Balans in de agenda

H et komt voor dat je ja tegen een bepaalde taak in de gemeente zegt, maar dat je er achteraf spijt van hebt. Om de een of andere reden kon je geen nee zeggen. Er kan dan een krampachtige situatie ontstaan, waarbij de taak niet van harte gedaan wordt. In Exodus 35 staat dat ‘een ieder wiens hart vrijwillig is, (het) zal (…) brengen’. Het gaat hier om iets te geven voor de dienst van de Heere met een vrijwillig hart, dus niet met een hart dat nee zegt. Paulus zegt in 2 Korinthe 8 aan de gemeente te Korinthe: ‘En zij deden niet alleen gelijk wij gehoopt hadden, maar gaven zichzelf eerst aan de Heere en daarna aan ons, door de wil van God.’ De dienst aan God is vrijwillig, van harte, zonder achteraf te mokken. De blijmoedige gever heeft Hij lief.

In de Bijbel is het geven van tienden van je bezit voor de dienst van de Heere belangrijk. In onze tijd zou dit ook vertaald kunnen worden met het geven van tienden van onze tijd voor vrijwilligerswerk in de kerk. Er zijn echter mensen in de kerk die alles waarvoor ze gevraagd worden beschouwen als een roeping of als iets dat van Godswege op hun weg komt. Dat is natuurlijk fijn. Maar als dit tot gevolg heeft dat we onvoldoende rust hebben en we een burn-out oplopen, dan is er iets mis.

Schoonvader

Ik zie voor mij een man die zich de hele dag uitslooft in gesprekken met mensen die hem nodig hebben. Het wordt te veel. Toch doet hij een goed werk. Mensen vragen hem vooral naar de wil van God in hun leven. Een prachtig werk in Gods Koninkrijk, maar hij zucht onder het zware werk. Op een dag komt zijn schoonvader naar hem toe en vertelt hem dat hij zich zorgen over hem maakt. Hij zegt: ‘Als je zo doorgaat, ga je er onderdoor en zul je een stevige burn-out krijgen. Waarom moet jij alles zélf doen? ’ De schoonvader leert zijn schoonzoon delegeren. De belangrijkste werkzaamheden blijft hij zelf doen, maar veel werk is uit te

besteden. Er is een parallel met het verhaal van Mozes en zijn schoonvader Jethro. Laat iets aan een ander over om te doen. Zijn die anderen er in de gemeente niet? Dit maakt

het wel moeilijk, geef ik toe, maar ons lichaam als tempel van de Heilige Geest hoeft er toch niet aan onderdoor te gaan? Ja zeggen en doen, maar intussen nee voelen en denken klopt niet en geeft een verkrampte en onvrijwillige situatie.

Projecten

De laatste tijd is het steeds moeilijker vrijwilligers te krijgen voor het werk in de kerk. Velen hebben het druk, hebben er geen tijd voor en zeggen gemakkelijk nee. Waar vroeger bij een roeping tot ouderling duidelijk de stem van God doorklonk, waardoor je niet lichtvaardig nee kon zeggen, lijkt het tij nu te veranderen. Soms zijn er jaren vacatures in de kerkenraad en kunnen sommige clubs bij gebrek aan vrijwilligers niet van de grond komen of ze sterven een stille dood. Steeds minder mensen zullen een lintje voor veertig jaar vrijwilligerswerk in de kerk krijgen. Velen die zich binden, doen dit voor enkele jaren; ze stoppen er weer vrij spoedig mee. Het begint soms enthousiast, maar trouw op langere termijn is steeds dunner gezaaid. Natuurlijk bedoel ik niet de vele trouwe vrijwilligers in de kerk die in hun gedrevenheid helpen de gemeente te bouwen.

We kunnen hierover klagen, maar dat helpt niets. Misschien is goed

om ook het vrijwilligerswerk projectmatig vorm te geven. Mensen binden zich drie jaar aan een bepaalde club, waarna gekeken wordt welke plaats er vervolgens zinvol is om

deze persoon in te zetten. Er zijn gemeenten waar het vrijwilligersbeleid zo georganiseerd is, en in veel gevallen werkt dat beter dan klagen dat mensen zich zo kort voor bepaald vrijwilligerswerk inzetten.

Geest of tijdgeest

Zoals al eerder aangegeven vergt onze tijd veel van ons: werk, gezin, professionalisering en er is ook rust nodig. Vandaag moet er veel. In het boek Druk, druk, druk van Carry Petri en Jolanda Bouman las ik het volgende citaat: ‘Ook in ons privéleven ervaren we meer druk dan vroeger. We hebben meer en meer sociale verplichtingen, we willen meer kwaliteit in alle op-

zichten, zowel in het werk als thuis, we gaan vaker en langer op vakantie, we willen meer tijd doorbrengen met vrienden et cetera. We lopen niet meer door de supermarkt, maar racen er doorheen. Zoals we ook racen om de kinderen naar het kinderdagverblijf of op school te brengen… We zijn druk bezig met ons huis (opnieuw inrichten of verbouwen), de familiebijeenkomsten, de sportclub, de afspraken met vrienden en als we dan eindelijk “vrij” zijn, willen we per se nog naar die ene tentoonstelling of film want “volgende week is die er niet meer”. En als we dan eventjes tijd hebben, zijn we te uitgeput om nog iets te doen en hangen we verveeld voor de buis en vallen we op de bank in slaap.’

Petri en Bouman hebben dit boek niet vanuit een christelijke invalshoek geschreven, maar volgens mij kan dit citaat ook op mensen in de kerk van toepassing zijn. Wanneer de kerk dan nog met een vraag komt om tienden van onze tijd, is het niet mogelijk hier ja op te zeggen. De vraag is dan niet: heb ik de Geest of heeft de tijdgeest mij?

Balans

Mooi dat politici die meer tijd voor hun gezin willen hebben, de politiek verlaten. De balans werd opgemaakt toen het kabinet viel. Soms is het wel eens goed onze balans op te maken door onze tijdsinvulling per week en per maand bij te houden. Het zou wel eens verrassend kunnen zijn wat er uit komt.

Sommigen mensen zijn altijd voor de kerk bezig en verwaarlozen hun gezin en krijgen daar later schuldgevoelens over. Anderen zijn altijd met hun werk bezig en stoppen de overige tijd in hun gezin en hebben zeker geen tijd voor werk in de kerk. Weer anderen kiezen voor de nodige ontspanning omdat het zware en drukke werk dat vergt en hebben geen tijd voor werk in de kerk.

Elke keuze kan prima onderbouwd worden, maar eens lost de tijd op in de eeuwigheid en dan is de ‘welaangename tijd’ voorbij. Laten we de tijd uitkopen en de tijd nemen om prioriteiten te stellen die écht van belang zijn.

Werk in de kerk

Onderzoek maakt duidelijk dat een gemeente die belijdende leden verplicht tot het doen van vrijwilligerswerk in de kerk, het snelste groeit. Belijdend lid zijn is niet vrijblijvend zondags in de kerk te zitten en de rest van de week je niet meer te laten zien. Misschien is het allemaal te vrijblijvend geworden in de kerk. We zijn blij als zondag de kerk nog aardig gevuld is. Maar geloof is een zaak van hart, hoofd en handen.

Ik juich het toe als nieuwe lidmaten een ‘stage’ lopen bij allerlei kerkelijk vrijwilligerswerk om duidelijk te krijgen waar hun gaven wat betreft het werk in de gemeente liggen. Ze kunnen dan meteen het concrete antwoord op de vraag geven of ze met hun door God geschonken gaven meewerken aan de opbouw van de gemeente van Christus. Misschien moet ieder belijdend lid nog eens die derde belijdenisvraag beantwoorden: ‘Wilt u, in de gemeenschap van de Protestantse Kerk in Nederland en onder haar opzicht, getrouw zijn onder de bediening van het Woord en van de sacramenten, volharden in het gebed en het lezen van de Heilige Schrift, en wilt u met de u geschonken gaven meewerken aan de opbouw van de gemeente van Christus? ’ Deze vraag serieus beantwoorden sluit vrijblijvendheid uit.

A. Pals

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen