De school met (alleen) de Bijbel

De realiteit van de maatschappij
In onze maatschappij gaat het tegenwoordig maar om één ding: als het mij maar goed gaat en als ik het maar naar mijn zin heb. Wat anderen denken moeten ze zelf weten, als ze mij daar maar niet lastig mee vallen. Alles moet kunnen. En ieder bepaalt voor zichzelf wat hij of zij wil.
In zo’n maatschappij groeien kinderen tegenwoordig op en worden ze opgevoed. Houd van jezelf en kom voor jezelf op, want iemand anders doet dat niet. Daarnaast worden ze van alle kanten beïnvloed. Via de media komt er van alles richting hen en vaak wordt aan kinderen niet geleerd hier kritisch naar te kijken. En hoe vaker het tot hen komt, des te gewoner wordt alles. Normen en waarden vervagen, er is een hoge tolerantiegraad en Gods geboden hebben al helemaal geen invloed meer.
Daar sta je dan als christelijke ouder of leerkracht van het bijzonder onderwijs in de Nederlandse samenleving van nu. Voor wie nog iets met God te maken wil hebben, is dat ontzettend moeilijk. En voor wie niet macht, geld, eer, lang-leve-de-lol het belangrijkste is, maar bij wie het om de liefde van God en de medemens gaat, die wordt toch al gauw raar aangekeken. Ook wanneer door de overheid het grondwetsartikel 23 – de vrijheid van onderwijs – ter discussie wordt gesteld, vraag je je af hoe lang het bijzonder onderwijs in Nederland nog gefinancierd zal worden door de overheid? Of zullen wij moeten toezien dat ook een van deze laatste zuilen gaat vallen.

Een christelijke school bijzonder?
Vanuit de praktijk ervaar ik, als leerkracht op een protestants-christelijke school, op dit punt een moeilijke, maar bijzondere taak. Het lesgeven vanuit die liefde van God, Die zoveel voor ons heeft overgehad. De boodschap van het evangelie wil je doorgeven aan de kinderen, zodat ze het ook zullen zien en beleven. De liefde die niet op jezelf gericht is, maar op de ander. Niet in het isolement maar met beide voeten in de maatschappij. Met deze persoonlijke identiteit mag ik voor de klas staan en dit wil ik de kinderen meegeven. Want zijn wij – en hierbij betrek ik ook de ouders als opvoeders – niet geroepen in Zijn voetstappen te treden als Hij die in het midden van de mensen was als Dienaar?
Mijns inziens ligt hierin het wezen van het christen-zijn, dus ook die van het christelijk onderwijs. Het is niet voor niets bijzonder te noemen dat het adjectief ‘christelijk’ voor een school geplaatst mag worden.
Maar hier is het juist waar in de praktijk de schoen wringt. Mogen we het niet zelf bepalen wat en hoe we denken? Ook hier loop ik als leerkracht tegenaan. Er wordt vanuit een breed referentiekader gedacht en het moet vooral laagdrempelig blijven. Er worden bijbelverhalen verteld, liederen aangeleerd en ook zijn er de vieringen, maar de boodschap wordt niet altijd beleefd. De kern van het evangelie wordt soms weggelaten. Er wordt veel aandacht geschonken aan verschillende religies, de humaniteit en het omzien naar elkaar, de zogenaamde ‘open’ school.
Welke identiteit schuilt er dan achter de naam van de school? Niet de school slechts, maar ook Christus Zélf wordt er smaadheid mee aangedaan. Daarom moeten christenen, ook in de school, altijd in de voorhoede te vinden zijn. Ze hebben – om met Martin Luther King te spreken – eerder te fungeren als koplamp dan als achterlicht. Concreet: laat je stem als christelijke ouder ook horen in bijvoorbeeld de ouderraad, medezeggenschapsraad of het bestuur van de school. De nood is hoog!

School, kerk en gezin
Belangrijk is dat school en gezin hand in hand gaan en ouders daarbij ook verantwoordelijk zijn voor de schoolkeuze van hun kinderen. Dit wil ik laten zien aan de hand van een illustratie van een dorp in Nederland waar honderd jaar geleden een christelijke school werd gesticht. De stichtingscommissie riep daartoe in een circulaire van 8 januari 1888 de hulp in ‘der waarheidslievende vrienden’. Waarbij ouders, leerkrachten en gemeenteleden vanuit eenzelfde grondmotief voor hun kinderen de juiste weg kozen, gegrepen door diezelfde waarheid. Om zo in gemeenschap der heiligen sterker te zijn en dat ze zouden doorgaan met het vertellen aan de kinderen over God. Is niet juist om het doorgeven van de verhalen omtrent deze God (Ps. 78) de school met de Bijbel opgericht? Vanuit de overtuiging dat onze gebroken samenleving alleen door krachten vanuit de Bijbel en het gebed kan worden hersteld, zal de leerling worden toegerust om te strijden in deze maatschappij. Het doel van christelijk onderwijs is de kinderen leren zo met de Bijbel om te gaan dat zij later persoonlijk, en in hun gezin, in de kerk en in de maatschappij rijker en dieper kunnen leven.
Ook als ouders met een niet-kerkelijke achtergrond kiezen voor een christelijke school is het een rijke ervaring, wanneer deze kinderen niet alleen toegerust worden met waarden en normen, maar ook de diepere boodschap van Christus meekrijgen. Daarom is het van belang dat een school vooraf een duidelijke visie naar buiten kan brengen, zodat ouders weten wat ze kunnen verwachten. Dat kan zich uiten in de dagopening, weeksluitingen, vieringen, en op sociaal gebied in de omgang met elkaar. Ook de leerstof van bepaalde vakken zal vanuit bijbels oogpunt behandeld worden.

Enige weken geleden deed de rector van het Ichthus-college in Veenendaal in de Waarheidsvriend de oproep om de krachten te bundelen voor het behoud van het christelijk onderwijs. In aansluiting hierop plaatsen we vandaag een bijdrage uit de praktijk: een leerkracht die vertelt vanuit welk motief ze het christelijk onderwijs wil dienen.

RED. DE WAARHEIDSVRIEND

Het mag toch niet zo zijn dat een leerkracht met een eigen visie of de ouders de identiteit van de christelijke school gaan bepalen, waardoor die ‘op losse schroeven’ komt te staan?

Onze opdracht
Wees dus waakzaam: de christelijke school verliest haar bestaansrecht, is nergens meer, wanneer niet wordt geleefd vanuit de genadige vergeving die Christus aan ons schenkt en de Geest van God die dit in ons werkt. Niet of de school een Bijbel heeft, maar of zij eruit leeft. Het wordt voor christenouders steeds moeilijker een school te vinden die dat perspectief geeft. Laten wij daarom niet opgeven of ons vastspijkeren op de status quo, op de bestaande gang van zaken en schouderophalend denken dat dat ideaalbeeld te hoog is gegrepen. Nee, juist met de schouders eronder en de handen gevouwen vragen om de Heilige Geest, die ons helpen wil in het volbrengen van die opdracht voor onze kinderen. Juist wanneer het christelijk onderwijs dreigt onder te gaan door de steeds meer geseculariseerde, individualistische samenleving. Laten we elkaar daar ook in aanmoedigen en ook als ouders onderling elkaar opzoeken en meebidden.
Een goed contact met de ouders van de kinderen is belangrijk. Ouders geven hun kind een groot deel van de dag uit handen. Dan is het goed te weten wat de school te bieden heeft. De school heeft als taak dit ook zichtbaar en voelbaar over te brengen. Zo kunnen de ouders op verschillende manieren thuis inhaken op wat de school doet.
Ook is het van groot belang voor het behoud van bijzonder onderwijs dat een kerkelijke gemeente zich nauw betrokken weet met de scholen. In de eerste plaats als achterban die regelmatig voorbede doet, maar die ook meedenkt met vieringen, school- kerk- en gezinsdiensten en of andere buitenschoolse activiteiten.
Dat wij temidden van de politieke en sociale chaos van de wereld Zijn getuigen, kinderen van Jezus zijn, dat is hetgeen wat van ons verlangd wordt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen