De ijver van Christus

Onze ijver op school, onze inzet op ons werk kan gericht zijn op presteren in de maatschappij, op onze eigen ontwikkeling en carrière. Jezus laat ook hierin zien dat Zijn Koninkrijk van deze wereld niet is. Zijn ijver was gericht op de eer van Zijn Vader. Psalm 69 voorzegt dat de ijver voor het huis van God Hem verteren zal. Als Jezus toornt omdat de tempel geworden is tot een veemarkt waardoor de lofzang dreigt te verstommen, herinneren de discipelen zich dat over Hem geschreven is dat die ijver Hem verslinden zal. (Joh. 2: 17) En toen Jezus uit de dood opgestaan was, herinnerden ze zich wat Hij voorzegd had over de tempel van Zijn lichaam. Op de weg van Zijn lijden op aarde, van Zijn vernedering tot de kruisdood werd Hij niet meegenomen, die ging Hij zelf. Want Gods wet droeg Hij diep in Zijn binnenste. De vreugde vanwege Gods welbehagen was het geheim van Christus’ ijver.

Vreemd voor zijn broers
De toewijding van Jezus was volkomen. We kunnen zeggen dat niets, helemaal niets Hem deed afwijken van wat Zijn Vader wilde. Dat moet in een wereld die volgens de apostel Johannes geheel in het boze ligt, leiden tot scherpe confrontaties. Het meest opvallende – en voor Hem pijnlijke – is dat die ijver Hem in confl ict brengt met de religieuze leiders van Israël. De gerichtheid op de wil van God maakte dat Jezus een vreemde was in het gezin van Jozef. Tegen Zijn broers zei Hij (Joh. 7:7): ‘De wereld kan u niet haten, maar Mij haat zij, omdat Ik van haar getuig dat haar werken slecht zijn.’ Ook daarvan zingt Psalm 69: Mijn broed’ren ben ik vreemd, door elk onteerd en onbekend de zonen mijner moeder. Al de smaad van degenen die God smaden, kwam op Hem terecht.

Hoeren en tollenaars
Die totale gerichtheid op God betekent ook dat Jezus nooit te ‘vangen’ is in onze denkschema’s: mensen storen zich aan Zijn omgang met de tollenaar Zacheus. Alle aanwezigen uiten hun onvrede over het feit dat Hij ‘bij een zondige man’ Zijn intrek genomen heeft. En behalve naar tollenaars ziet Hij om naar hoeren, omdat Hij gericht is op het doel van Zijn komst naar de aarde: zoeken en zalig maken wat verloren is. In die gerichtheid op Gods zaak konden zelfs Zijn eigen discipelen Hem vaak niet volgen, ondanks dagelijkse omgang en voortdurend onderwijs. De Evangeliën noemen hen ‘traag van begrip’, omdat ze Jezus’ uitspraken pas later zullen verstaan. ‘Zij begrepen niets van deze dingen en dit woord was voor hen verborgen.’ (Luk. 18: 34) Bij Petrus ging dit onbegrip over Jezus’ lijdensweg zo ver dat Hij hem bestrafte, waarna het scherpe woord moet klinken: ‘Ga weg achter Mij, satan! U bent een struikelblok voor Mij, want u bedenkt niet de dingen van God, maar die van de mensen.’ (Matt. 16:23)

De zonde niet verdragen
Die ijver voor Gods huis komt bij Jezus eveneens voort uit het niet kunnen verdragen van de zonde. Dat is een gedachte om lang stil bij te staan. Geen afkeer van de zonde, geen strijd tegen de zonde, maar de overtreding van Gods gebod niet kunnen verdragen. Hoe gemakkelijk kunnen zelfs Gods kinderen zondigen en wat kan er veel tijd overheen gaan, voordat ze opnieuw tot inkeer komen. Maar Jezus weet wat heiligheid is, omdat Hij de heerlijkheid bij de Vader bezat. Het lijdensevangelie leert ons indringend Wie God is en Wie Jezus is. Zachtmoedig en nederig, nodigend naar vermoeiden en bewogen met de lijdenden – het is bij Jezus geen tegenstelling met het compromisloze in het optreden van de Zoon des mensen. ‘Wie niet met Mij is, die is tegen Mij; en wie niet met Mij bijeenbrengt, die drijft uiteen.’ (Matt. 12: 30)

