Van de herberg tot de kruisdood

Het woord lijden past bij deze wereld en blijft actueel. Om ons heen gebeuren schokkende en onvoorstelbare dingen. Van tijd tot tijd houden ongelukken en rampen ons intens bezig. Overal in de wereld zijn christenen die vanwege het evangelie worden gemarteld en gedood. In huwelijken en gezinnen treffen we telkens door ziekte en andere oorzaken lijden aan. Soms is het lijden van mensen niet meer aan te zien.
In de Bijbel komen we grote lijders tegen. Het lijden van Job en de profeet Jeremia is ons bekend. Christus is niet de Enige die op aarde geleden heeft. Voor Hem en na Hem hebben velen geleden. Maar Zijn lijden is anders dan ons lijden. Hij deed Zijn unieke lijden in onze plaats. Dit plaatsvervangend lijden is niet te vergelijken, niet te herhalen, niet na te volgen en niet te imiteren. Heel de levensweg van Christus was een lijdensweg.

Altijd geleden
Het is een vergissing als wij menen dat Hij pas aan het eind van Zijn leven is gaan lijden. Het begon al bij Zijn geboorte. Er is geen plaats voor Hem in de herberg. Heel vroeg moet Christus al vluchten naar Egypte voor Herodes. Honger en dorst blijven Hem niet bespaard. De duivel valt telkens aan. Zijn eigen plaatsgenoten wijzen Christus af. De discipelen begrijpen niet wat Hij met Zijn woorden bedoelt. Judas verraadt Zijn eigen Meester. Petrus komt tot verloochening.
Het zwaarste lijden volgt aan het eind van het leven op aarde. In Gethsémané verandert het zweet van Christus in bloed. Tijdens Zijn veroordeling wordt Hij geslagen, in het gezicht gespuugd en bespot. De leiders van Israël gaan oneerlijk met Hem om. Op Golgotha wordt Christus door Zijn Vader verlaten. Het klassieke avondmaalsformulier heeft gelijk als gesteld wordt dat Christus van het begin tot het einde van Zijn leven op aarde, de toorn van God, waaronder wij eeuwig hadden moeten verzinken, voor ons heeft gedragen.

Volgens de Schriften
Christus heeft Zijn lijden van tijd tot tijd aangekondigd. Het lijden komt voor Hem niet onverwachts. Hij weet dat Zijn lijden al in het Oude Testament is aangekondigd. Mozes, de Psalmisten (Ps. 22) en de profeten (Jes. 52:14; 53:4 en 5), hebben het voorzegd. Op tal van plaatsen in het Oude Testament wordt direct of indirect verwezen naar Christus. Achter het lijden van Christus zit het goddelijk moeten. Hij heeft het Zijn discipelen voorzegd dat Hij moet heengaan en veel lijden van de ouderlingen en overpriesters en Schriftgeleerden en gedood worden en ten derde dage opgewekt worden (Matth. 16:21; Mark. 8:31, Luk. 9:22). Maar het lijkt wel of de discipelen doof zijn voor die aankondigingen. Ze zijn voor hen geen realiteit, omdat zij de Schriften nog niet verstaan. Daarom nemen zij de woorden van Christus over Zijn sterven en kruis niet serieus en doen ze er niets mee.
Na Zijn opstanding spreekt Christus tot de Emmaüsgangers: ‘Moest de Christus niet deze dingen lijden en alzo in Zijn heerlijkheid ingaan?’ Christus opent bij hen de Schriften. Die opening geeft inzicht. Als ons verstand niet verlicht wordt door Zijn Woord en Geest, zien wij het lijden van Christus niet.

Zwaar
Christus sterft in Gethsémané bijna van verdriet en angst. Hij heeft een schrik die door merg en been heen gaat. Een angst waarbij Zijn zelfcontrole verdwijnt. Zijn doodsangst zou niemand kunnen geloven, als het niet was vermeld in het Woord van God. Van iedereen houden wij een verschrikkelijke angst mogelijk, behalve van Hem. Christus beleeft wat Hem binnen korte tijd te wachten staat. Judas zal Hem verraden en daarna volgt de terechtstelling. Christus valt op de aarde en bidt. Hij bidt dat zo mogelijk het uur van Zijn uitlevering aan zondaren aan Hem voorbij zal gaan. In dit bidden horen we het menselijk opzien van Christus tegen het lijden. Het lijkt alsof Hij terugdeinst voor dit lijden. Heeft Christus de werkelijkheid van Zijn lijden onderschat? Neen! Hij vlucht niet en geeft Zichzelf over aan degenen die hem komen arresteren. Zijn bidden om niet uitgeleverd te worden, toont ons de zwaarte van het lijden.
In het bidden van Christus is er overgave aan de wil van Zijn Vader ‘Abba, Vader! alle dingen zijn U mogelijk; neem deze drinkbeker van Mij weg, doch niet wat Ik wil, maar wat Gij wilt’. Christus smeekt of Zijn Vader de drinkbeker wil wegnemen. Het is de beker die de toorn van God afbeeldt. Onder de toorn van God verstaan we de heilige afkeer tegen de zonde. Het drinken uit deze toornbeker is de overgave aan het lijden en sterven. Christus huivert voor het drinken uit deze beker, omdat Hij achter het geweld van mensen de toorn van Zijn Vader ziet. Zijn verschrikkelijk angst in Gethsémané is niet in de eerste plaats de angst voor Judas of het Sanhedrin, maar de bitterheid van het verlaten van God. Voor Christus geeft de wil van Zijn Vader de doorslag. Hij is bereid het plan van God met Hem uit te voeren. Christus heeft de volle toorn van God ervaren en gedragen. Hij heeft voor ons de beker van de toorn van God tot de laatste druppel leeggedronken.

Verantwoordelijk
In het rechthuis van Pilatus heeft Christus onnoemelijk veel geleden. Voor de soldaten daar is het lijden van Christus amusement. Ze maken van Hem een nepkoning. De soldaten dossen Christus uit met een kroon van doornen en trekken Hem een oude versleten rode soldatenmantel aan. Hun grof optreden is diep vernederend. Het is een quasi huldebetoon. Bij hun toneelspel is de harde werkelijkheid. Wreed geven zij Christus klappen in het gezicht. De soldaten buigen voor Hem, maar uit minachting. Met hun mond spreken ze mooie woorden, maar met hun hart hebben ze niets met Hem. Voor hen is Christus alleen een karikatuur Koning, die ze een ogenblik voor entertainment gebruiken. Ze spelen met de Zoon van de heilige God. Wat gaat onze ongehoorzaamheid en brutaliteit ver! We durven nota bene de enige Redder Die God tot ons heeft gezonden te mishandelen en gaan voorbij aan eigen verlorenheid.
Pilatus laat Christus met de doornenkroon en imitatie van een koningsmantel naar buiten brengen. De Zoon van God staat daar opgetuigd en aangekleed als een spotkoning. Het is een verbijsterend schouwspel. Wat wij met een gevangene niet doen, is met de Zoon van God gebeurd. Op een schilderij van Rembrandt over de kruisiging van Christus kun je zien dat hij zichzelf tussen al die mensen rondom het Kruis erbij geschilderd heeft. Waarom heeft hij dat gedaan? Ik vermoed dat Rembrandt hiermee wil aangeven dat ook hij verantwoordelijk is voor het lijden van Christus. In veel liederen en gedichten die over het lijden van Christus gaan, komt onze schuld naar voren. Bij het overdenken van Zijn lijden moeten we niet vergeten dat wij de kroon van Christus hebben gevlochten en dat spotkleed hebben aangedaan. ‘Ik sloeg Hem al die wonden; Voor mij moet Hij daar staan; Ik deed voor mijne zonden Hem al die jamm’ren aan.’

Kruislijden
Christus is niet onthoofd, verbrand of gestenigd. Hij is gekruisigd. De kruisdood was een Romeinse straf. Zeer vernederend. Barbaren en slaven kwamen via deze straf aan het einde van hun leven. En Romeins burger mocht vanwege het verschrikkelijke karakter van deze straf deze dood niet ondergaan, zelfs al was hij de ergste misdadiger. De kruisdood was bovendien pijnlijk. Men hing urenlang te sterven. Wij hebben het kruis mooi gemaakt. Wij hebben gouden en zilveren kruisen. Maar het kruis is een teken van schande. De kruisdood van Christus is vervulling van het Oude Testament. Volgens Deuteronomium 21:23 is een opgehangene Gode een vloek. Paulus grijpt in Galaten 3:13 hierop terug, als hij zegt: ‘Christus heeft ons verlost van de vloek der wet, een vloek geworden zijnde voor ons; want er is geschreven: Vervloekt is een iegelijk, die aan het hout hangt’. Christus is gekruisigd en vervloekt, om zondaren te redden die de eeuwige vloek of dood hebben verdiend. Aan het kruis vertegenwoordigt Christus de vloek. Hij is uit de gemeenschap met God verbannen en draagt in onze plaats de straf. Wij vinden vertroosting in Zijn wonden en we behoeven geen ander middel te zoeken of uit te denken om ons met God te verzoenen dan alleen Zijn Offer.

In Zijn voetstappen
Petrus ziet het lijden van Christus als een voorbeeld (1 Petr. 2:21), waaruit we kracht kunnen putten om ons lijden vol te houden. Het hoort tot de roeping van een christen Christus te volgen in Zijn lijden. Christus wil bij ons lijden zijn. Zijn lijden zet zich voort in allen die door het geloof met Hem verbonden zijn. Met Hem wordt ons lijden dragelijk. Waarom moeten christenen lijden? FilippenZen 1:29 geeft ons het antwoord. Daar lezen we dat geloven en lijden bij elkaar horen. Wie in gemeenschap met Christus leeft, zal om Hem lijden. Het lijden van een christen is niet iets abnormaals. Petrus wekt ons op in de voetstappen van Christus te gaan. Zijn voetstappen trekken een spoor in een bepaalde richting. Ze nemen ons mee naar het kruis. Het is het rode spoor van Zijn bloed. Zijn voetstappen herinneren aan een verschrikkelijk lijden waarbij bloed heeft gevloeid. Gewillig en trouw is Christus gebleven in het spoor dat Hij van Zijn Vader moet gaan. Gaan we in Zijn spoor en putten we kracht uit Zijn lijden? Straks is alle lijden voorbij. Het lijden is immers een lijden tot heerlijkheid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen