Niet los verkrijgbaar

Van toen aan begon Jezus Zijn discipelen te vertonen dat Hij moest heengaan naar Jeruzalem en veel lijden (…) en gedood worden en ten derden dage opgewekt worden.

H et moet. Dat is de boodschap van Jezus aan discipelen. Wat moet? De Zoon des Mensen moet lijden in Jeruzalem, moet gedood worden en moet opgewekt worden. Het eerste wat in deze tekst opvalt, is de verwijzing naar de wil van God, geopenbaard in de Schriften. De weg van Jezus op aarde is geen toevallige weg maar een zorgvuldig geregisseerde gang naar Golgotha. De ontkenning, het ongeloof in Galilea gaat vooraf aan de climax van haat en verwerping, die als een vloedgolf over de Zoon van God heen zal gaan. Jezus legt het Zelf aan Zijn discipelen uit.

Taak

Waar zal dat onderwijs van Jezus nader uit bestaan hebben? De meeste uitleggers verklaren het ‘het moet’ louter in de zin van: het is Gods wil. Maar zou de uitleg van de grote Profeet ook niet omvat hebben dat dit moeten te maken had met de taak die Zijn Vader hem gegeven had, de verzoening van de zonden van de wereld? Zelf denk ik dat dit wel het geval geweest zal zijn. Is het immers ook niet Zijn profetische taak om de wil van de Heere God aan hen te verklaren? En staat het spreken over het kruis dragen, dat hierop volgt, ook niet in het teken van het kruis dat op Golgotha zou staan opgericht? Als we de opdracht om ons kruis te dragen losmaken van het lijden dat Jezus Christus heeft gedragen, dan heeft dat tot gevolg dat het kruis dragen los komt te staan van het belijden van Zijn Naam. Het opnemen van het kruis dat een ieder zal moeten doen, krijgt

dan de vage betekenis van: er is nu eenmaal lijden in iemands leven, iedereen kent daar wat van, maar je zult het gewoon moeten verduren. In de zin van het onder ons bekende

spreekwoord ‘Ieder huisje heeft zijn kruisje’.

Echter, het gaat hier om het kruis dat we dragen vanwege de verloochening van onszelf en het belijden van Zijn Naam.

Opstanding

Dat laatste moeten we nog even vasthouden, want het vormt ook de overgang naar iets anders. Dat is dat Jezus in de aankondigingen van Zijn lijden en dood evenzeer spreekt van Zijn opstanding. Dat is niet alleen hier zo, maar ook in Markus (8:31) en Lukas (9:22, 24:26 en 46).

Waar Jezus spreekt over Zijn lijden gaat het vrijwel altijd ook over Zijn opstanding. Beide zijn niet los van elkaar verkrijgbaar. Lijden en opstanding, lijden en heerlijkheid, ze horen bij elkaar.

Kritisch

Dat overdenkende moeten we eens kritisch kijken naar de wijze waarop wij de tijd naar Pasen toe beleven. Ligt er niet een te eenzijdige nadruk op het lijden van Christus? Is het niet zo dat wij in de lijdensweken meer toeleven naar Zijn dood dan naar Zijn opstanding? En heeft daardoor mis-

schien ook niet de betekenis van de opstanding (zie vooral wat de Heidelbergse Catechismus daarover zegt) bij ons niet sterk aan kracht ingeboet? Weten we als mensen van deze

tijd misschien beter overweg te gaan met lijden dan met opstaan in een nieuw leven? Heeft de acceptatie van lijden zonder dat de gaven van de Heilige Geest, de gave van genezing en het wonderen doen, nog krachtdadig werken daar misschien ook mee te maken? Waar komt onze moeite met gebedsgenezing, ziekenzalving en bevrijdingspastoraat vandaan? Heeft dat ook niet daarmee te maken dat wij datgene wat ons in de opstanding in Christus wordt aangereikt niet op de juiste waarde schatten?

Zomaar wat vragen, die we voor onszelf moeten beantwoorden. Jezus spreekt over lijden en opstanding. Hoe leeft dat bij ons, juist in deze tijd?

M.J. van Oordt

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen