Paulus, op zendingsreis

Reeds eerder spraken wij over de eerste synode in 48 na Chr. te Jeruzalem. Ook daar was Paulus aanwezig (Hd. 15). Dat hoeft nu niet herhaald te worden. De eerste zendingsreis van Paulus begint vanuit Antiochië via Cyprus en eindigt ook te Antiochië (Hd. 13-14). Een reis van tegenslag en zorg; van verafgoding en verguizing. Maar de slotsom is: Grote dingen heeft God met hen (Barnabas ging mee) gedaan, en Hij opende de deur van het geloof voor de heidenen. Met deze boodschap mogen Paulus en Barnabas op adem komen, terug in Antiochië (Hd. 14:27, 28).

De tweede reis begint verdrietig. Paulus en Barnabas gaan uit elkaar. Er is verbittering. En de vorst der duisternis speelt zijn spel. Wat is het er nog altijd binnen de gemeente (Hd. 15 : 37 e.v.). Hoe kan het toch onder Gods kinderen! Ach ja, de gemeente blijft gemeente van zondaren. Wat heeft ze verzoening nodig over zoveel dat er niet mocht zijn...! En over zoveel dat er moest wezen...!

De tweede reis gaat weer vanuit Antiochië. Heerlijke wonderen gebeuren; maar ook verdrukking, gevangenschap zijn het deel van Paulus. Hij handelt met eenvoudigen, maar ook met knappe wijzen. Via Jeruzalem komt hij weer in Antiochië aan (Hd. 15-18). Daar is Paulus gebleven gedurende langere tijd, voordat hij een be-gin maakte met de derde reis. Hij mocht de gemeente daar weer ontmoeten. En eveneens er het evangelie prediken van zijn gekruisigde en opgestane Heere. Hoe wist hij dan te bemoedigen, en hoe moeilijk was soms het afscheid, als hij weer vertrok.

Naar Europa

De derde reis gaat naar Efeze en omstreken, Macedonië en Griekenland (Hd. 18-21). In Efeze blijft Paulus niet minder dan drie jaar (in Korinthe op de tweede zendingsreis anderhalf - jaar). Niet overal zijn er gemeenten te bezoeken. Er wordt ook gesproken

van 'discipelen', groepjes van mensen dietot geloof zijn gekomen. Zo al trekkend door het land was Paulus bezig, .'versterkende al de discipelen' (Hd. 18:23).

Efeze wist eigenlijk alleen van Johannes de Doper. En niets van Pinksteren... Ze werden opnieuw gedoopt, en na handoplegging vervuld met de Heilige Geest. En dat op de prediking van Paulus, die hen uitlegde Wie na Johannes gekomen was, n.1. Christus Jezus. Zo kwamen twaalf mannen tot de rijke kennis van de Opgestane Levensvorst (Hd. 19 : 7).

Ook Macedonië komt aan bod. Op de tweede zendingsreis (Hd. 16 : 9, 10) had Paulus als eerste hier het evangelie naar Europa mogen brengen. Dat doet je altijd wat en maakt dankbaar en stil... Maar nu dan mag hij nog eenmaal daarheen, vóór het via Troas en Efeze naar Jeruzalem gaat. Daar wacht hem verdrukking en gevangenschap, zoals hij reeds tot de ouderlingen van Efeze had gezegd (Hd. 20 : 22-25). Ze zouden zijn aangezicht niet meer zien. Maar voor hij vertrekt, knielt Paulus met de ouderlingen van Efeze neer, en gaat hij hen voor in gebed. En dan geleiden ze hem naar het schip (Hd. 20 : 36 e.v.). Dit deed Paulus vaker. In het volgende hoofdstuk lezen wij van zijn afscheid in Tyrus. 'Toen het nu geschiedde, dat wij deze dagen doorgebracht hadden, gingen wij uit en reisden voort; en zij geleidden ons allen met vrouwen en kinderen tot buiten de stad; en aan de oever neerknielende hebben wij gebeden. En als wij elkander gegroet hadden, gingen wij in het schip, maar zij keerden terug, elk naar het zijne' (Hd. 21: 5 e.v.).

Van Jeruzalem naar Rome

In de tempel wordt Paulus gevangen in een soort oproer. Op de trappen van de legerplaats mag hij het volk in hun eigen taal toespreken. En zijn weg tot bekering en kennis van de Heere Jezus vertellen. Woedend eist men zijn dood, geselslagen treffen hem. Dan maakt bij zich als Romein bekend en stopt de geseling.

De .volgende dag is er grote onenigheid in het Sanhedrin; een samenzwering om Paulus te doden wordt verhinderd, want onder soldatengeleide wordt hij 's nachts naar Caesaréa gebracht. Wat een zorg van de Heere: tweehonderd soldaten, zeventig ruiters, tweehonderd schutters, en twee hoofdmannen. En rijdieren apart voor Paulus. Maar de Heere had hem immers gezegd: 'Heb goede moed, Paulus; Want gelijk gij te Jeruzalem van Mij betuigd hebt, alzo moet gij ook te Rome getuigen' (Hd. 23 : 11). En dat gebeurt dan ook, doordat Paulus zich beroept op de keizer als Romein (Hd. 25 : 11).

Behouden vaart

De reis naar Rome wordt een heel avontuurlijke reis. Hand. 27 en 28 verhalen ons erover. Het is één van de boeiendste en langste verhalen uit de Bijbel, zoals bijv. Joz. 22 en 1 Kon. 13. Wie echt goed lezen kan, kan er met de catechisanten een boeiende les mee beleven. De scheepsreis en schipbreuk zouden als het ware vandaag geschreven kunnen zijn. Zulke hoofdstukken moet je dan ook nooit eigenlijk in stukjes lezen. Dan ontgaat je zoveel. Aan land komen in Italië op de vijfdaagse voetreis naar Rome de christenen uit de stad hem reeds tegemoet. Wat een ontmoeting! Paulus dankte God en greep moed (Hd. 28 : 15). Drie dagen later maakt hij aan de voornaamste joden in de stad het doel van zijn komst bekend. Ze weten niet veel van de 'sekte' van Jezus af (Hd. 28 : 22). Maar op een vastgestelde dag handelt Paulus van de vroege morgen tot 's avonds toe over het Koninkrijk Gods en het geloof in Jezus, naar de Schriften. Het wordt onenigheid. De ongelovigen wijst Paulus op wat Jes. 6 : 9 e.v. zegt over de verharding. Tegelijk moeten ze weten dat de zaligheid (nu) naar de heidenen gezonden is; en die zullen horen. Dat is voor sommigen olie op het vuur (vs. 29).

Gelukkig: óók in Rome is een gemeente van gelovigen. Een gemeente, toebereid door Christus' Geest tot een behouden vaart voor eeuwig!

In de kerker

Meer dan één keer zat Paulus wellicht in gevangenschap te Rome. Maar dit is niet zo heel duidelijk in de Schrift. Vooral 2 Timotheüs laat er iets van zien: daar zit hij dan, Paulus, de apostel van Jezus Christus. Geketend in boeien in Rome. Hij schrijft. Soms slaat hij een blik op Lukas, de dokter, die bij hem Is.

Het begint huiverig te worden in de kerker. De herfst van het jaar 63 na Chr. is reeds aangebroken. Wat zou nu Paulus' warme reismantel hem welkom zijn. Maar door zijn arrestatie ligt deze nog altijd bij Karpus in Troas. Ook zou hij graag wat lectuur hebben. O zeker, veel uit de Schrift weet hij uit het hoofd. Sterk is hij bezig met de 22ste psalm. De lijdenspsalm van David. Sterker nog: van Christus. En zijn hart mager zich aan troosten. Maar zo graag had hij zijn boeken of boekrollen terug. Vooral de perkamenten boeken, met hun kostbare inhoud. Mogelijk het Oude Testament, of de na Christus' opstanding geschreven werken.

Vol van gedachten is zijn hart. Hij verwacht zijn terechtstelling door keizer Nero. Maar nog begeleidt hij de uitzending van zendingsarbeiders: Kreskens naar Galatië, Titus naar Dalmatië. Tychicus heeft hij naar Efeze gezonden. Moeilijk was het afscheid van Demas: Hij verliet Paulus en keerde terug naar het gewone leven van alle dag. En daar zit hij dan: Paulus, een oud man. Geketend en de dood voor ogen. De Heere mocht wel wat zuiniger met Zijn dienaren omgaan, zouden wij denken. Dankt Hij ze af na volbrachte dienst?

Zullen we het Paulus zelf vragen? Zijn hart is zo vol weemoed. Hij vraagt om een jas tegen de kou, lectuur om te lezen. Ach ja, Lukas is er nog... Maar in de kille kerker vallen stralen binnen door de paarlen poorten van Gods heerlijkheid. Hoor Paulus zeggen, schrijven: 'De tijd van mijn ontbinding (de dag van mijn marteldood) is aanstaande. Ik heb de goede strijd gestreden, ik heb de loop geëindigd, ik heb het geloof behouden. Voorts is mij weggelegd de kroon der rechtvaardigheid, die mij de Heere, de rechtvaardige Rechter, in die dag geven zal' (2 Tim. 4 : 6 e.v.). En de Heere, aan Wie de heerlijkheid is in alle eeuwigheid, bewaart hem tot Zijn hemels Koninkrijk (4 : 18). Paulus' sterfdag wordt zijn kroningsdag!

Hemelklaar

Ach ja, zuinige God, Die de Heere op Zijn dienaren is. Gevangen, geketend, ter dood veroordeeld, maar hemelklaar! Als Stefanus, en zo velen meer. Reeds eerder zagen wij: dit kunnen wij niet en maken wij niet. Dit wordt uit genade geschonken. Dan alleen kan het.

Aan het einde van de Handelingen der apostelen lezen wij dat Paulus mag wonen in een zelf gehuurde woning. Ongehinderd kan hij iedereen in Rome ontvangen en vrijmoedig spreken over de Heere Jezus Christus. Zo beschermt de Heere hem enerzijds tegen de vijandige joden, en mag hij anderzijds een zegen zijn voor Rome's gemeente, en voor degenen die hem van buiten in Rome bezoeken. Twee jaar een Romeinse soldaat op wacht, ergens voor een woning in een straat te Rome (Hd. 28 : 16); dat is beslist een gave van de Heere. Maar zó juist maakt Christus in Paulus' gevangenschap waar, wat de laatste eenmaal zei in 2 Tim. 2:9: 'Maar het Woord van God is niet (gevangen, bewaakt) gebonden.'

Opmerkelijk is het laatste woord van Lukas' tweede boek: 'En Paulus bleef twee gehele jaren in zijn eigen gehuurde woning; en ontving allen, die tot hem kwamen; predikende het koninkrijk van God en lerende van de Heere Jezus Christus met alle vrijmoedigheid, onverhinderd' (Hd. 28 : slot).

Afgelost

Met vrij grote zekerheid weten wij dat Paulus in 64 na Chr. is terechtgesteld in Rome. Toen is aan hemzelf Rom. 8 : 38-39 vervuld: Zelfs de dood kon niet scheiden van de liefde van God in Christus Jezus, zijn Heere. Nu mag hij eeuwig rusten van zijn werken in zaligheid en heerlijkheid. En hij heeft zijn diepste wens verkregen: Ontbonden te zijn en met Christus te wezen...! Dat vond hij verreweg het beste (Fil. 1: 23).

Paulus, óók een discipel van Jezus Christus. Wie had dat ooit gedacht? Hijzelf zeker niet.

J. C. SCHUURMAN, BARNEVELD

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen