Een beroofd en naakt man

'Hierom zal ik misbaar bedrijven en huilen; ik zal beroofd en naakt gaan (…)'

Waarom loopt Micha er zo bij? Het is om daarmee te verbeelden welke rampspoed Samaria en Jeruzalem te wachten staat. Samaria voorop: het oordeel des HEEREN was over haar besloten vanwege haar afval, haar afhoereren van achter de HEERE met de vreemde goden (vs.7).
Niets glansrijks is er meer aan de verschijning van de profeet, alleen de dofheid van een verslagen gemoed. ‘Hierom zal ik misbaar bedrijven en huilen’, zo klinkt zijn aangeslagen stem. ‘Ik zal beroofd en naakt gaan; ik zal misbaar maken als de draken, en treuring als de jonge struisen’ (vs.8).

Te ernstig
Micha weet dat de plagen die Samaria zullen treffen, dodelijk zijn. Het is een voorbode van wat ook Jeruzalem wacht: ‘Zij zijn gekomen tot aan Juda (…), tot aan de poort van mijn volk; tot aan Jeruzalem.’ Hoe zwaar valt hem dit woord des HEEREN te spreken. Maar hij moet. Woord van oordeel, woord van kruis, maar het is Woord des HEEREN, en daarom waarachtig Woord, uitgezonden van de hemel, opdat er bekering gevonden mocht worden.
Nee, Micha is niet gezonden om mensen te behagen, om woorden te spreken die goed zijn in hun oren. Daarvoor is de zaak te ernstig. Ook al zou verachting zijn deel zijn, hij móet het woord des HEEREN spreken, dat hij gezien heeft over Samaria en Jeruzalem (vs.1). Maar daarbij ontbreekt elk spoor van zelfbehagen of leedvermaak.
Droefheid, misbaar is zijn deel, verslagenheid om het oordeel des HEEREN dat Samaria zal treffen. Micha hult zich in een rouwkleed, zoals bij het verlies van een geliefde. Het gewicht van de eeuwigheid belaadt zijn gemoed; vervuld met een diep leedwezen om de zonde en het verschrikkelijke oordeel Gods over hen die het zal treffen. Ja, de profeet vereenzelvigt zich met het volk: ‘Hij is geraakt tot aan de poort mijns volks, tot aan Jeruzalem’ (vs.9).
Hij treedt in, zoals Daniël veel later om het volk doet als hij bidt: ‘Och Heere! Gij grote en verschrikkelijke God (…). Wij hebben gezondigd en hebben onrecht gedaan en goddeloos gehandeld en gerebelleerd, met af te wijken van Uw geboden en van Uw rechten. En wij hebben niet gehoord naar Uw dienstknechten, de profeten, die in Uw Naam spraken tot onze koningen, onze vorsten en onze vaders, en tot al het volk des lands’ (Dan. 9:4-6).

Vereenzelvigd
Ruim zevenhonderd jaar na Micha, toen de volheid van de tijd gekomen was, zond God Zijn Zoon. Om Zijn voetstap te drukken in de streken van Samaria en Jeruzalem: de Heere Jezus Christus, Die als geen ander weet had van de rechtvaardige oordelen Gods. Hij heeft gezegd: ‘De woorden die Ik tot u spreek, spreek Ik van Mijzelf niet, maar de Vader, Die in Mij blijft, Die doet de werken’ (Joh.14:10). Hij had geen gedaante noch heerlijkheid, Hij was veracht en de onwaardigste onder de mensen. De ernst van de bewogenheid om het heil drukte op Zijn schouders. Hij stond wenend voor de poort van Zijn volk: ‘Jeruzalem, Jeruzalem! gij, die de profeten doodt, en stenigt, die tot u gezonden zijn! hoe menigmaal heb Ik uw kinderen willen bijeenvergaderen, zoals een hen haar kuikens bijeenvergadert onder de vleugels; maar gij hebt niet gewild. Ziet, uw huis wordt u woest gelaten’ (Matth. 23:37 en 38).
Hij vereenzelvigde Zich zo met Zijn volk, dat Hij Zichzelf in onze naam voor Zijn Vader gesteld heeft, om Zijn toorn te stillen met volle genoegdoening, Zichzelf opofferende aan het hout van het kruis en vergietende Zijn dierbaar bloed tot reiniging van onze zonden (NGB, art.21).

Zijn hand
Dat de Heere vandaag nog profeten zendt om in Zijn Naam te spreken: ‘Bekeert u en gelooft het Evangelie!’ Micha moest spreken tot Samaria en Juda: oordeelswoord, schrikkelijk en dreigend, maar het was Góds Woord.
De Heere spreekt nog. Hij heeft Zijn handen nog niet afgetrokken van een wederstrevig volk. Het is Zijn hand, die bezoekt. Het is dan ook Zijn hand alleen, die het onheil af kan wenden. Waar Zijn hand bezoekt, klinkt nog de lokroep:
‘Zoekt de HEERE, terwijl Hij te vinden is; roept Hem aan, terwijl Hij nabij is. De goddeloze verlate zijn weg, en de ongerechtige man zijn gedachten; en hij bekere zich tot de HEERE, zo zal Hij Zich Zijner ontfermen, en tot onze God, want Hij vergeeft menigvuldig’ (Jes. 55:6, 7).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen