GLOBAAL BEKEKEN

Graag laat ik onze oud-persschouwer ds. J. Maasland nog eens aan het woord, nu in een cursiefje ofwel een korte, luchtige, persoonlijk getinte column. ‘Zaterdagavond’ staat erboven in FonteinNieuws, uitgave van de hervormde wijkgemeente van bijzondere aard De Fontein in Nijkerk.

Jij ziet altijd de buien al in Noorwegen aankomen, zei iemand eens tegen me. Ik had al heel jong de neiging overbezorgd te zijn. U kent de uitdrukking wel van die leeuwen en beren. Dat komt misschien omdat ik als oudste van acht kinderen in het eerste jaar van de oorlog geboren ben. Er kwamen al gauw nog een broertje en een zusje, hoewel vader de meeste jaren van de oorlog afwezig was. Hij was te werk gesteld in Duitsland en kreeg daar ernstige gezondheidsproblemen. Moeder was een angstige vrouw, vooral toen we inkwartiering kregen van drie Duitse soldaten. ’s Avonds moest iedere dag het hele huis verduisterd worden. Wij woonden aan de rand van een sperrgebied. Als kind voelde ik de angst en de zorg van moeder en probeerde die voor een deel van haar weg te nemen. Achteraf gezien was ik daar natuurlijk veel te jong voor. Je neemt het intussen wel mee je hele leven door. (…) U zult vast wel dat bekende rijmpje kennen:

Een mens lijdt dikwijls ’t meest Door ’t lijden dat hij vreest Doch dat nooit op komt dagen Zo heeft hij meer te dragen Dan God te dragen geeft.

Onlangs vertelde iemand me in een gesprek wat haar moeder altijd tegen haar zei toen ze nog jong was en thuis woonde. Als ze dan op zondagavond de nieuwe week zag aankomen en onzeker was voor een proefwerk op dinsdag en een lastige toets op donderdag en een spreekbeurt op vrijdag, dan zei moeder: Och, lief kind, het wordt vanzelf zaterdagavond. Met andere woorden: voor je het weet is die lastige week al weer voorbij. (…) Ouder worden betekent soms ook: leren dat het vanzelf zaterdagavond wordt. Ik bedoel: je leert eerder en meer relativeren. Het betrekkelijke en voorbijgaande van heel veel dingen zien. Veel waarover een mens zich zorgen maakt, wordt door de tijd verzwolgen. De wereld valt mee, zei iemand eens in een heel ander verband. Er zijn veel meer mooie dingen dat wij in onze sombere buien soms denken en zien. Jezus moest het Zijn volgelingen indertijd al bij brengen. Kijk eens om je heen: let op de bloemen in het veld en luister eens naar de vogels om je heen. Ze stralen en ze zingen dat het een lieve lust is en ze hebben nergens zorg over. Maak je daarom niet druk over eten en drinken en kleding. Je hebt een hemelse Vader die voor je zorgt.

Het leed dat is, drukt niet zo zwaar Als vrees voor allerlei gevaar Doch komt het eens in huis, Dan helpt God altijd weer En geeft Hij kracht naar kruis.

Uit de nieuwsbrief van 3xM, In beeld, over ontvoerde bruiden in Centraal Azië:

Een van de gebruiken die veel leed veroorzaken is het ontvoeren van een bruid. Voor mensen die geen geld hebben voor een bruidschat is dit de traditionele methode om toch aan een vrouw te komen. Soms groeit de liefde ondanks deze gedwongen en pijnlijke start, maar voor veel vrouwen is het een nachtmerrie. Toch krijgt 24 procent van de vrouwen hiermee te maken. Werden van oudsher de vrouwen letterlijk van straat gelicht door mannen die te paard voorbij kwamen, tegenwoordig huurt men een taxi om een vrouw te ontvoeren. Aangekomen in het huis van de bruidegom wordt zij door vrouwen opgewacht die hetzelfde hebben meegemaakt. De behandeling is dubbel: men begrijpt haar verdriet en verzet maar probeert toch de huwelijkssjaal om haar hoofd te winden. Als dat lukt, is het huwelijk een voldongen feit! Dan geven vrouwen vaak de strijd op. Het leed dat door zo’n gedwongen huwelijk kan ontstaan laat zich raden.

v.d.G.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen