Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Kind maken of ontvangen?

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Kind maken of ontvangen?

VVD verwijt Rouvoet ingrijpen in slaapkamer

7 minuten leestijd Arcering uitzetten

De nieuwste klucht van de VVD: een verwijt aan minister Rouvoet, die wil dat we meer kinderen gaan maken. De manier waarop we over het leven spreken, zegt veel over het geestelijk niveau van onze samenleving.

De liberale irritatie heeft inmiddels geleid tot een vorige week geplaatste betuttelingsbarometer op de website van de VVD. Het aantal koopzondagen wordt teruggedraaid, een verbod op alcoholreclame gaat de televisie treffen en nu dit: ‘Balkenende-IV wil dat we meer kinderen gaan maken’. Hier wordt over menselijke voortplanting gesproken alsof het om een productieproces gaat! Auto’s, computers, kinderen. Aanleiding is het feit dat minister Rouvoet van Jeugd en Gezin de vinger legde bij de gemiddelde gezinsgrootte in Nederland, een opmerking die bij vrijheidsdenkers de gefrustreerde reactie ontlokte dat het kabinet niet alleen achter de voordeur maar ook in de slaapkamer zijn invloed wil laten gelden. Het valt niet mee in de oppositie te zitten.

Taalgebruik
Ondertussen komt de wijze waarop velen in Nederland over leven en dood spreken aan het licht. ‘Ze willen eruit stappen’ – dat lees je op de website van de Nederlandse Vereniging voor Vrijwillige Euthanasie over mensen die levensmoe zijn en die ‘met de bezonnenheid die de oude dag eigen is, de balans opmaken’. Het is een taalgebruik dat verraadt hoe ver velen zijn afgegroeid van het bijbelse spreken over de dood als straf op de zonde van de mens. Laat staan dat er nog een besef is van het komende oordeel en van de enige weg om dit oordeel te ontgaan. De kerk zal daarom als Paulus op de Areopagus (Hand. 17:31) moeten blijven spreken over ‘de dag die Hij gesteld heeft, waarop Hij de aardbodem rechtvaardig zal oordelen, door een Man die Hij daartoe verordineerd heeft’. God verkondigt alle mensen dat zij zich bekeren.
De balans wordt wel opgemaakt, maar op beslissende wijze niet door onszelf. Aan de vooravond van Zijn gang naar Golgotha spreekt Jezus over de scheiding die de Zoon des Mensen zal aanbrengen als al de volken voor Hem vergaderd zijn en aan het licht komt wie Hem gediend hebben, tot in de kleine dingen van het leven. Als we bij deze werkelijkheid leven, komt dat terug in de woorden die we kiezen en die we onze jongeren aanreiken voor het nadenken over leven en dood.

Afgod
Een tweede opvallende trend is dat leven en dood in de media vaak direct vertaald worden in economische waarde. Komt de terugloop van het aantal kinderen dat een vrouw gemiddeld krijgt, aan de orde, dan lezen we steevast over de economische noodzaak om als samenleving wat de bevolkingsopbouw betreft in evenwicht te blijven. Als zaken van leven en dood in dezelfde alinea al omgezet worden in euro’s, is de economie verworden tot een afgod. De economische waarde is helaas de meest bepalende geworden.
Nu zien we het omgekeerde onder orthodoxe christenen wel gebeuren, namelijk dat niet de waardering van het leven naar economische munt berekend wordt, maar dat de economie invloed heeft op het leven.
Welk pasgetrouwd echtpaar dat in het bijbelse spoor wil gaan en uitziet naar het ontvangen van kinderen, voelt niet de knellende band van de economische lasten? Zware hypotheekverplichtingen, de aansporing om beiden betaald werk te zoeken, het loslaten van het kostwinnersmodel – we moeten niet ontkennen dat dit alles de invulling van het christelijk huwelijk raakt.

Gezinsvorming
We raken hier een thema waarover de kerk zich zeker mag uitspreken. Als de VVD haar mening uitdraagt – en denk niet dat gestage liberale druppels een christelijke steen niet kunnen uithollen – dan moet de christelijke gemeente zeker niet achterblijven. Is de waarneming terecht dat over gezinsvorming in hervormd-gereformeerde kring minder nagedacht en gesproken wordt dan zo’n twintig jaar geleden? Verlegenheid inzake een onderwerp waarbij er geen gemakkelijke antwoorden zijn, mag nooit tot stilzwijgen leiden.

                                                                    ***
Veel HGJB-jongeren ervaren een spagaat tussen hun geloof en hun seksuele gevoelens, omdat ze zich door de ouderen van de gemeente hierbij in de steek gelaten voelen. Dat betekent onzekerheid bij het groeien naar een serieuze relatie. Stafwerker Tiemen Westerduin schrijft dat geen van de jongens die hij op de kerstconferentie hierover sprak, zich een preek kon herinneren waarin benoemd werd waarvoor God seksualiteit bedoeld heeft. Hooguit werd het ‘even aangetipt, in combinatie met een sneer naar de buitenwereld en naar de jongeren zelf ’. Ondertussen weten we uit enquêtes dat gebruik van voorbehoedmiddelen onder jongeren uit onze gemeenten verre van een uitzondering is. Hoe zal dan de lijn lopen van jongere naar jonggehuwde? In tegenstelling tot in vroegere perioden uit de kerkgeschiedenis wordt de betekenis van het huwelijk niet uitsluitend gezien als instrument voor de menselijke voortplanting. De eerste taak om elkaar als man en vrouw bij te staan in alle dingen van het leven, komt zelfs sterker naar voren als het huwelijk onverhoopt kinderloos blijft. Dat laatste is voor veel echtparen verdrietige werkelijkheid.

Genade en verrijking
In 1951 – is dat nu echt zo lang geleden? – sprak de hervormde synode zich in een herderlijk schrijven over het huwelijk uit. Met nadruk is toen verwoord ‘dat de gehuwden principieel bereid moeten zijn bij hun onderling verkeer de gevolgen daarvan te aanvaarden, ook wanneer naar hun mening het kind zich op een ongelegen tijd zou aanmelden.’ Het ouderschap wordt verrijking en genade genoemd. Als de kerk zich zo uitspreekt over het huwelijk, is dat richtinggevend zonder in te treden in de persoonlijke levensverantwoordelijkheid. Dat het ontvangen van kinderen een zégen is, moet de kerk blijven zeggen, ook als ouders meer en meer gaan opzien tegen het grootbrengen van hen in een normloze cultuur. En die zegen zal niet gelegen liggen in het economische perspectief van Nederland, al duiden we het geen minister euvel die hier de vinger bij legt. Die zegen ligt in het Koninkrijk van God, dat als ons opvoedingsdoel ons voor de geest mag blijven staan. Heeft elk kind geen plaats in het plan van God met Zijn schepping?

Geestelijke doordenking
De kerk zal rond gezinsvorming bijbelse lijnen voor het voetlicht moeten blijven halen. De concreetheid ervan betekent geen intreden in de verantwoordelijkheid van man en vrouw – beiden hebben die tegenover God, omdat het gehele leven zich voor Zijn oog afspeelt. Het jawoord bij de huwelijksinzegening schept immers de roeping om dicht bij Zijn Woord te blijven. Maar is het niet concreet als de kerk in haar onderwijs leert dat de vreugde over de kinderzegen als keerzijde de zorg en de moeite kent om ons kind of onze kinderen in deze wereld voor te gaan? Hierin mag elke ouder biddend op zoek gaan naar de eigen draagkracht. Voor gemakzucht of egoïsme is dan geen plaats, wel voor een gééstelijke doordenking van de bijzondere tijdsomstandigheden. Het herderlijke schrijven van de kerk uit 1951 noemt hierbij gebrek aan woonruimte, de hoge levensstandaard, werkloosheid, overbevolking, oorlogsdreiging. Wat vullen wij nu in? Hoge lasten, maatschappelijke druk om samen te werken, de enorme zuigkracht uit de wereld, een vijandiger houding ten aanzien van christenen? Daarover mag in de prediking, in pastorale zorg en tijdens doop- of huwelijkscatechese het licht van het evangelie gaan, opdat jonge mensen houvast in hun levensoriëntatie vinden.

Voorzienigheid
Ligt de sleutel niet in het geloof in Gods voorzienigheid? De kerk belijdt dat God de aarde regeert en onderhoudt (Heidelbergse Catechismus). Uit Zijn Vaderlijke hand komen armoede en rijkdom, gezondheid en ziekte, vruchtbare en onvruchtbare jaren de gelovige toe. Vertrouwen dat God in de toekomst ons blijft dragen, leren we in de weg van het gebed, de overgave. ‘Alleen in het gebed komen onze vragen tot rust en wordt ons de tucht en de leiding van de Heilige Geest geschonken’, schreef de synode in 1951.
Als een christelijk echtpaar de roeping tot het ouderschap opvolgt, worden man en vrouw medearbeiders in het Koninkrijk van God. Daarvoor moet je niet bij de VVD zijn. Het is ook niet betuttelend, maar verrijkend. En vérreikend. Niet tot de economie kantelt of de verkiezingen komen, maar tot in het eeuwige leven.

Dit artikel werd u aangeboden door: de Gereformeerde Bond

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 28 februari 2008

De Waarheidsvriend | 24 Pagina's

Kind maken of ontvangen?

Bekijk de hele uitgave van donderdag 28 februari 2008

De Waarheidsvriend | 24 Pagina's