Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

INGEZONDEN

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

INGEZONDEN

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

In de afgelopen weken verschenen enkele artikelen van mijn hand over geloofsopvoeding en eredienst. Hierbij ben ik ingegaan op de verantwoordelijkheid van de ouders. Op deze artikelen ontving ik een reactie van een moeder die haar zorgen over de prediking zoals zij die ervaart onder woorden brengt. Zij houdt predikanten een spiegel voor. Ook ik ben predikant. Naar mijn overtuiging is het goed dat ons regelmatig een spiegel voorgehouden wordt. We moeten het aankunnen om positieve, opbouwende kritiek te ontvangen, om aan onze blinde vlekken ontdekt te worden en om te horen of onze prediking wel of niet landt in de gemeente. Misschien herkennen wij onszelf niet, misschien ook wel. De bereidheid om in de spiegel te kijken en rekening te houden met wat we zien, is een kenmerk van nederigheid, dienstbaarheid en besef van feilbaarheid. Uitgaande van het aanwezig zijn van deze bereidheid, geef ik onderstaand schrijven met name aan predikanten door.

C.G. Geluk

Hartekreet over de prediking

Geachte ds. Geluk,

Met veel interesse heb ik als moeder van twee jonge kinderen uw artikelen in De Waarheidsvriend gelezen. Inhoudelijk kan ik me er helemaal in vinden. Mijn kleine jongens gaan helemaal niet graag naar de kerk en naar het zich laat raden, vertaalt zich dat ook in hun gedrag. Ik hou hen altijd voor dat God van ons vraagt dat we naar de kerk gaan om Zijn stem te horen en om trouw te zijn, en niet te vergeten te zingen en te bidden, juist in de dienst.

Echter, ik loop wel tegen een groot probleem aan. Het is echt iets wat ik moeilijk vind (en niet alleen ik, ik weet van andere ouders met mij). Daarom deze hartekreet. Misschien niet evenwichtig en zwart-wit, maar het moet me op dit moment van het hart. Hoe heilig hoort een kerkdienst te zijn! En hoe heilig is ook de samenkomst en het samen zingen!

Maar ook, helaas, hoe storend en oppervlakkig is het gedrag van vele (GB-) predikanten die ik hoor (lang niet allemaal gelukkig, maar toch zo velen!). Als zij het gebed alvast gebruiken om te gaan preken, hoeveel besef heeft men zelf dat men spreekt tegen God, al wordt dat honderd keer gezegd? Soms wordt zelfs aan God voorgeschreven hoe Hij dient te handelen.

Als in de preek vele plattitudes, dommigheden en soms zelfs onwaarheden worden verkondigd (voorbeelden te over, maar om niet bitter te worden, zal ik ze hier niet vermelden), hoe kan ik kinderen dan leren dat het zo waardevol is dat het Woord van God wordt verkondigd? Als de luisteraars (die toch echt verlangen Gods Woord te horen) in zichzelf zuchtend naar het einde van de preek verlangen, dat maar niet komt, omdat de dominee er kennelijk zeker van wil zijn dat hij al zijn rechtzinnige stokpaardjes helemaal uit behandeld heeft.., hoe kan ik dan toch van mijn kinderen vragen aldoor geboeid te zijn? Kortom, als een vader en/of een moeder zuchtend in de kerk zit, omdat je je zo vaak afvraagt, waarom de kracht en de macht van het Evangelie niet naar voren komen, dan merken kinderen dat ook! Dat – daar ben ik toch ook van overtuigd – ligt niet alleen aan mijn zuchten (dat ik zeker probeer binnen te houden en niet met hen bespreek!), maar ook aan – ik zeg het maar heel zwart-wit – het gebrek aan kunde, studie of verder willen denken van dominees.

Ik verlang niet naar krachtige opwekkingspredikers, speciale kinderpreken of andere opwindende spannende dingen. Waar ik naar verlang, is dat Gods Woord spreekt om ons te troosten, te corrigeren en te bemoedigen. Dat kan een saaie predikant, mits hij maar studeert en gewoon probeert Gods Woord te laten spreken, soms veel beter naar voren brengen dan de zogenaamde preektijgers. Dat merken kinderen, zeker te weten!

Hoe erg is het dan als je zo vaak teleurgesteld en soms zelfs boos de kerk uitkomt! Maar merken ook kinderen niet dat de predikant geen prioriteit geeft aan voorbereiding van zijn preek? Of dat hij zo vastzit in allerlei gedachten/structuren/machtspatronen dat de tekstuitleg daaronder leidt? Is dat niet (naast onze cultuur en de terechte dingen die u daarover schreef ) niet eveneens een KERNprobleem van kinderen in de kerk? Als de Geest er is, merken zij het ook! Overigens ben ik ook wel zo nuchter om te beseffen dat zich dat niet gelijk hoeft te vertalen in hun gedrag. Echter, wat herinneren zij zich later van de preken? Merken zij wel iets van de heiligheid van God? Ik maak me daar ernstig zorgen over!

Bovenstaande moest me echt van het hart. Het is niet alleen een probleem van onze cultuur of onze kinderen. Het is ook het probleem van de zeggingskracht van de kerk zelf!

Met hoogachting en vriendelijke groet,

een betrokken en bezorgde moeder

Dit artikel werd u aangeboden door: de Gereformeerde Bond

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 28 oktober 2010

De Waarheidsvriend | 24 Pagina's

INGEZONDEN

Bekijk de hele uitgave van donderdag 28 oktober 2010

De Waarheidsvriend | 24 Pagina's