Bernardus

Bernard van Clairvaux (oftewel Bernardus) leeft van 1090 (of 1091) tot 1153. De Franse abt is de belangrijkste stichter van de hervormende kloosterorde van de Cisterciënzers.
We hebben 340 preken van hem, waarin hij vooral de menselijke kant van Jezus, de lijdende Heiland, benadrukt. Opvallend is ook dat Bernardus reeds oog heeft voor het simul iustus et peccator (zondaar en gerechtvaardigde tegelijk) van Luther: ‘De Kerk en de ziel zijn schoon, omdat zij nu reeds met de sieraden van de Bruidegom getooid zijn. Tegelijkertijd zijn ze zwart, omdat het stof van het pelgrimschap en de zonde hen nog bedekt.’ Intussen blaast Bernardus in zijn prediking ontegenzeggelijk de verering voor Maria, wier rol in de vroege Middeleeuwen ondergeschikt is, nieuw leven in.
Tussen 1135 en 1153 heeft hij 86 preken over het Hooglied gehouden. Hij houdt, als abt van het klooster in het Franse Clairvaux, deze preken zo mogelijk dagelijks voor zijn monniken, vooral na de morgenliturgie, voordat de zware dagtaak begint. De kloosterlingen moeten horen hoe de bijbelwoorden vlees en bloed kunnen worden in hun dagelijks bestaan. Bernardus preekt ook buiten het klooster. Preek LXXX houdt hij bijvoorbeeld vooral ten gehore van paus Eugenius. Bekend zijn ook zijn ‘promotiepreken’ voor de tweede kruistocht. In 1147 preekt hij zelfs in Maastricht.
Als prediker en monnik leidt hij een godvruchtig, meditatief leven. Zijn politiek actieve leven buiten het klooster ziet er echter helaas nogal eens anders uit. Hij noemt zichzelf niet voor niets eens de chimaera (het dubbelwezen) van zijn eeuw.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen