Openheid en herkenning

Geachte broeders,

Het verheugt me zeer op uw synodevergadering aanwezig te mogen zijn en namens het hoofdbestuur van de Gereformeerde Bond tot u te mogen spreken. Die vreugde komt in de eerste plaats voort uit hartelijke verbondenheid met u in de eenheid van het geloof. In de tweede plaats komt die vreugde voort uit de wijze waarop wij ook de afgelopen drie jaren in gesprek zijn geweest met uw deputaten en uit uw hartelijke participatie in het werk aan de revisie van de Statenvertaling. Er was openheid, kwetsbaarheid en wederzijdse herkenning: momenten die in diverse kerkelijke gesprekken te veel ontbreken, maar wezenlijk zijn om werkelijk tot een gesprek te komen. Daardoor bleef de herkenning niet aan de oppervlakte steken, maar raakte ze aan de diepe noties van het gereformeerd belijden.

Ondanks een verschillende kerkelijke positie waren er met name twëe kernmomenten die ons verbonden. In de eerste plaats de religie van de belijdenis. Wij zochten met elkaar naar de wijze waarop in de gemeente de vreze des HEEREN een plaats heeft. In onze tijd waarin nivelleren en egaliseren kerngedachten zijn geworden, zoeken we de wacht te houden bij de hoogte en de diepte van het leven van het geloof. Dat heeft twee kanten: het belijden van ons geloof en het geloven van wat onze belijdenis verwoordt.

Broeders, wij hebben op dit punt elkaar nodig, meer dan ooit. Met name nu de kille secularisatie Christus' kerk in ons land steeds meer doordringt. Om de diepten en de hoogten van de Schrift te verstaan. Wat gereformeerd belijden is, verstaan we nooit alleen, slechts samen met hen die een even dierbaar geloof hebben én in confrontatie met wat haar bedreigt. Alleen samen kunnen we het pand dat ons toevertrouwd is, het geloof ons door de vaderen overgegeven, bewaren. Zo dragen we het Woord van het kruis waarin en waardoor de goddeloze gerechtvaardigd wordt, voort in deze barre tijden.

We spraken samen ten tweede over het functioneren van de tucht in de gemeente. De heiligheid van de gemeente is evenals haar andere eigenschappen in de eerste plaats een voorwerp van geloof. Ik geloof een heilige algemene christelijke Kerk. Dat neemt niet weg dat de gemeente ook geroepen is heilig voor Gods aangezicht te leven. Dat bestaat niet alleen - zelfs niet allereerst - in zuivere regels. Dat heeft zeer te maken met haar leven. Het Woord van het kruis in prediking en pastoraat veroordeelt de zonde. Dit Woord is het medicijn dat de Geest ons in handen geeft. Onze enige bron en norm.

Zowel de vragen naar de geestelijke verdieping in de gemeente van Christus als de vragen naar de heiligheid van de gemeente staan niet los van de vragen naar de katholiciteit. Christus' kerk is breder dan de hervormdgereformeerde beweging, breder dan de Christelijke Gereformeerde Kerken. Dat stelt ons voor de vraag naar de verhouding tussen waarheid en eenheid. Aan de ontzaggelijke versplintering dragen wij samen schuld. Gezegend de dag waarop wij de ander niet meer oordelen maar onszelf zouden oordelen.

Hervormd-gereformeerde gemeenten en de hervormd-gereformeerde beweging zijn op dit punt door een diepe crisis gegaan de afgelopen jaren, de afgelopen maanden. Ook dat was menig keer een punt van gesprek. U en ik hoopten en baden dat het aantal denominaties dat gereformeerd was qua aantal zou afnemen. Doordat we elkaar zouden vinden. Het aantal is

echter toegenomen. Wij beleven pijn aan het feit dat anderen zijn voortgegaan binnen het verband van de Hersteld Hervormde Kerk. Een voortgaande scheur in het lichaam van Christus. Het maakt ons beschaamd en bescheiden. Het hoofdbestuur van de Gereformeerde Bond en vele gemeenten en veel van de kerkenraden kwamen tot de overtuiging niet anders te kunnen dan te blijven staan binnen de kerk, nu de Protestantse Kerk in Nederland. Tot het laatst toe hebben we ons verzet tegen de fusie. Maar, breken met de kerk, haar loslaten, dat konden en mochten we naar onze vaste overtuiging niet. Dat heeft niets van doen met relativisme van wat ons lief is, met slapte, met traagheid. Dat komt voort uit wat wij sinds jaar en dag als onze roeping hebben verstaan: in gehoorzaamheid aan de Heilige Schrift, in gemeenschap met, in overeenstemming met het gereformeerd belijden, zoeken wij behoud en herstel van de ernstig zieke kerk. We doen dat binnen haar muren, begeren daarin geen kerkpolitieke organisatie maar een geestelijke beweging te zijn.

Is onze positie zwakker? Ja en nee. Ja, als we naar de kerkorde kijken. Ja, als we aantallen tellen. Nee, als we zien op de Koning van de kerk, op de wondere genade van Hem, Wiens trouw doorgaat van geslacht tot geslacht. En die blijkbaar en kennelijk hervormde gemeenten binnen de Protestantse Kerk in Nederland in Zijn grote genade niet heeft verlaten. Aan Hem, aan Zijn Woord zoeken wij trouw te zijn. U in uw kerken. Wij binnen de Protestantse Kerk in Nederland. In het diep besef dat wie gereformeerd is, het altijd weer moet worden.

Broeders, ons hoofdbestuur wenst u een gezegende synode toe, tot opbouw van de gemeenten, tot uitbreiding van Gods Koninkrijk, tot eer en glorie van de drie-enige God!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen