Later eeuwen

In de eeuwen na de Reformatie blijkt het protestantisme gevoelig voor de Verlichting. Modernisme en vrijzinnigheid ontstaan, en mede als rechtzinnige reactie daarop komt er veel versplintering.
Ook Rome verandert. Het Tweede Vaticaanse Concilie (1962-’65) brengt grote vernieuwing. Protestanten – ze heten eerst ketters, met wie je niet samen mag bidden – worden nu broeders, zelfs deskundigen. Rome wil dan achter Trente terug naar Schrift en de Vroege Kerk. Op het concilie is Augustinus de meest geciteerde kerkvader. ‘Leken’ heten er ‘Gods volk onderweg’, dat nu vanachter het altaar in de volkstaal mag worden benaderd.
Maar eerlijk is eerlijk, bij alle aggiornamento (vernieuwing) zegt de paus zelf dat de leer onveranderd blijft, vooral wat betreft de sacramenten en de mariologie. Zelfs het celibaat is niet bespreekbaar.
Wij achtten de Poolse paus hoog omdat hij de Wende veroorzaakte (1989), maar hij kende het protestantisme niet. De huidige, Duitse paus kent dat van nabij; hij komt uit het land van Luther. Dat hij het protestantisme toch niet voluit kerk noemt, komt verkeerd over, al klopt het vanuit rooms-katholiek standpunt. Maar het geeft hoop dat paus Benedictus XVI Augustinuskenner is en zijn boek over Jezus schreef. Dat hadden de reformatoren nooit kunnen denken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen