Anders in het leven

W ie na een tijd van vakantie of studieverlof terugkomt op zijn of haar werkt, zal de collega’s begroeten en zeggen: ‘Ha, ik ben er weer.’ Je pakt de draad weer op waar die voorheen was blijven liggen en gaat met nieuwe energie aan het werk. Maar wie in een periode van ziekte de kwetsbaarheid van zijn leven ervaren heeft, zal anders terugkeren. ‘Ja, ik ben er nóg’, zijn woorden die meer bij deze situatie passen. Je weet van de trouwe zorg van de levende God, die – onbevattelijk – ook jouw kleine leven niet uit Zijn hand heeft laten vallen.

Productiviteit

In deze eerste bijdrage na het hartinfarct op 12 december en de revalidatie daarna kijk ik op de afgelopen periode terug. Niet om mijn persoon of persoonlijke omstandigheden centraal te stellen – liever niet zelfs –, wel om door te geven hoe betekenisvol het kan zijn als een mens ineens niet meer mee kan in het ritme van het leven, als alles doorgaat en jij achterblijft. Onze westerse samenleving heeft zichzelf een hoog levenstempo opgelegd – en menigeen wordt daarin meegezogen. Als je tijdens

een buitenlandse reis ooit de gast geweest bent van een bedoeïenenvolk ergens in de woestijn, heb je al gezien hoe onmenselijk onze jacht naar een steeds hogere productiviteit is. In de

stilte van een ziekenhuiskamer ervaar je in een andere werkelijkheid te leven dan die waarin de mensen zitten die je twee keer per dag bezoeken. Wat is het heerlijk om voor enige tijd niet in dit tempo mee te hoeven doen, genoeg te hebben aan wat de hoogste roeping in ons leven is, namelijk liefde tot God en de zorg voor onze naasten. Afstand nemen is daarom ook kritisch kijken naar je levensinvulling, je levensdoel. En, een christen weet hierin meer dan iemand die niet met God rekent.

Medische zorg

Patiënt zijn, in een ziekenhuis te liggen – het klinkt misschien raar als ik zeg ervan genoten te hebben. Daar was de ervaring dat anderen voor jou zorgen. Daar was de indruk van de grote medische deskundigheid, van de gaven die God op dit gebied aan mensen gegeven heeft. We leven in een land waarin medici op heel korte termijn een diagnose kunnen stellen en je leven weer ‘onder controle’ hebben. En je bent geneigd tegen elke arts te zeggen: ‘Weet u Wie u deze gaven en dit inzicht geschonken heeft? ’

Bij De Slegte, de winkel in tweedehands boeken, zag ik recent een stapel liggen van het boek Medische missers. Nu zullen grote en kleine fouten in de gezondheidszorg

zeker gemaakt worden – en de gevolgen kunnen ingrijpend zijn. Alertheid, hygiëne en controle zijn daarom nodig. Echter, in deze fase van mijn leven stoorde de titel van dit boek me. Na de aardbe-

ving in Haïti lagen ernstig gewonden in kruiwagens op hulp te wachten, omdat een bed niet voorhanden was, in ons land ontbreekt het aan niets. Als je dan bij het verlaten van het ziekenhuis op het klachtenformulier invult dat het zeepbakje in de douche ontbreekt, heb je mij niet op je hand.

Ik ben getroffen door de grote toewijding en de liefdevolle aandacht van zoveel mensen die in de zorg hun werk hebben. Wat is het een mooi beroep waarin je veel van jezelf kwijt kunt. Wat is het gemakkelijk om goed te doen, voor een ander wat te betekenen.

Mijn Kerst voorbij

Niet eerder was mij zo duidelijk geworden dat het ziekenhuis een plaats is om de rijkdom van het

Evangelie te delen. Natuurlijk, een christenverpleegkundige zal allereerst met zijn of haar leven laten zien welk levensgeheim haar drijft. Als kwetsbare patiënt heb je echter wel de mogelijkheid op allerlei opmerkingen in te gaan, afhankelijk van de energie van de dag.

‘U heeft voortaan wel iets om met de Kerst over na te denken’, zegt iemand van de röntgenafdeling tegen je. ‘Ja, maar dat hadden we toch al, zuster? ’ is een reactie die een gesprekje met haar opent. Of de man van middelbare leeftijd, die de zaal opkomt en hoort dat hij deze week niet gedotterd kan worden en roept: ‘Nu, mijn Kerst is voorbij.’ Hij zal voor 25 december inderdaad niet thuis kunnen zijn. Maar, zou ik dezer dagen een mogelijkheid krijgen op zijn opmerking in te gaan?

Geen kwaad woord

De grote vragen van het leven komen niet alleen bij patiënten boven. Een uur lang zit Peter, een (kerkelijk opgevoede) broeder, in mijn raamkozijn, nog vol van het afscheid van zijn vader die om euthanasie gevraagd had. ‘Ik hoop dat hij boven een paar leuke makkers ontmoet heeft.’ Ook over Gods betrokkenheid op Zijn schepping heeft deze verpleegkundige vragen: ‘Je moet eens weten wat we op de hartafdeling aan lijden langs zien komen. Dan denk ik vaak: Had de Baas daarboven het niet wat beter kunnen regelen voor ons? ’

Ik antwoord niet met de eerste hoofdstukken van Genesis over schepping en zondeval, maar met mijn eigen ervaring. Ik zeg geen kwaad woord te willen horen over Hem, die juist nu nabij is, die je als het spannend is, laat weten: Rust, mijn ziel, uw God is Koning, heel de wereld Zijn gebied, ook deze ziekenkamer. Dat was zo, Peter, toen jij me vanmorgen wegbracht.

Niet vrezen

Om het Woord door te geven, moet je het zelf eerst ontvangen en de kracht ervan ervaren. Dat spreekt niet vanzelf. God is niet beschikbaar zodra wij Hem nodig hebben. Hij heeft Zijn eigen klok, Zijn eigen agenda. Des te groter is het wonder dat Hij spreekt – en dat kan na een periode van moeite zijn, maar ook ín de zorg en zelfs vóór het lijden. Troost voorafgaande aan een weg van onzekerheid. Zo genadig is de Heere.

Waar is rijker houvast te vinden dan bij de woorden van Jesaja: ‘Want Ik, de Heere, uw God, grijp uw rechterhand aan, Die tot u zeg: Vrees niet, Ik help u.’ Niets kan meer vrede geven dan deze garantie, want achter Zijn beloften staat God zelf, even almachtig als betrouwbaar. Bij het geven van die hulp schakelt de Heere Zijn engelen in, die Hem dag en nacht dienen en een mens kunnen bewaren op al zijn wegen, hem op de handen kunnen dragen (Ps.91:11).

Aan Zijn verbond trouw

Is dat niet een gedurig refrein dat uit de Bijbel opklinkt: Vrees niet. Tegen Jakob zei de Heere dit (Gen. 46:3), omdat hij de God van zijn vader Abraham was, de God van het verbond. Aan dat verbond is de Heere trouw (Ik heb je bij je naam geroepen, je bent van Mij) en daarom hoeven degenen die Zijn Naam als de enige redding aanroepen niet te vrezen. Vrees niet, omdat Christus komt, gold het in de tijd van Jesaja. Vrees niet, want Christus is gekomen en is gebleken een Hulp in benauwdheid te zijn, geldt het in onze dagen. Prof. W.H. Velema verwoordde het – mooi gezegd – eens zo: ‘Vrees komt voort uit het niet aanvaarden van Zijn liefde; in het niet wandelen in Zijn wegen.’

Troost

Het leven van ieder mens gaat eens door het water en door het vuur. Wie een langere periode ziek is, staat daar heel geconcentreerd bij stil – en ervaart de genade die in dat afgezonderde leven meekomt. Verwonderd over een klein geschenk, verrast door een lief gebaar. Mag zo elke christen niet altijd in het leven staan? Eigendom van Jezus Christus met lichaam en ziel, dat is troost en ondanks zoveel andere gaven uiteindelijk ook énige troost.

P.J. Vergunst

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen