Nieuwe schoolstrijd

Is er in 2020 nog christelijk onderwijs?

A rtikel 23 is in het verleden opgenomen om de vrijheid van onderwijs te garanderen. Nu dit grondwetsartikel bijna een eeuw oud is, zie je er steeds meer verzet tegen. Zo gaf de Utrechtse PvdA-wethouder van onderwijs onlangs te kennen dat ze met ‘vreemde dingen’ in aanraking komt, die ze toeschrijft aan de vrijheid van onderwijs. Het is haar een doorn in het oog dat christelijke scholen leerlingen kunnen weigeren. Verder spreekt de wethouder over orthodox-christelijke scholen die weigeren homo-educatie in het programma op te nemen. Tijdens een congres van de Vereniging Openbaar Onderwijs gaf deze wethouder klip en klaar aan uit te zijn op afschaffing van het verzuilde onderwijsbestel.

Ook in Den Haag zijn steeds meer van dit soort kritische opmerkingen te horen. Behalve het wetsvoorstel van SP en GroenLinks is er ook een voorstel van minister Plasterk om scholen te verbieden docenten op basis van hun openlijk seksuele voorkeur te weigeren. Voor orthodox-christelijke scholen betekent dit dat ze in problemen komen met hun personeelsbeleid.

Schoolstrijd

Allerlei verschijnselen wijzen erop dat we in een nieuwe schoolstrijd zijn beland. In het blad Schooljournaal, orgaan van CNV Onderwijs, verscheen een aantal maanden geleden een artikel met de kop ‘Komt er een einde aan het bijzonder onderwijs? ’ erboven. De auteur refereert aan een onderzoek van het Sociaal Cultureel Planbureau over de situatie van het onderwijs in het jaar 2020. In dat jaar zijn er geen rooms-katholieke, protestants-christelijke of islamitische scholen meer, maar alleen algemene scholen, die voor iedereen toegankelijk zijn. Of dat echt gaat gebeuren is de vraag, maar 49 procent van de bevolking zag dat een aantal jaren geleden als een wenselijke ontwikkeling, zo ontdekten de onderzoekers van het Sociaal Cultureel Planbureau. Niemand lijkt daardoor te kunnen garanderen dat artikel 23 van de grondwet zijn honderdste verjaardag haalt.

Kritisch

Zullen we, net als kort na 1920 (zie

kader), te maken krijgen met de cirkel van onvrijheid rond het bijzonder onderwijs? Het is van het grootste belang dat we waakzaam maar vooral kritisch zijn met het oog op de vrijheid van onderwijs. Bij elk voorstel van overheidswege moeten we ons afvragen wat de bedoeling ervan is. Mag de overheid dit vragen zonder dat de vrijheid van onderwijs wordt aangetast? Laten we de ontwikkelingen rond het onderwijs in ons land nauwlettend volgen. Bovendien is het zaak voortdurend de vrijheid van onderwijs in onze gebeden op te dragen aan de troon van Gods genade. Moet ze ook in de erediensten niet een steeds terugkerend gebedsonderwerp zijn? Onze God kan ons behoeden voor inperking van de verkregen vrijheid.

Voor werkers op school en ouders betrokken bij het christelijk onderwijs is zorgvuldig omgaan met deze vrijheden geboden, net als het steeds laten leiden door Gods Geest. Dan alleen kunnen we de aan ons toevertrouwde leerlingen voorgaan in de vreze van Gods Naam. Ik denk hierbij aan enkele regels uit een gebed van Michel Quist:

We hebben onze kinderen een boodschap van U Heer’ over te brengen. De woorden die we spreken moeten ware woorden zijn. Het moeten levende woorden zijn. Maak Heer’ onze woorden in het onderwijs tot zaad. En laten we toch, ondanks ons, door Uw Geest een rijke oogst mogen verwachten!

A.A. Korevaar

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen