BOEKBESPREKINGEN

John Piper:
De vreugde van God.
Uitg. De Banier, Utrecht; 389 blz.; € 28,50.
Op een heel originele manier weet de Amerikaanse gereformeerd-baptistische theoloog John Piper de soevereiniteit van God in zijn boeken aan de orde te stellen. Hij doet dat wel heel in het bijzonder in dit boek, waarin we uitgenodigd worden samen met hem de vreugde van God te overdenken. De schrijver heeft de sleutel waarmee de schatkamer van Gods vreugde voor hem openging, gevonden in een boekje van Henry Scougal. Hij las daarin de betekenisvolle sleutelzin: ‘De waarde en de voortreffelijkheid van de ziel hangt af van datgene wat zij liefheeft.’ Bij Piper kwam toen de overdenking op: als dit voor mensen geldt, kan het dan ook niet gelden voor God? De meest voortreffelijke ziel is de ziel die God het meest liefheeft, omdat dit het eerste en grote gebod is. Zo is het ook met God. De waarde en de voortreffelijkheid van Gods ziel hangt af van wat Hij liefheeft. Dan zegt ‘de vreugde van God’ alles over de voortreffelijkheid van Zijn ziel en wordt Gods heerlijkheid zichtbaar in Zijn blijdschap.
Nadat Piper geschreven heeft over het ontstaan van het boek, volgen er tien hoofdstukken. Daarvan zijn de eerste zes helemaal gericht op God; ze gaan over de vreugde die God in Zichzelf en in Zijn vrijheid heeft. God verheugt zich in Zijn Zoon. Hij geniet van de heerlijkheid van Zijn eigen volkomenheden, die Hij weerspiegeld ziet in het gelaat van Christus. God geniet van Zijn soevereine vrijheid. De Heere is in de hemel en Hij doet alles wat Hem behaagt. Hij verblijdt Zich in het werk van Zijn handen in de schepping. Hij verheugt Zich in Zijn faam, want Hij wil Zich een Naam maken in de hele wereld en wil dat deze Naam bekend wordt onder alle volken, stammen, talen en naties. Hij verheugt Zich in de verkiezing, omdat Hij ervan geniet de heerlijkheid van Zijn Zoon te openbaren aan kleine kinderen en een volk te scheppen dat niemand had verwacht en dat alleen in de Heere roemt.
De Vader verheugt Zich zelfs in het verbrijzelen van Zijn Zoon. God had zondaars uitgekozen om ze te behouden en kon toch niet aan hun zonden voorbijgaan. Daarom heeft God Zijn toorn afgewend door de dood van Zijn Zoon. De Zoon weet dat God Hem liefheeft, ook al gaat Hij gebukt onder het oordeel van God vanwege onze zonden. God verheugt Zich erover dat het dan toch mogelijk is met handhaving van Zijn recht zondaars te behouden.
Dit eerste deel laat dus eerst inzien dat God volmaakt en volkomen is in Zichzelf. Op deze wijze komt God overduidelijk in het middelpunt van het evangelie te staan.
Bij hoofdstuk zeven komt het keerpunt in het boek, ook al begon de blikrichting bij de bespreking van Gods vreugde over de verkiezing en de verbrijzeling van de Zoon al te verschuiven naar het antwoord dat Hij graag van Zijn volk wil horen.
Vanaf het hoofdstuk over de vreugde van God in Zijn zorg voor allen die op Hem hopen, komen de antwoorden van Zijn volk voor het voetlicht.
Drie antwoorden van de mens, waarin het hart van de mens rust vindt en de Naam van God eer ontvangt, komen ter sprake.
God vindt vreugde in ons antwoord vol hoop. Dat antwoord vol hoop komt in het oprechte gebed met woorden tot uitdrukking en in gehoorzaamheid met daden.
Het tiende en laatste hoofdstuk is een lofzang op de grootheid van God. Hij verbergt Zijn heerlijkheid voor de wijzen en verstandigen, met andere woorden voor degenen die daarnaar op hun eigen manier zoeken en voor hun eigen eer. Hij openbaart haar echter aan de kinderkens, met andere woorden aan degenen die ernaar verlangen en ervan genieten. Juist daar houdt Piper een pleidooi voor gedegen bijbelonderzoek. Uitgebreid behandelt hij er Lukas 10:21.
Dan volgt het slotwoord om te verwoorden dat God ervan geniet om ons die vreugde te schenken die Hij in Zichzelf schept. Wat betekent het om te gaan in de vreugde van uw Heere? Wat is de vreugde van God?
Ten slotte treffen lezers ook nog een groot aantal studievragen aan.
Het lijkt mij dat de wijze van behandelen van bovengenoemd kernonderwerpen zeker nog wel op de proef gesteld moet worden. Dat vraagt tijd en van ons vergt het inspanning om het te lezen en te overdenken. Het oordeel daarover moeten we nog maar even opschorten. De tijd zal het leren.
De aangereikte stof is het overdenken in ieder geval meer dan waard, maar kan dat ook op deze wijze? Kun je alles onder de noemer brengen van ‘de vreugde van God’? Daarover wil ik nog wel eens met deze en gene spreken. Lees het boek en spreek er eens – ook kritisch – met elkaar over.

H. Roseboom, Hollandscheveld

Hans Hopman:
Ootjes jonge jaren, deel 2.
Uitg. Historische Vereniging Bunscote te Bunschoten, tel. 033-2987684; 471 blz.,
€ 29,50.
De auteur, journalist bij het Nederlands Dagblad, geeft in dit boek een vervolg op een uitgave die twee jaar geleden onder dezelfde titel verscheen en waarin hij de geschiedenis van Bunschoten, Spakenburg en Eemdijk tussen 1910 en 1960 beschreef. In dit tweede deel geeft hij opnieuw ‘vertellingen’ uit die periode, waarin weer andere aspecten worden belicht.
De nadruk valt op het maatschappelijke, burgerlijke leven van alle dag. De hoofdstuktitels maken dat duidelijk: ‘Rijkdom en armoede’, ‘Sociale leven’, ‘Hard werken’, ’Straathandel’, ‘Middenstanders’, ‘Schoolleven’, ‘Visserij’ en ‘Beroepen in verandering’. Groot was de tegenstelling tussen de welgestelde boeren, die vooral in Bunschoten en Eemdijk woonden, en de hardwerkende vissers uit Spakenburg, die het met een karig loon moesten stellen. Het boterde dan ook lang niet altijd tussen de Bunschoters en de Spakenburgers. Bunschoters trouwden niet met Spakenburgers. Later groeiden de twee gemeenschappen dichter naar elkaar.
Het boek kwam tot stand door tal van gesprekken die de schrijver voerde met ingezetenen uit de gemeenschap. Pikante details komen daarbij aan het licht. Daarbij rijst altijd de vraag in hoeverre mondelinge overlevering historisch correct is. Maar zulke beschrijvingen uit de eerste hand hebben hun eigen bekoring. Het boek wordt ook opgesierd door tal van foto’s, meestal zwart-wit, soms in kleur.
Een speciaal hoofdstuk is gewijd aan bijgeloof. Het is merkwaardig dat in vroegere gesloten gemeenschappen, ook als ze vrijwel geheel christelijk waren, aan heel curieuze dingen (bij)geloof werd gehecht. Men vraagt zich al lezend ook af waarom de verschijnselen die erachter schuilgaan niet meer voorkomen zodra de modernisering toeslaat.
Hoe christelijk de dorpen waren en zijn mag blijken uit het feit dat bij de Tweede Kamerverkiezingen van 1946 96 procent van de stemmen werd uitgebracht op de Anti- Revolutionaire Partij. Ds. J.H. Velema, die Bunschoten als zijn tweede gemeente diende, schreef erover (zie ‘Globaal Bekeken’ d.d. 15 november). Na de vrijmaking van 1944 werd Bunschoten een vrijgemaakt bolwerk, hetgeen ook resulteerde in een groot aantal stemmen op het later ontstane GPV.
Hopman kondigt nog een derde deel aan. Van het eerste deel hebben we helaas geen kennis kunnen nemen, omdat het is uitverkocht. Gegeven de inhoud van dit kloeke tweede deel zien we met belangstelling uit naar het derde deel. Prima lectuur bij de ‘snorrende potkachel’ op winterse avonden. De uitgave van het boek werd onder andere gesubsidieerd door het Prins Bernhard Cultuurfonds.

J. van der Graaf, Huizen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen