Op wacht

U maakt zich zeker ook nogal druk om de oorlog in Irak en de spanning in het Midden-Oosten. Waar moet het heen? Zullen de verschillende partijen elkaar ooit nog vinden? En om Samen op Weg. Zou je haast dezelfde vragen bij kunnen stellen... En om nog zoveel meer. Kerk en wereld zijn in beweging. De schepping zucht. De liefde verkilt.

Of hebben we misschien meer iets van: 't Zal allemaal wel; 't is altijd al wat geweest. Doe maar gewoon je werk, je huishouden, zo goed en zo kwaad als 't gaat, en laatje verstrooien.

Of knaagt het? Is het onrustig vanbinneq? Hoe nu al die dingen die gebeuren, te plaatsen in Gods licht? Ik snap het niet. Hoe is Zijn hand daarin? Toen moest ik denken aan Habakuk.

De profeet Habakuk worstelt rond 600 voor Christus met vele vragen. Worstelt met God over de situatie in Israël. Waarom laat God er onrecht, onderdrukking, geweld, tweedracht gebeuren? Ook vandaag gaat het maar door: zich onttrekken aan Gods normen en waarden, fraude, ruzie, moord, doodslag, verdeeldheid.

Als God aangeeft dat Hij in Israël gaat ingrijpen door de Chaldeeën (Babyloniërs) te sturen, dan h.eeft Habakuk het helemaal niet meer. Hij uit zijn 'bestraffing' (klacht, protest) naar de HEERE. Hoe moet ik dat nu rijmen met

wie U bent? Vreemde, kwade machten die ook vandaag als Babelse machten oprukken in deze wereld - laat U ze stilzwijgend toe?

Sowieso opvallend vind ik hoe Habakuk met al die dingen die gebeuren, zo betrokken is op God. Is Hij voor ons ook zo wezenlijk midden in het bestaan van alledag, dat we iets van dat worstelen met God herkennen? Of maken wij Hem heel klein en onmachtig door Hem los te koppelen van het leven, van het gebeuren? Is Hij er alleen in onze gewoonten, op z'n zondags? We bidden nog wel bij 't eten, maar daar is dan ook eigenlijk alles wel mee gezegd. Bekeer u. Neem een voorbeeld aan Habakuk.

Wat doet Habakuk na het uiten van zijn klachten? Op wacht staan. Je leest dat vaker in het Oude Testament, bijv. ook bij Nehemia. Profeten zijn wachters. Denk aan een stad met muren ('sterkte') waarop de wachtposten staan om vandaar alles scherp in de gaten te houden. Belangrijk en verantwoordelijk werk. Misschien heeft hij wel echt zo'n plek waar hij stil wordt voor God. In Samuëls houding: Spreek, HEERJE, want Uw knecht hoort.

Er zijn in kerk en wereld genoeg woorden van onderop. We worden er gewoon onder bedolven. Onder een lawine van artikelen, beschouwingen, rapporten en berichten. We vergaderen en we praten wat af. Zijn we nog wel eens stil, verlegen om een Woord van bovenaf? Open voor Gods spreken? Bereiden we ons daar wel voldoende op voor? We bidden wel, natuurlijk, maar intussen... We bidden zonder onze vragen en kwesties echt bij God te laten en naar antwoord van Hem uit te zien, van Zijn Woord uit.

En dat terwijl we in kerk en wereld verlegen zitten om gelovigen met inzicht, doorzicht en uitzicht, met onderscheidingsvermogen. Om mensen als Habakuk, die weten van wachten, van waken en bidden, van volharding daarin (Kol. 4 : 2 en 12!). Die zo hun plek innemen in kerk en wereld. Zo hun werk doen, betrokken op de eer en het werk van God, op de komst van Zijn Koninkrijk. 'Ontzie Hem toch, o Israël, en leer vertrouwend wachten' (Ps. 22 : 12 ber.)! Als iets kenmerkend is voor oprecht, bloeiend geloof, dan is het volgens de Bijbel wel dit wachten: Ik blijf de HEERE verwachten, hand achter het oor, hand boven het oog om iets van God te vernemen.

En dan komt er antwoord. Wie de HEERE verwachten, zullen immers niet beschaamd worden. De HEERE spreekt. Habakuk moet het gehoorde opschrijven, want het zal nog een bepaalde tijd duren voor het geopenbaarde antwoord in vervulling gaat. Laat het dan zwart op wit staan. D.w.z.: je kunt ervan op aan dat het gebeuren gaat; houd daar toch ernstig rekening mee. En: je wordt erdoor bemoedigd als je in je Godsverwachting aangevochten wordt; hoop op Zijn Woord!

Wat is de kern in het antwoord (vss. 4- 20)? De Babelse machten - hoe ze zich ook roeren - zullen niet het laatste woord hebben. Gods vijanden zullen vergaan! Zij maken zich breed, spelen eigen rechter via ellebogenwerk en gaan prat op het eigen ik, op zelfredzaamheid en eigen genoegen. De godsdienstige variant is dat mensen voor God denken te bestaan op grond van wat zij allemaal (menen te moeten) doen. Kijk uit: dat wordt je ondergang. Let op: 'onderzoekt uzelf, of u in het geloof bent, beproeft uzelf (2 Kor. 13 : 5a).

Hiertegenover staat: de rechtvaardige zal door zijn geloof leven. Amen, zegt Paulus daarop in Romeinen 1 en Galaten 3. Met lege handen staan, zondaar geworden voor God, lang niet alles tot in de puntjes begrijpen, niks meer voor hebben op een ander, maar met een vast vertrouwen op God, op Zijn

beloften, op Zijn Zoon, op Diens kruis en opstanding, op Diens verdiensten. Geen andere troost dan deze. Zo kun je staande blijven, al stormt het in kerk en wereld, al staat het water je tot aan de lippen. Ja, je dacht: Nu zink ik, maar nee, dan is daar de hand van Jezus Christus, door Wie ik recht sta voor God, rechtvaardig ben, op Zijn kosten. Dan zing ik met Habakuk, nochtans, zelfs al is de stal leeg en de oogst mis, al is... want de Heere Heere is mijn Sterkte.... 't Is Zijn wacht waarop men hopen mag (Psalm 121)! Zo zingend kom ik erdoorheen.

Laat dat louterend en toonaangevend zijn bij alles waar we druk mee zijn, waar we ons al of niet druk om maken!

H. Markus, Rjjssen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen