Geleden vanaf Zijn geboorte

Vernedering

Hoe schildert de apostel Paulus dan ook in Filippenzen 2 de diepte van de vernedering van Christus, 'Die in de gestaltenis Gods zijnde, het geen roof geacht heeft Gode evengelijk te zijn; maar heeft Zichzelf vernietigd' (dat is: tot een Niet gemaakt, ontledigd van al Zijn heerlijkheid, vernederd tot in de diepste diepte), 'de gestaltenis eens dienstknechts aangenomen hebbende, en is de mensen gelijk geworden. En in gedaante gevonden als een mens, heeft Hij Zichzelf vernederd, gehoorzaam geworden zijnde tot de dood, ja de dood des kruises'. En in Hebreeën 7 : 26, 'Want zodanig een hogepriester betaamde ons, heilig, onnozel (= onschuldig), onbesmet, afgescheiden van de zondaren.' En, toch: 'met de misdadigen gerekend' (Mare. 15 : 28). Zó werd Hij beschouwd en zo was Hij ook, hoewel Hij het niet was.

Want Hij was vlees; Hij was óns vlees, want Hij heeft vlees en bloed aangenomen uit de maagd Maria. En hoewel Hij zodoende de beloofde Davidszoon was, was Hij toch ook een Adamskind, getuige Zijn geslachtsregister. Hij was óns vlees; en ons vlees betekent in Gods Woord ons zondige vlees, ons zondaarsbestaan voor God. Hij is voor ons tot zonde gemaakt (2 Cor. 5 : 21).

Ontvangenis

Zo is het Woord vlees geworden; en dat begon al bij Zijn ontvangenis en geboorte. Zoals een mensenkind in zonden ontvangen en geboren wordt en daarom (volgens de belijdenis bij onze Doop) van nature een kind des toorns is, aan allerhande ellendigheid, ja aan de verdoemenis zelf onderworpen, zó kwam ook Hij in de wereld: als een kind des toorns, onder de vloek en het oordeel van God over de zonde, maar dan om onzentwil, als Borg voor al de Zijnen. Belijden we het ook niet op grond van de Schriften, als wij aan de Dis des Verbonds de dood des Heeren verkondigen mogen tot Zijn gedachtenis, 'dat onze Heere Jezus Christus (naar luid van de beloften, die aan de voorvaderen in het Oude Testament van den beginne af geschied zijn) van de Vader in de wereld gezonden is, ons vlees en bloed heeft aangenomen, de toorn Gods (onder welke wij eeuwig hadden moeten verzinken) van het begin Zijner menswording tot het einde Zijns levens op aarde voor ons heeft gedragen'. En met de Heidelbergse Catechismus (Zondag 15) 'dat Hij aan lichaam en ziel, de ganse tijd Zijns levens op de aarde, maar inzonderheid aan het einde Zijns levens, de toorn Gods tegen de zonde ', van zo het luidt ganse menselijk geslacht ge- :16). dragen heeft'.

De ganse tijd Zijns levens, van het begin van Zijn menswording aan! Gele- t den.

l Wat maakt dat het Kerstwonder tot een ontdekkende zaak! Waarom moest Hij geboren worden onder de vloek? Waarom moest Hij de toorn Gods lijden vanaf Zijn geboorte?

't Was alles vanwege onze diepe val, onze vloek- en doemwaardigheid van onze eerste ademtocht af aan. Dat moet ons nopen tot diepe verootmoediging, tot schulderkentenis, tot verbrijzeling van het hart voor het aangezicht van God.

Staan wij zó bij de kribbe? Vieren wij zó het kerstfeest? Dan verdwijnt vanzelf alle sfeer en franje en romantiek. Want het Kerstgebeuren toont ons onze eigen diepe val en tegelijk de diepe vernedering van onze Borg en Plaatsvervanger. Dat werd reeds diep verstaan en doorleefd door David, de man naar Gods hart, de man zo liefelijk in Psalmen, toen hij in de 51e Psalm zo zijn verdorvenheid beleed, reeds van het uur van zijn ontvangenis af. Maar ook toen hij tegelijk zijn pleitgebed om genade over zijn verloren leven mocht neerleggen op het offer, dat heenwees naar de beloofde Messias als Zijn Zoenborg. Zijn moeder had hem reeds op de Heere geworpen van de baarmoeder af (Ps. 22 : 11). Dat kon alleen omwille van dat Kindeke, dat van de baarmoeder af de vloek zou dragen.

Pleitgrond

Maar daarom mag het Kerstwonder ons niet alleen ontdekken aan onze diepe val en onze verlorenheid vanaf onze geboorte. Het mag ons juist ook ontdekken aan die enige pleitgrond en die krachtige pleitgrond om genade en verzoening, om reiniging en heiliging, die God zelf vanuit Zijn eeuwig welbehagen gelegd heeft in de vleeswording van het Woord. 'Want een Kind is ons geboren, een Zoon is ons gegeven.' Gods Eigen Zoon als een Kind geboren. Vlees geworden uit Adams geslacht. Geboren als een Kind des toorns, beladen met de vloek van Adams kinderen; de last van de toorn Gods tegen de zonde van het ganse menselijke geslacht lijdend vanaf Zijn geboorte. Daar in de kribbe lag Hij als Borg, met schuld en vloek beladen. Maar zó kan Hij door Zijn lijden (al vanaf Zijn geboorte) 'als met het enige zoenoffer, ons lichaam en onze ziel van de eeuwige verdoemenis verlossen en ons Gods genade, gerechtigheid en het eeuwige leven verwerven' (Heid. Cat., Zondag 15). Ja, zo wil Hij zelfs ook de overblijvende zwakheid van Gods kinderen door Zijn lijden en sterven bedekken (Zondag 30). Zo is er ook door dit Kindeke verzoening ook voor de zonden van mijn jonkheid. Zo schijnt er Kerstlicht over Davids bede in Psalm 25: 'Gedenk niet der zonden mijner jonkheid, noch mijner overtredingen; gedenk mijner naar Uw goedertierenheid, om Uwer goedheid wil, o HEERE!'

Waar blijkt die goedheid méér dan bij het Kind in de kribbe? Christus' Kindsheid mag de borgtocht zijn ook voor kinderen en ook voor de zonden van mijn jonkheid! Wij zijn in ongerechtigheid geboren en in zonden heeft onze moeder ons ontvangen. Hij werd als een Kind des toorns ontvangen en geboren en moest lijden vanaf de moederschoot, hoewel Hij rein en heilig was. Waarom? 'Wat nuttigheid

overkomt u door de heilige ontvangenis en geboorte van Christus? Dat Hij onze Middelaar is en met Zijn onschuld en volkomen heiligheid mijn zonden, waarin ik ontvangen en geboren ben, voor Gods aangezicht bedekt' (Zondag 14, vr. en antw. 36). Wel hem of haar, die dit in waarheid mag nazeggen door de genade van het geloof!

En zie, zó wordt het kerstfeest toch een feest. Wel ontdaan van alle sfeer en romantiek, want aan onze kant moet het strekken tot diepe vernedering en ootmoed vanwege ons verloren bestaan van onze eerste ademtocht af. Ook in Bethlehem werden sfeer en romantiek niet gevonden. Wel knielende herders en wijzen, die in aanbidding neervielen bij de kribbe vanwege hun zielsverwondering over het Heil der wereld. En zo mag er in het hart van Gods kind zijn een vreugde des heils. Een ware zielevreugd. Een blijdschap des harten. Een innige zielsverwondering: ik kan en mag nog zalig worden, dankzij het Kind van Bethlehem, dat al in de kribbe Borg wilde zijn. Dat is Hij, Die door Zijn lijden gedurende de ganse tijd van Zijn leven op , aarde mijn leven wil reinigen en heili-gen al vanaf mijn eerste ademtocht.

Verborgenheid

Wie zal dat wonder peilen? De vleeswording van het Woord is een verborgenheid, een heilgeheim. Maar: 't Heilgeheim wordt aan Zijn vrinden naar Zijn vreêverbond getoond' (Ps. 25).

Hier komt nu alles aan op het geloof, op het ware geloof des harten. Niet het ongeloof, niet het schijngeloof, niet het praatgeloof, niet het ingebeelde of veronderstelde geloof. Dat verstaat het heilgeheim niet. Maar het ware geloof, door Gods Woord en Geest in het hart gewerkt; het geloof dat zich als een onwaardige en verlorene leert werpen in de armen van deze Borg in de kribbe.

Dat is het geloof van Gods kind, dat zijn Doop leert verstaan: ik ben in zonden ontvangen en ik ben geboren als een kind des toorns; maar dat ook als een verbrijzelde en onwaardige zondaar of zondares leerde pleiten op Hem, Die niet in ongerechtigheid werd ontvangen en niet in zonden werd geboren en toch om der zonde wil wilde lijden reeds van het uur van Zijn ontvangenis af.

Dat geloof zal het ook leren zich te verwonderen met een diepe zielevreugd om dat 'Heil der wereld, dat reeds in de kribbe was te aanschouwen.

Waar dit geloof waarlijk leeft, dit geloof waardoor een zondaar of zondares wordt wederomgeboren (Ned. Gel. Bel., art. 24) en gemaakt tot een nieuwe mens met een nieuw leven dat vloeit uit de kribbe van het vleesgeworden Woord, daar wordt het waarlijk kerstfeest.

Daar wordt het kerstfeest bij de kribbe van Hem, Die daar onschuldig lag en tegelijk toch als een Kind des toorns, maar in Zijn borgtocht en plaatsvervanging.

Daar mag in het hart, met de Oudnederlandse dichter de bede ruisen die tegelijk een loflied is op het Kind in de kribbe:

'O Heer' Jesu, God en mensche, die aanvaard hebt dezen staat, geef mij, dat ik door U wensche, geef mij door Uw Kindsheid raad. Sterk mij door uw tere handen, maak mij door Uw kleinheid groot, maak mij vrij door Uwe banden, maak mij rijk door Uwen nood, maak mij blijde door Uw lijden, maak mij levend door Uw dood!'

L. H. OOSTEN, SINT ANTHONIEPOLDER

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen