Groep heeft extra valkuil

I n de Bijbel komen we het samen bidden tegen. Alleen al in Handelingen zes keer. Wellicht goed om te zien wie bij de gebedssamenkomst aanwezig zijn. In Handelingen 1 en 2 zijn de apostelen aanwezig (1:14). Dat gebeurt dus niet buiten ambtelijke leiding om. Handelingen 12 wekt de gedachte dat de gehele gemeente bijeen is om te bidden.

We lezen in de Schrift dat we de onderlinge bijeenkomsten niet moeten nalaten. Waarom komt de gemeente bijeen? Om het Woord te horen. Om gemeenschap te oefenen. En om te bidden. Gebed is een wezenlijk onderdeel. De Naam des Heeren wordt aangeroepen. We belijden dat het grote noodzaak is Zijn Naam aan te roepen. We erkennen in het aanroepen dat we niets zonder de Heere kunnen doen. Een bijeenkomst van de gemeente naast de zondagse eredienst hoort deze elementen ook in zich te hebben.

Schrift als leidraad

Bij de puriteinen, die voornamelijk van invloed zijn in Engelssprekende gebieden, zijn doordeweekse gebedssamenkomsten een bekend gegeven. In Amerika, binnen onze familie- en vriendenkring, komt de gemeente eens in de twee weken doordeweeks bij elkaar om te bidden. Onder andere om geestelijke doorbraak van Woord en Geest, om bekering. Er wordt voorbede gedaan. En tijdens de Leicesterconferentie, een predikantenconferentie in Engeland, komen deelnemers elke ochtend samen om te bidden. Opvallend is dat altijd eerst het Woord van God wordt geopend, de Schrift is leidraad voor de samenkomst.

Bemoediging

Deze samenkomsten willen bemoedigen. Gemeenschap met andere christenen in het gebed ís ook een geweldige bemoediging. Het spoort aan tot persoonlijke omgang met de Heere. Het verdiept het geestelijke leven.

Een andere reden voor een gebedssamenkomst is als er specifieke noden zijn die het land treffen. Denk aan bepaalde wetgevingen of grote zorgen. Deze nood wordt in zo’n bijeen-

komst voor God neergelegd. Belangrijk is dat er naast verlegenheid met de zorgwekkende situatie, vooral afhankelijkheid van de Heere wordt beleden. Verootmoediging en schuld belijden horen dan een plaats te hebben.

Binnenkamer

Wat we in de discussie over kringgebed en gebedskring in de gemeente en buiten de gemeente, op school of waar dan ook niet moeten vergeten, is de opdracht van de Heere Jezus: ‘Wanneer gij bidt, ga in uw binnenkamer.’ De catechismus leert dat tot een gebed dat God aangenaam is, behoort ‘dat wij onze nood en ellendigheid recht en grondig kennen, opdat wij ons voor het aangezicht van Zijn majesteit verootmoedigen’. Er zijn zaken die niet in het openbaar hoeven gebracht te worden. En ook niet moeten, want dat kon ook nog wel eens vervelende gevolgen hebben. Persoonlijke zaken die we liever alleen voor God neerleggen. We leven in een tijd waarin alles open ligt en we een enorme emocultuur kennen, waar mensen van smullen. Maar God vraagt van ons vooral de stilte van de binnenkamer te zoeken. Die plek is de belangrijkste gebedsplaats voor een christen.

Daar ligt de frontlinie van de geestelijke oorlogsvoering. Er is voor

een christen namelijk niets moeilijker dan het gebed in de binnenkamer. De machten van de boze verzetten zich heftig wanneer we onze binnenkamer opzoeken om tot God te naderen. Listige

aanslagen worden door de boze beraamd. Hij wil verhinderen dat we het Woord rustig overdenken, dat we ons concentreren en ons hart voor God uitstorten. Maar in geloofsgehoorzaamheid zoeken we als een Jakob biddend te worstelen met God. Jakob bad alleen. Dat lees ik ook van een Izak. Hij ging alleen het veld in om te bidden. Ik lees van de Heere Jezus dat Hij de berg op ging om te bidden tot Zijn Vader, ook alleen. Wat belangrijk om een binnenkamer te hebben om alleen te zijn met God.

Gevaar van eiland

Op bepaalde gevaren van het sa-

men bidden wil ik wijzen. Is het gevaar denkbeeldig dat zo’n kring, of het nu binnen of buiten de gemeente is, een eiland wordt van een beperkt aantal mensen? Dat mag niet en dat moet niet. Laat ze altijd in het gemeenteleven ingepast worden en laat de kerkenraad er verantwoordelijkheid voor dragen, door er leiding aan te geven en aanwezig te zijn. Er moeten geen aparte kringen, buiten het gezichtsveld van een kerkenraad of van een schoolleiding, ontstaan.

Een volgend gevaar kan zijn dat we het gebed in de gemeente op de zondag in de eredienst als stoffig en dood ervaren en wegzetten. Wat is er mis met het openbare gebed in de gemeente? Is het niet rijk om als gemeente zondag aan zondag tot God te mogen naderen in het gebed? Kan het ons niet raken als we daar gezamenlijk bidden en naderen tot Gods genadetroon, met de gehele samengekomen gemeente? Niet zomaar een paar mensen die bij elkaar zijn geraapt, maar Gods gemeente komt hier voor haar Heere en Heiland. Laten we dat gebed in de gemeente, die voorbede in de gemeente niet geringschatten.

Extra valkuil

Een kringgebed van een groep mensen ligt open voor nog andere gevaren. Deze zijn voor elk gebed aandachtspunten, maar voor een kringgebed vormen ze een extra valkuil. Moeten we niet oppassen voor mensverheerlijking, voor de mens in het middelpunt? Ons vrome vlees zit er gemakkelijk tussen. Wat ik bedoel? Wel, dat het gaat om het fijne gevoel of om een stuk beleven, emotie. Een ander gevaar, waar de Heere Jezus al voor waarschuwde, is dat we van mensen gezien en gehoord en dus geprezen willen worden. Of dat de gebeden nieuwsbrieven worden. Of dat gebeden uitingen worden van verzet tegen bestaande kerkelijke structuren die in hun eigen beleven belemmerend of star zijn.

Commanderen

Ds. A. Beens schreef rond biddag in het Reformatorisch Dagblad: ‘Ik meen oprecht dat het tijd wordt om af te remmen, teneinde niet aan wildgroei ten onder te gaan. Ik bedoel die wildgroei waarin het armezondaarsleven in ademnood raakt en het leven kan uitblazen. Waarin bidden, wellicht ongewild, ontaardt in het commanderen van God.’ Dit laatste lijkt me een gevaar van het kringgebed of samen bidden. Weten we ook nog dat we te maken hebben met een soevereine God, die nochtans om Christus’ wil mijn Vader wil zijn en voor mij zorgt? Wat een wonder dat ik tot deze God in de Naam van Zijn Zoon mag gaan. Deze gang wordt echter wel gestempeld door ootmoed.

Afsluitend wil ik opmerken dat ons bidden, in welke vorm dan ook, altijd tot eer en verheerlijking van God dient te zijn. Laten Woord en Geest ons leiden.

J. Muller

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen