruim geciteerd.
Wat is de waarde van dit document in woord en beeld? Voor een breed publiek wordt ds. Tukker getekend als een man die zijn opvattingen over de Schrift, de belijdenisgeschriften en de kerk niet verdoezeld heeft. Hoog gaf hij op van de kerk, omdat de Heere hem daarin zoveel gegeven had. Ten diepste wilde hij gehoorzaam zijn aan de Christus der Schriften. Leerzaam is ook zijn leven, als we letten op de collegiale omgang die hij met velen kende.
Na lezing blijf ik ook aarzelingen houden bij de relatieve diepte van deze uitgave. Ik weet heel best dat alle afnemers van dit boek niet dezelfde interesse zullen tonen in de bundel verzamelde opstellen die ds. Tukker aangeboden is bij zijn veertigjarig predikantschap, 'De weg van het Woord', waarin een kleine dertig referaten zijn bijeengebracht over het geloof, de kerk, geestelijk leven, de praktijk der godzaligheid en de plaats van de Gereformeerde Bond. Maar moeten we Gods dienaren niet vooral eren door hun woorden in gedachtenis te houden en hun visie waar mogelijk toe te passen met het oog op de vraagstukken waarvoor wij staan? Ik meen van wel. Daarin kan een biografie binnen bepaalde kaders zeker een functie hebben. Ik doe niets af aan mijn al uitgesproken sympathie voor een boek als dit, als ik tegelijk zeg dat de lezer die zich betrokken weet bij de vragen van de kerk in onze tijd, in veel zaken diepgaander geïnformeerd wil wezen. Deze opmerking mag je alleen maken, als je die met voorbeelden staaft. Dat doe ik daarom. Over de vader van ds. Tukker meldt de auteur dat hij van huis uit een wat liberale inslag had. De lezer moet een erg grote sprong maken, als het volgende wat we over hem lezen, is dat hij overleed in de hope des Eeuwigen levens. Het werk in de diverse gemeenten blijft mij ook te veel aan de oppervlakte, wordt te anekdotisch verhaald. Een enkel, willekeurig gekozen voorbeeld: onder het tussenkopje Kanselboodschap lezen we over de inspanningen om in Elburg de zondagsheiliging tegen te gaan en wordt aansluitend gemeld dat ds. Tukker het dochtertje van een collega uit Genemuiden begraven heeft.
Onvoldoende helder vind ik ook de weergave van de positie van ds. Tukker in het geheel van de hervormd-gereformeerde kring. Aan de ene kant schrijft Neven: 'Prediking die niet Schriftgetrouw was, hoe bevindelijk de woorden ook waren, keurde hij af.' Ondertussen lees ik enkele bladzijden verder dat hij persoonlijk gestempeld werd 'door de prediking van een aantal bevindelijke predikanten ter rechterzijde van de Gereformeerde Bond'. Hier maakt de auteur ook onderscheid tussen de beginjaren van ds. Tukker en een latere tijd. De opmerking dat hij bij binnenkomst een wat 'vreemde eend in de bijt' van het hoofdbestuur was, is ook onduidelijk, te meer daar de volgende bladzijde meldt dat ds. Tukker moeite had met het ontstaan van het blad Het Gekrookte Riet. Deze verschillende opmerkingen had ik graag op noemer gebracht willen zien. Dit boek is bezig zijn weg onder ons te vinden. Ik hoop dat het kennisnemen van leven en werk van onze oud-voorzitter voor velen eerder een aansporing is zijn nagelaten pennenvruchten ter harte te nemen dan het voor uitgevers een aanmoediging is om een dergelijk boek te vervaardigen over ds. I. Kievit, ds. G. Boer, dr. H. Bout en anderen, hoe lief mij de kleine kerkgeschiedenis ook is.
P. J. VERGUNST, APELDOORN
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van woensdag 21 november 2001
De Waarheidsvriend | 16 Pagina's
Bekijk de hele uitgave van woensdag 21 november 2001
De Waarheidsvriend | 16 Pagina's