Inzet van Elia
De ijver voor God en Zijn dienst is een kenmerk van de gelovige, zeker van degenen die door de Heere tot een bijzonder ambt geroepen zijn. Dat geldt in een tijd waarin velen God dienen, maar dat geldt niet minder als velen Hem de rug toekeren. Elia antwoordt aan Hem: ‘Ik heb mij zeer voor de HEERE, de God van de legermachten, ingezet. De Israëlieten hebben immers Uw verbond verlaten, Uw altaren omver gehaald en Uw profeten met het zwaard gedood.’ Is het geen slecht teken als deze ijver niet gevonden wordt bij alle dienaren van het Woord? Want God spreekt Elia niet tegen ten aanzien van Zijn inzet, maar wel inzake zijn ervaring dat hij alleen overgebleven is, zijn gedachte dat de dienst aan God van hem afhankelijk geworden is. Zijn ijver maakte hem blind voor 7000 anderen die de knie niet gebogen hebben voor de Baäl. Op dit moment, als Elia denkt dat hij als laatste belijder binnenkort ook gedood zal worden, moet hij zijn opvolger tot profeet gaan zalven.

Pinehas en Paulus
De Bijbel laat ons op veel plaatsen zien wat ijver voor de Heere betekent, hoe de Heere daardoor genadig reageert. Neem Numeri 25, waar we Pinehas ontmoeten, een kleinzoon van Aäron. De Heere zegt dat Hij ‘Zijn grimmigheid over de Israëlieten afgewend heeft, doordat hij (Pinehas) zich in hun midden met ijver voor Mij heeft ingezet, zodat Ik de Israëlieten niet in Mijn na-ijver vernietigd heb.’ Psalm 106 noemt de naam van Pinehas daarom met ere als een man die door zijn inzet de toorn van de Heere afwendt. Onze ijver moet gedragen worden door de kennis van God en de liefde tot Hem. Zo niet, dan bewerkt die ijver iets averechts. Beide kanten komen aan het licht in het leven van Paulus. Hij heeft geleerd zijn inzet ‘schade te achten vanwege de voortreffelijkheid van de kennis van Christus Jezus, mijn Heere.’ (Fil. 3: 6-8) Zonder die kennis was hij ‘wat ijver betreft een vervolger van de gemeente’. Omdat Paulus aan zijn verkeerd gerichte ijver ontdekt was, reageert hij scherp op mensen wier inzet niet voortkomt uit de genade van Christus. Over wettische leraren merkt hij op (Gal. 4:17) ‘dat zij zich niet met goede bedoelingen voor u beijveren’. Over de Joden die aan hun eigen gerechtigheid vasthouden, schrijft hij (Rom. 10: 2) ‘dat zij ijver voor God hebben, maar niet met het juiste inzicht’. Zulke ijver is zonder betekenis, is zelfs gevaarlijk.

Liefgehad tot het einde
Christus’ ijver voor de dienst aan de Heere, Zijn zelfovergave, spoort ons aan ons leven, onze tijd en onze gaven, vol toewijding beschikbaar te stellen voor Hem. Daarin belijden we dat we Hem liefhebben, omdat Hij ons eerst liefgehad heeft. De lijdenstijd laat ons zien dat Hij ‘de Zijnen Die in de wereld waren en die Hij liefgehad had, liefgehad heeft tot het einde.’(Joh. 13:1) Dat einde is ook het doeleinde, het doel waartoe de Vader Hem zond. Is een wettische ijver om God te dienen een belangrijk front in onze tijd? Ik denk dat we eerder lauwheid om ons heen waarnemen, halfheid, oppervlakkigheid, een christendom vol compromissen. Eerst was Petrus het oneens met de doelgerichtheid van Jezus en liep hij zijn Meester voor de voeten. Maar na Pasen schrijft hij aan ons: ‘Beijver u om uw roeping en verkiezing vast te maken; want als u dat doet, zult u nooit meer struikelen.’ Het is de weg waarin Jezus’ volgelingen toegang verleend wordt tot het eeuwig Koninkrijk van onze Heere en Zaligmaker. (2 Pet. 1: 11)

Avondmaal
Tijdens de lijdensperiode stelde Christus het avondmaal in. Aan die tafel belijdt Gods kind dat hij nog veel zonden en gebreken in zichzelf aantreft, bijvoorbeeld dat hij geen volkomen geloof heeft en er niet toe komt God met zo’n ijver te dienen als hij verplicht is. Maar daar gedenkt hij tegelijk het offer van Christus, die gehoorzaam was tot de dood, maar die nu door God bovenmate verhoogd is. De ijver van Christus is door de Vader gezien en daarom ontving Hij een Naam boven alle naam. Laat de gezindheid van Christus Jezus de onze zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen