Vechten voor het bestaan

Verwezen wordt naar Micha 7:14, waar ook over dat alleen wonen wordt gesproken. Ik laat verder commentaar hier onbesproken, maar leg er de vinger bij dat ook wordt gesproken over ‘politieke zaken’. Op dat punt wil ik nog even doorgaan. In de vestiging van de Joodse staat in 1947/1948 hebben Joden iets beleefd – ik gebruik hun eigen woorden – van ‘het begin van het uitspruiten van de Verlossing’. De bekende Joodse denker Awraham Joshua Heschel drukte het zo uit: ‘Als wij in Auschwitz en alle vorige Auschwitzen getuige waren van het hester panim, het verbergen van Gods gelaat, dan hebben wij met de herleving van de Joodse staat een glimlach op het gelaat van de Eeuwige gezien.’ De staat Israël was ‘het reddende antwoord op Auschwitz.’

Bondgenoten
Na en zeker ook vanwege de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog bleek Israël toch nog bondgenoten te hebben. In de Verenigde Naties werd besloten dat de Joden uit de hele wereld in Palestina weer een nationaal tehuis mochten gaan bewonen. Maar alle landen in het Midden- Oosten waren tegen. Dat had tot gevolg dat Israël het land in 1948 gewapenderwijs moest veroveren. Het heeft zich voortdurend moeten verdedigen tegen de agressie van de buurlanden die zich één voelden in de gedachte van het ene grote Arabische rijk. Die legden vanuit de islam als hun dominante religie ook een claim op Jeruzalem als heilige plaats en speciaal op de Tempelberg met de rotskoepel, vanwaar Mohammed ten hemel zou zijn gevaren. In het politieke Midden- Oosten moest en moet Israël na 1948 ook alleen leven. Maar Joden hebben in de straten van Tel Aviv gedanst na het besluit om aan de Joden een staat toe te kennen in Palestina. En David Ben Goerion, de eerste president van Israël, zei in de onafhankelijkheidsverklaring onder meer (ik citeer het begin en het eind):

Het land Israël, Palestina, is de geboorteplaats van het Joodse volk. Hier werd haar geestelijke, religieuze en politieke identiteit gevormd. Hier verwierven ze onafhankelijkheid en schiepen een cultuur van nationale en internationale betekenis. Hier schreven zij en gaven de Bijbel aan de wereld.(…)

Wij reiken, zoals het goede buren betaamt, in vrede en vriendschap de hand aan alle omringende landen en hun volkeren en nodigen hen uit samen te werken met het soevereine Joodse volk in hun eigen land. De staat Israël is bereid haar deel bij te dragen in een gezamenlijk streven naar vooruitgang van het gehele Midden-Oosten.

Wij roepen het Joodse volk in de diaspora op zich rondom de Joden in het land Israël te scharen in hun werk van immigratie en herbouw en naast hen te staan in hun grote worsteling van de realisatie van een oude droom, de bevrijding van Israël.

Bondgenoten
De Arabische volkeren, in concreto de Palestijnen die eeuwenlang in Palestina woonden, kregen in hun agressie tegen Israël echter steeds meer bondgenoten in de wereld. In dezelfde Verenigde Naties, waarin ooit het besluit werd genomen de Joden een eigen staat te geven, werd later een resolutie aangenomen waarin werd betoogd dat zionisme, de beweging die de terugkeer naar Sion op gang bracht, racisme is. De Joodse denker Martin Buber had nog het ideaal gesteld dat het kind van Hagar (de Palestijnen dus) zou spelen in de tent van Sara (de Joden). Hoewel dat de realiteit is in veel dorpen in Israël, is een grimmige strijd in het land zelf ontbrand, die uitmondde in twee intifada’s. In grote delen van de wereld werd intussen partij gekozen voor de Palestijnen, tegen Israël. ‘Dat volk zal alleen wonen.’ Ik herinner hierbij aan een woord van de Joodse publicist Martin van Amerongen (in Israël een blanco cheque). Vroeger, zei hij, was antisemitisme gericht op individuele Joden. Joden kregen van alles wat er misging in een land ook de schuld. Hij noemt dat rechts antisemitisme. In die vorm komt het natuurlijk nog voor. Maar vandaag is er sprake van wat hij noemt links antisemitisme. Dat heeft een politieke lading en richt zich tegen de staat Israël. Een soort collectief antisemitisme. In het geding in het Midden-Oosten is Israël de schuldige, in ieder geval de hoofdschuldige. De hele wereld verklaart zich zo langzamerhand tegen Israël. Er vindt zelfs een herschrijving van de geschiedenis na 1948 plaats ten gunste van de Palestijnen door de zogeheten new historians. In Nederland sloot de politicus en voormalige CDA-premier Van Agt een verbond met de activiste Gretta Duisenberg. Hij schreef het spraakmakend boek Een schreeuw om recht, één lange aanklacht tegen Israël. De journalist Arie Kuiper aarzelde niet hier van antisemitisme te spreken.

Nuancering
Niet alle kritiek op Israël valt onder antisemitisme. Een bekende uitdrukking in Israël is: ‘Israël zal niet worden gelijk andere naties.’ Dat spoort met het woord uit Numeri dat Israël alleen zal wonen, afgezonderd van, maar dan ook wel voorbeeldig vóór de volkeren. Dat raakt ook de politiek. Dr. F. de Meyer zegt echter: ‘Hoewel in de jonge staat Israël in korte tijd heel wat verwezenlijkt is, is Israël tot dusverre niet het ideaal gebleken, waarvan de profeten droomden. De geest heeft zijn overwinning op de macht nog niet behaald.’ Hij concludeert daaruit dat Israël zich niet moet laten isoleren en afgesneden worden van de volkeren. Een volk dat zolang om recht en gerechtigheid heeft geroepen, zal zichzelf niet op wegen van ongerechtigheid mogen begeven. Israël heeft de Thora als gids op de weg van het recht. ‘Gerechtigheid verhoogt een volk en zonde is de schandvlek der natiën’, zegt de schrijver van het Spreukenboek (Spr.14 :34). En Gods volk zondigt nooit goedkoop. Ruim 180 landen en meer dan 200 organisaties hebben geprotesteerd tegen het optreden van Israël toen enkele maanden geleden een zogeheten vredesvloot opstoomde naar Gaza. Daarin kwam de agressie tegen Israël op grote schaal tot uitdrukking. De Rabbinale Raad van Judea en Samaria gaf toen ‘een profetische verklaring’ uit. De gebeurtenissen rondom die vloot zouden namelijk het begin zijn van een proces dat uitloopt op de Gog- Magogoorlog die de profeet Ezechiël heeft voorzegd. Ook werd daarin de vervulling gezien van Numeri 23:9, namelijk dat Israël alleen zou wonen. Toen Israël zich in het Oude Testament ging beroepen en beroemen op verkiezing, kreeg het de verkiezende God Zelf tegen zich. Zo mag de profetie van Bileam voor Israël geen vrijbrief worden om al haar politieke daden te rechtvaardigen. Israël moet vechten voor het eigen bestaan binnen beveiligde grenzen, vanwege agressie van buiten en van binnenuit. Het gevaar is echter niet denkbeeldig dat het als eeuwenlang getergd volk reageert op een wijze die niet spoort met de normen van de Thora. Niet alle daden van Israël zijn met de profetie van Bileam goed te keuren. Het Palestijnse volk heeft eveneens rechten.

De toekomst
Hoe zal het gaan in de toekomst? Wie durft zich de profetenmantel om te hangen? Een boek van Els van Diggele draagt ook de titel Een volk dat alleen woont. Zij zegt dat het allerminst vaststaat dat Israël over enkele decennia nog een Joodse staat zal zijn. De politieke situatie noemt ze ‘verlammend’. Wie zal het zeggen? Ik sluit echter liever af met twee Schriftplaatsen. De profeet Zacharia zegt telkens wat er ‘te dien dage’ geschieden zal. ‘En het zal te dien dage geschieden, dat ik Jeruzalem stellen zal tot een lastige (moeilijk op te tillen) steen voor alle volken; allen die zich daarmee beladen (willen optillen) zullen gewis doorsneden worden (zich eraan snijden). En al de volkeren der aarde zullen zich tegen haar verzamelen’ (Zach.12:3). Jeruzalem het centrum van de wereldgeschiedenis. Alle volkeren tegen haar. Is Israël daarom bijna dagelijks voorpaginanieuws? Maar Zacharia spreekt nog een andere profetie uit. ‘Het zal in die dagen geschieden, dat tien mannen, uit allerlei tongen der heidenen, grijpen zullen, ja, de slip grijpen zullen van een Joodse man, zeggende: Wij zullen met u gaan, want wij hebben gehoord, dat God met u is.’ Uit die messiaanse belofte putten we hoop. Israël zal nooit helemaal alleen zijn. De genadegiften en de roeping van God zijn onberouwelijk, voegt Paulus er in het Nieuwe Testament aan toe (Rom.11:29). Daarom zal de kerk onopgeefbaar verbonden zijn met Israël, kritisch solidair met het volk in het land waar het een staatkundige ordening heeft gekregen. Als kerk kunnen we niet anders doen dan bidden voor de vrede van Jeruzalem, maar ook bidden ‘Zijn bloed kome over ons en onze kinderen.’ Het bloed der verzoening namelijk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen