De boodschap en de gemeenschap

Waar ligt ons oriëntatiepunt, als we over de jongeren in de gemeente spreken? Dat is altijd weer een vraag. In het hervormde herderlijke schrijven uit 1955 staat dat het 'de jeugdraden gebleken is dat zij haar arbeid niet goed zal kunnen verrichten indien de kerk zich niet met grote intensiteit werpt op de vraagstukken die het leven van het gehele volk betreffen, als die van de pers, de sport, de film en de omroep'. Er wordt gepleit voor een toename van het aantal geschoolde werkers. De leefwereld van de jongeren krijgt het volle pond, een denklijn die we ook nu nog volop tegenkomen.

In het jeugdwerk van de Protestantse Kerk staat de 'vergezel-benadering' centraal. Dit betekent dat de kerk als taak heeft 'met jongeren mee te lopen, hen te stimuleren in en te ondersteunen bij hun ontdekkingstocht in zingeving en geloven. Betekenisvolle anderen fungeren als wegwijzers'. Binnen onze kerk heeft daarnaast de werkwijze van Youth for Christ en van de HGJB een volwaardige plaats. YfC - actiefin veel gereformeerde kerken - richt zich met name op missionair jongerenwerk, binnen en buiten de kerk. Voor jongeren aansprekende vormen moeten daarbij de boodschap dragen. De HGJB plaatst jongeren principieel binnen het geheel van de gemeente en benadrukt de verantwoordelijkheid van de gemeente om jongeren in te wijden en in te leiden in het Evangelie én hen in te schakelen in de gemeente - zie hiervoor ook de serie artikelen die deze weken in ons blad geplaatst worden.

Levend en krachtig

Het hoeft geen betoog dat op grond van de Bijbel we de beste papieren hebben om te pleiten voor het benaderen van onze jongeren binnen het geheel van de gemeente van Christus. Al is er jeugdwerk en al zijn er ouderenmiddagen, al zullen studenten hun eigen vragen hebben, juist binnen het geheel van de gemeente mag iedereen zijn eigen leefwereld inbrengen. Daar zijn we samen voor het aangezicht van God, daar zijn we samen onder hetzelfde Woord, dat wil ingaan in ieders leven. En waar we belijden dat dit Woord van God levend en krachtig is,

zil het ook ingang vinden in zovele verschillende levensomstandigheden). De Heilige Geest werkt, Zijn gang is niet te keren.

In een tijd waarin de neergang in de gemeente ervaren wordt, is het goed om te blijven vasthouden aan de identiteit van de gemeente. Zij bestaat uit al degenen die hun zaligheid van Christus verwachten, zij wordt door Hem vergaderd door Zijn Woord en Geest, zij is de gemeente van het verbond. Individualisering en mondigheid kan maken dat de gemeenschap van de gemeente onder druk komt te staan, ook dat het beleid van de kerkenraad met name bepaald wordt door degenen die van zich laten horen. Nogal eens zijn dit degenen die ervaren een bepaalde vleugel van de gemeente te vertegenwoordigen, die dingen anders willen.

Kerkenraadsbeleid

Mag mijn gezin hier ook nog meeleven en zegen ontvangen? Die vraag stelde een broeder recent aan de kerkenraad van zijn gemeente, nadat hij signaleerde dat het beleid er aan de ene kant op gericht was geen mensen te verliezen aan een gemeente buiten de Protestantse Kerk, aan de andere kant om geen mensen kwijt te raken die in liturgisch opzicht meer ruimte opeisen. Nu ligt hier voor een kerken- . raad ook een spanningsveld. Een gebaar naar de een, een tegemoetkoming aan de ander zal echter nooit bevredigend zijn. Terecht kunnen in zulke situaties gezinnen die jarenlang trouw en toegewijd met de gemeente meegeleefd hebben, zich afvragen wat dit beleid voor hen betekent. Vervreemding kan zo gemakkelijk optreden, al is het waar dat er in de kerk altijd thema's van een middelmatig belang geweest zijn. Maar waar schommelingen in de cultuur hevig kunnen zijn, waar evangelische invloeden spanning kan oproepen, is het allereerst van belang dat we gemeente ónder het Woord en daarmee gemeente onder het kruis blijven. Daarin ligt onze identiteit, daar schuilen we samen, bij Hem, die Zijn gemeente kocht en draagt.

Waar het besef leeft dat de gemeente van Christus is, kan het niet zijn dat wij haar willen sturen naar de maat van ónze gedachten. Daar kan het evenmin zijn dat ons beleid er al te nadrukkelijk op gericht is om groepen erbij te houden, ook de jongeren niet. Dat mag geen doel in zichzelf worden. Waar de gemeente het levende lichaam des Heeren is en als zodanig functioneert in toewijding aan Hem en in betrokkenheid op elkaar, is het niet nódig wie dan ook 'erbij te houden'.

Mijn zoon!

De boodschap en de gemeenschap - het zijn de visitekaartjes, die we als gemeente samen uitdelen. Daar zal dan ook onze energie aan besteed moeten worden: Spreken we in onze verkondiging en in ons getuigenis de woorden van God na? Die mogen we inscherpen aan het komende geslacht. De verbondsgemeente staat in een eeuwenlange traditie, waarin als wijsheidsliteratuur deze oproep is meegegaan: 'Mijn zoon! Hoor de tucht van uw vader, en verlaat de leer van uw moeder

niet'. Salomo gaf deze woorden niet door in een wereld die principieel anders dan de onze was, want hij vervolgt: 'Mijn zoon! Indien de zondaars u aanlokken, bewillig niet'. (Spreuken 1)

In die traditie staande, mag de gemeente als leef- en als Ieergemeenschap goede moed hebben. Want trouwe arbeid en afhankelijk zaaien hebben de beloften van God mee, voor nu en voor later. Dan gebeurt het zomaar dat een meisje van vijftien jaar na een catechismuspreek (!) de dominee opwacht en vraagt: 'Wilt u volgende keer nog meer vertellen over de Heilige Geest? ' Het nageslacht zal Hem dienen, zeker weten! Onze opdracht is om hen Christus Jezus als een volkomen Zaligmaker en als een wijze Koning aan het hart te leggen, zonder Wie een goede toekomst er niet is.

Feitenkennis

Deze houding geeft ontspanning en bewaart, voor krampachtigheid. Maar het betekent ook inspanning, want inscherpen vraagt concentratie. Wie zou niet hopen op iets als een herontdekking van het christelijk gezin, als een veilige leefgemeenschap rond de Bijbel, waar een bijbels godsbeeld wordt doorgegeven? Jeugdwerk begint thuis. Daar worden de 'eerste beginselen' geleerd. We zullen daarom er veel aan moeten doen om gezinnen te ondersteunen in de (geestelijke) opvoeding, om ouders concrete handvatten te geven om hun kinderen voor te gaan.

'Feiten in het geheugen prenten achten velen niet nodig. Toch moeten we erop letten dat de jeugd in Israël de hoofdzaken van het geloof uit het hoofd moest Ieren'. Het is een citaat van dr. W. Verboom, die eraan toevoegt: 'Wie in zijn jonge jaren niet leert dat hij een zondaar voor God is, zal zich in de meeste gevallen heel zijn leven blijven zien als een goed mens. Wie in zijn jonge jaren niet leert dat hij verlost wordt door Jezus Christus, die zal in de meeste gevallen heel zijn leven het levensgeluk buiten Christus zoeken'.

Leren we dit alles niet binnen de gemeente? In het laatste nummer van het evangelisch maandblad Uitdaging werd in kaart gebracht hoe evangelische gemeenten overwegend positief reageren op de jeugdkerken. Een voorganger uit Amersfoort merkt echter over jongeren die naar de jeugdkerk Heartbeat gaan op: 'Ik zie dat ze een kick krijgen. Maar ik geloof niet dat de jeugdkerk hun geloofsleven structureel opbouwt. Discipelschap kan alleen binnen een gemeente'. In Zwolle heet de jeugdkerk GodFashion, en een lokale voorganger zegt: 'Bij GodFashion gaan ze uit hun dak, maar bij ons zijn ze niet in beweging te krijgen. Het zal wel komen doordat ze bij GodFashion door het grote aantal bezoekers anoniemer kunnen zijn'.

Visie op jongerenwerk

Laten we eerlijk zijn, in sommige hervormd-gereformeerde gemeenten kan verlegenheid optreden, als een zogeheten jeugdkerk zich aandient. We kunnen ons die verlegenheid zelfs ook laten aanpraten. Boven een vraaggesprek met de directeur van Youth for Christ stond onlangs als kop: 'Kerken hebben vaak weinig visie op het jongerenwerk'. Is dat zo, óf is het een andere visie? Overtuigd kunnen we niet zijn van eigen gelijk of eigen succes, want dat kent een gemeente onder het kruis niet. Maar zijn we wel overtuigd van de rijkdom van het verbond, de beloften van God, de kracht van de Heilige Geest en de roeping van ouders en jeugdleiders?

En sluiten al deze dingen ook weer niet aan bij wat jongeren nü willen, zoals ook blijkt uit de nota van de synode? Echtheid, geen spelletje spelen, geen rol aannemen; richtinggevende anderen, die een veilige omgeving scheppen; trouw en geduld.

Het jeugdwerk van de kerk vindt plaats tussen Pasen en Pinksteren én de wederkomst. 'Want u komt de belofte toe, en uw kinderen', zei Petrus, de apostel die later zou schrijven dat de duivel als een briesende leeuw rondgaat, op zoek naar prooi. In die werkelijkheid leeft de gemeente en mag ze zich ingeschakeld weten bij de overdracht van het Evangelie.

P.J.VERGUNST

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen