Heerlijke rust onder de kruisbanier

In het profetisch panorama dat zich voor Jesaja's oog ontrolt, tuimelen de beelden over elkaar. Wortel, banier, rust. Het is allemaal even veelzeggend). Slechts enkele penseelstreken van dit rijke toekomstvisioen kunnen op het doek van deze meditatie worden neergezet.

Jesaja heeft in vers i aangekondigd dat een scheut uit de wortel van Isaï vrucht zal voortbrengen. Hoe die vrucht eruit zal zien, heeft hij in de tussenliggende verzen geschilderd. Dit toekomstvisioen mondt uit in de verzekering dat nergens leed zal geschieden omdat de aarde vol is van de kennis des Heeren zoals de wateren de bodem van de zee bedekken.

Hoe is dat mogelijk? In het vervolg (de tekst voor deze meditatie) noemt Jesaja de reden. Want het zal geschieden dat de Wortel van Isaï staan zal tot een banier der volken, waarnaar de heidenen zullen vragen, zoals de Hebreeuwse hoofdzin luidt.

Een wonderlijke wending doet zich intussen voor in wat Jesaja tot dusver heeft getekend. In vers i sprak hij van een rijsje uit de afgehouwen tronk van Isaï, een scheut uit z'n wortel. Dat kon niet anders dan een vermolmde tromp, een dode wortel zijn. Nu keert Jesaja het om als hij niet over de scheut uit de wortel van Isaï spreekt, maar over de wortel van Isaï zelf. Zo is het raadsel verklaard hoe uit een vermolmde tronk en vergane wortel leven kan spruiten. Niet Isaï, David enz. brengen Christus voort, maar omgekeerd: Christus brengt Isaï, David enz. voort. Hij is in de belofte al in hen aanwezig. Daarom spruit uit de afgehouwen tronk de vermolmde wortel leven. De wortel is het fundament van de hele heilsgeschiedenis, ook van Davids huis, dat zeker tot niets was vergaan als de wortel zijn huis niet had gedragen. We nemen de bocht kort: zegt dit niet alles over het geloofsleven? Christus is daarvan de wortel. Buiten Hem is geen leven en zonder Hem kan geen gelovige iets doen. Bent u het daarmee eens?

Deze wortel wordt verder getekend als banier. Hoewel nóg elk legeronderdeel z'n wapen heeft, kwam dat vroeger in banier of vaandel duidelijker uit. De strijd geschiedde veel openlijker. Aan de banier zag men wie men tegenover zich had: vriend of vijand. Voor soldaten was de banier teken waaronder ze zich moesten verzamelen en dat hun richting wees. Wie afgedwaald was, wist waarheen hij moest terugkeren. Zolang de banier omhoog was, was het leger aan de winnende hand.

Een banier heeft stellig met strijd te maken. De banier der volken tekent Christus zoals Hij de wereld rondgaat met Zijn kruisbanier: de verkondiging in Zijn Naam. Deze banier staat. Teken van Christus' overwinnend voortgaan door de wereld als ruiter op het witte paard.

Die banier spreekt intussen van strijd. Inderdaad. Ieder mens verzet zich tegen deze koning en neemt de wapens op tegen Zijn wettige aanspraak op z'n leven. Toch voorzegt Jesaja dat heidenen naar Hem zullen vragen. Ongehoord! Hoe dat komt? De Geest trekt onvermoeid mee in het Woord: zwaard van koning Jezus. Hij opent ogen voor de leegheid van wereldse schatten, voor schuld tegenover God. Deze mensen herkennen zich in Augustinus' belijdenis: onrustig is ons hart tot het rust vindt in U, o God! Zo leren mensen, die het overal gezocht en nergens gevonden hebben, vragen naar Hem die lokt en roept: Komt tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt en Ik zal u rust geven!

Die rust is heerlijk. 'Rust' roept herinneringen op aan Gods woonplaats in Sion (Psalm 132 : 13 en 14). Zo was het toen. Nu woont God in het hart dat door de Geest gemaakt is tot woonplaats van God. Hoe kan dat? God, verterend vuur en eeuwige gloed, wonend bij een zondaar? Jawel! Omwille van het offer waarheen de (kruis) banier der volken wijst. Waar aardse zaken het onrustig hart leeg lieten, zonde tot zonde en schuld tot schuld werd, het besef rees voor God niet te kunnen bestaan... daar werd het offer van Christus dierbaar, leerden heidenen door de verwijzing van de Geest, vragen naar Christus. Als Hij intocht doet in het gemoed, Zijn kruisbanier er plant, komt er diepe vrede met God die alle verstand te boven gaat. In dat offer komt God tot rust: wordt Zijn wraak gestild, de hitte van Zijn toorn geblust. Een heerlijke rust voor wie ze kent.

Vanuit de grondtekst begrijpen wij dat deze rust de heerlijkheid van God uitstraalt. Deze rust, vrede, daalt in het hart van wie is teruggebracht in Gods hart nadat hij als vermoeide zwerver, verloren zoon of dochter, thuis kwam. Het is de rust van God op de sabbat na de schepping omdat God zag dat al wat Hij gemaakt had zeer goed was.

Het is nog heerlijker rust omdat God rust in het werk van Zijn Zoon, waarin Hij al Zijn weggevallen heeft. Als een verloren zondaar, net als God, daarin rust, is er iets van de rust die overblijft voor het volk van God. Voorsabbat, die de glans van de eeuwige sabbat weerkaatst. Is zo in uw en jouw leven de vrede al getekend in het bloed van het kruis?

P. VAN DER KRAAN, BLESKENSGRAAF

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen