Wie investeert in kinderen...

Door het artikel van drs. P.J. Vergunst in de Waarheidsvriend van 30 juni gingen mijn handen jeuken en mijn pen kwam in beweging. De zorgen die in het artikel worden geuit, herken ik. Menige School met de Bijbel heeft de naam nog op de voorgevel staan, maar het is slechts een naam. Als ik dit zo schrijf, geef ik de nood van het christelijk onderwijs aan. De aanvallen van buitenaf zijn gevaarlijk, maar de uitholling van binnenuit dubbel gevaarlijk. Waakzaamheid is geboden.

Met twee woorden
Besturen, medezeggenschapsraden, ouders, kerkenraden en leerkrachten zelf moeten blijvend waken. Biddend waken en wakend bidden. De identiteit van de school verdient alle aandacht van alle geledingen. In een open en eerlijke communicatie moeten we elkaar tegemoet treden. Kinderen hebben identificatiefiguren nodig. Zijn we dat als ouders, leerkrachten en leidinggevenden? Zo investeren we in onze kinderen. Het gaat om de leerlingen, de kinderen van ons dorp en van de kerk. Zij zijn het waard. De Heere heeft voor onze kinderen bijzondere beloften. Met die beloften mogen we de hemel 'bestormen'.
Gods Woord heeft waarde en is norm, uitgangspunt voor het onderwijs. Ons onderwijs - niet alleen de bijbelles - dient doortrokken te zijn van de boodschap van zonde en genade, van rechtvaardigmaking en heiligmaking, van vergeving en toorn van God ... We dienen met twee woorden te spreken. Geen gemakkelijke opdracht voor de leerkrachten. Vandaar de roep om het gebed van ouders en kerk. Heeft het christelijk (reformatorisch) onderwijs regelmatig een plaats in de voorbede?

Levende getuige
Helaas gebeuren er binnen de muren van de school dingen die de toets van Gods Woord niet kunnen doorstaan. Ik wil dit met twee voorbeelden verduidelijken.
Het eerste betreft een leerkracht op een christelijke school (overigens niet op mijn eigen school) die het verhaal van Jona niet gelooft. Het wordt wel verteld, omdat het bestuur dat nu eenmaal op prijs stelt. Is dat geen uitholling van het christelijk onderwijs? Van binnenuit nota bene. Dat is levensgevaarlijk en levensbedreigend voor onze kinderen.
Een leerkracht op een christelijke school behoort Gods Woord uit te dragen in leer en leven (!). Het christelijk onderwijs moet zijn of haar hart hebben. Hij moet er door geraakt zijn en zo een levend getuigen zijn. Dat is meer dan een dode richtingaanwijzer. Ik weet wel dat een onderwijsgevende ook niet altijd op de toppen van het geloof leeft. Maar toch ... christelijk onderwijs vraagt om christelijke onderwijsgevenden die mogen weten dat er een levende Heere is.
Van Hem mogen zij spreken. Het is de liefde van de belovende Heere die hen dringt en de bedreiging van de toornende God die hen dwingt om van de Zaligmaker te getuigen. Om heen te wijzen naar de opzoekende Herder en ook te wijzen op dat verloren schaap. In die volgorde.

Personeelsbeleid
Een ander voorbeeld betreft een 'kleuterjuf' die het niet zo nodig vond om met de kleuters over de zonden te spreken. 'Dat doe je kleuters toch niet aan ...' Mijn antwoord was: 'Dan hoef je met je kleuters ook niet over de Heere Jezus te praten, want waarom zou je over de Redder spreken als er niets te redden valt ...?'
Besturen dienen alert te zijn bij de benoeming van het personeel. Het beleid hieromtrent moet goed op papier staan en in de praktijk consequent worden uitgevoerd. Regelmatig zullen bestuurders met de leerkrachten over de identiteit in gesprek moeten gaan. Soms zeggen we wel hetzelfde, maar bedoelen we ook hetzelfde?
Ook ouders hebben hierin een verantwoordelijke taak. Vraagt u wel eens of uw kind ook de nodige aandacht heeft tijdens de bijbelles? Rekenen, lezen, taal. Het is belangrijk allemaal, maar is het ook de zorg van de ouders hoe hun kinderen staan tegenover de Heere? Zijn daarover gesprekken met leerkrachten? We besteden tegenwoordig veel tijd aan onze 'zorgkinderen' en dat is goed, maar gaan onze zorgen verder dan voor het hier en nu? Als het goed is, staan we samen voor dezelfde zaak. Onze kinderen moeten een plaats in de maatschappij innemen. Dat is van groot belang, maar welke plaats zullen ze innemen en hoe?

Psalm 78
Tijdens de laatste afscheidsavond van de leerlingen van groep 8 hebben we de kinderen een Bijbeltje meegegeven. Misschien iets voor een diaconie? De voorzitter van het bestuur sprak de wens uit dat de kinderen er in zouden (gaan) lezen. Ook die kinderen die het van huis uit niet gewend zijn. De Moorman las ook. De boekrol van Jesaja. Hij begreep het niet. Maar hij kreeg uitleg en het is hem tot zegen geworden. Geweldig zal het zijn als kinderen door de vertellingen heen de Heere mogen zien, leren kennen en liefhebben. En dat zij met deze kennis (van het hart) de maatschappij in mogen trekken. Tot eer en lof van Hem, Die het zo waard is om gediend te worden. Ik heb mijn eerste indrukken aan het papier toevertrouwd. Misschien prikkelt het anderen om te reageren. Ik heb niet alles gezegd. Het cursusjaar loopt teneinde en dan kijkje terug. Wat is ervan onze plannen terechtgekomen en wat hebben we voor onze kinderen mogen beteken? Weer een cursusjaar afgesloten. Ik denk nu: 'Meesters en juffrouws hebben een geweldige taak.
Een geweldige opdracht. Psalm 78: 'Opdat zij (die kinderen die aan onze zorgen zijn toevertrouwd) hun hoop op God zouden stellen'.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen