Zo God vóór ons is [3]

Kaleb heeft de Heere op zijn Woord geloofd, maar hij heeft ook geduld gehad, geduld geoefend, want God komt op Zijn tijd en op Zijn wijze. Wij kunnen God niet narekenen en daarom heeft Kaleb niet zitten dwingen. Nee, op die van God gegeven belofte heeft Kaleb op tijd gepleit. Hij heeft dat gebruikt als een pleitgrond. Hij had geduld. Hij kon wachten op God. Hij kon wachten op Zijn belofte, maar hij bleef wandelen met God. Wij zeggen wel eens: ‘Jong geleerd is oud gedaan.’ Dat typeert Kaleb. In zijn jeugd had hij de moed om alleen te staan en op middelbare leeftijd had hij het geduld om alleen te wandelen met God en toen hij ouder was geworden, had hij zelfs nog kracht om bergen te beklimmen, maar de basis daarvan was in zijn jonge jaren gelegd. Als Kaleb op hogere leeftijd is gekomen, vijfentachtig jaar oud, dan gaat het met Kaleb niet bergafwaarts, maar bergopwaarts. In welke fase van ons leven zijn wij nu?
Ben jij nog in je jeugd? Wees dan standvastig in gehoorzaamheid aan de Heere.
Ben je op middelbare leeftijd gekomen? Wees dan geduldig in het vertrouwen op de Heere.
Bent u op hoge leeftijd gekomen? Weest dan krachtig in het geloof in de Heere, want u kunt ook op hoge leeftijd nog veel betekenen voor het Koninkrijk van God. Kaleb was op zijn vijfentachtigste jaar nog krachtig. Wie de Heere verwachten, die putten nieuwe kracht, want hij zegt in vers 11: ‘Gelijk mijn kracht toen was, zo is nú mijn kracht tot de oorlog om in te gaan en uit te gaan.’ Hij was nog gezond en sterk genoeg om oorlog te voeren. Ook dat was voor hem een motief voor de vervulling van de belofte, maar vooral wat hij tot vijf keer toe in ons teksthoofdstuk zegt: ‘Zoals de Heere gesproken heeft.’ Hij komt terug op het woord van de Heere tot vijf keer toe. Daarom zegt hij in vers 12: ‘En nu geef mij dit gebergte, waarvan de Heere te dien dage gesproken heeft.’ Kaleb komt er niet brutaalweg mee voor de dag, maar nederig. Kaleb heeft op de Heere leren wachten. Hij wijst gelovig op datgene wat de Heere had beloofd. Mozes had op bevel van de Heere dat verklaard en nu mag Jozua – de opvolger van Mozes – dat inlossen. Jozua is hier een schaduw van die meerdere Jozua, namelijk de Heere Jezus, want de Heere Jezus heeft Gods raad en Gods wil helemaal uitgevoerd met geheel Zijn hart en met alle vreugde. Zo geeft de Heere Jezus Christus van zijn verdiensten aan zondaren.
Maar let u er ook op, voordat Jozua de zegen geeft aan Kaleb, moet Kaleb er eerst om vragen. De Heere wil er ook om gevraagd zijn. Er moet wel een behoefte zijn aan de vervulling van de belofte. En dan zien wij een ootmoedig vragen van Kaleb. Hij herinnert Jozua eraan wat er veertig jaar geleden gepasseerd was. Hoe hij bij de terugkomst met de verspieders aan de kant van God mocht staan. Dat Kaleb goed van de Heere heeft gesproken. Daar herinnert hij Jozua aan. Jozua was daar zelf bij. Daarom getuigt hij ook vrijmoedig in vers 7: ‘Gelijk het in mijn hart was.’ Het was voor Kaleb geen verstandszaak alleen. Nee, de Heere had dat in zijn hart gelegd: ‘Gelijk het in mijn hart was.’ Kaleb pleit niet op zijn eigen deugden en zijn eigen hoedanigheden, integendeel! Hij zegt: ‘De Heere heeft mij in het leven behouden, de Heere heeft mij zegeningen geschonken en nu ben ik vijfentachtig jaar.’ Daarom is zijn eigen getuigenis: ‘maar ik volhardde de Heere, mijn God, na te volgen.’
Dat was ook het getuigenis van Mozes, want Mozes getuigt van hem in vers 9: ‘Omdat gij volhard hebt de Heere, mijn God, na te volgen.’ Mozes gebruikt dezelfde woorden en dat is nog belangrijker dan het getuigenis van Kaleb zelf. Wat zien anderen van Jezus Christus in ons leven? Hoe beschrijven zij ons leven? Wij hebben zoveel krachten verloren, omdat de scheidingslijn tussen de kerk en de wereld bijna verdwenen is. En wat is het resultaat als die scheidingslijn tussen kerk en wereld verdwijnt? Dat de wereld niet meer weet wat die christenen eigenlijk geloven. Wat die christenen werkelijk geloven, weet de wereld niet meer, omdat die scheidingslijn wegvalt.
Voor iedere onbekeerde die de Bijbel leest, zijn er wel honderd anderen die niet in de Bijbel, maar ‘u’ lezen en ‘jou’ en ‘mij’ lezen. Als onbekeerden zien dat wij hand in hand met de wereld gaan, hoe zullen zij dan waarde hechten aan onze belijdenis? Willen wij werkelijk de kracht van God in ons leven hebben, zullen wij Gods Woord moeten gehoorzamen. Hoe staat het in ons leven? Gaan wij met de wereld samen? Als dat zo is, hoe kun je dan verwachten dat God je zal vervullen met zijn Heilige Geest. God de Heere kan ons geen kracht geven, als wij vriendschap met de wereld gesloten hebben. De apostel zegt: ‘Wie een vriend van de wereld wil zijn, die wordt een vijand van God.’ Wanneer wij met God in ons leven wandelen, zullen wij niet vragen: ‘Wat voor een kwaad steekt er nu in dit of dat? ’ Maar, de vraag zal zijn: ‘Zit er iets goeds in?’ En als het iets is dat ons niet helpt op onze weg, laten wij het dan maar opgeven voor iets beters, opdat anderen van ons zullen getuigen: ‘Hij/zij heeft volhard om de Heere na te volgen.’

H. SCHIPAANBOORD, WADDINXVEEN

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen