Omgekeerd zendingsverhaal

Ze vindt het uiteraard vleiend: gevraagd worden om een roman te schrijven en daarvoor een maand naar Sulawesi te gaan. In Torajaland, waarnaar de eerste GZB-zendeling werd gezonden, gaat Verweerd indrukken opdoen. ‘De geur ruiken, zien hoe de mensen kijken, lopen, wat ze doen, een beetje dichtbij komen. Ik vraag me af wat er nog is van de oude voorouderverering. Is een dodenfeest nog een dodenfeest? Wat zijn de gewoonten en welke gevoelens horen daarbij?’ De schrijfster wordt met open armen ontvangen door Gert en Elizabeth de Goeijen. Ze zijn in dienst van de GZB: Hij begeleidt inlandse predikanten, zij is orthopedagoog.

Van de Loosdrecht
De Indonesiëreis ter voorbereiding op het schrijfproces is het concrete resultaat van een vraag van Wim Poldervaart, regiocoördinator voor Azië van de GZB, aan Verweerd: ‘Wij hebben veel archiefmateriaal over deze 100 jaar, maar dat wordt niet gelezen. Voor jouw boeken is een groot en breed publiek.’ De hoop van de GZB is dat het verhaal van de zending ‘breed onder de Nederlandse bevolking’ een plek krijgt, ‘dat Nederlanders zich gaan verwonderen’. Dat verhaal begint met A.A. van de Loosdrecht, die in 1913 naar de Toraja’s gaat, de eerste zendeling die namens de GZB op pad gaat. ‘Dat bergvolk leeft tot ver in de 19de eeuw heel geïsoleerd, het ontbrak hen lange tijd aan geschreven taal, onderwijs en medische zorg en de bergvolken voerden onderling veel oorlog’, weet Verweerd. ‘Maar ik ga geen documentaire schrijven, het gaat ook geen historische roman worden, wel moet ik al die feiten weten om thuis te raken in die cultuur. Ik heb in de afgelopen maanden al een forse boodschappentas vol gelezen.’

Trouw van God
Dat de schrijfster op het GZB-verzoek ingaat, is omdat ze een roman voor zich ziet die de trouw van God tekent. ‘Wat Van de Loosdrecht kon doen, is niet zondermeer een succesverhaal. Hij werd al in 1917 door een verkeerde inschatting door inlanders vermoord. Maar anno 2011 zijn er ruim 400.000 gedoopte christenen, ruim 600 gemeenten, een opleiding voor inlandse predikanten en is de Torajakerk voor de GZB een partner. Dat is het verhaal van de trouw van God. Ik breng fictie, geschreven tegen waargebeurde feiten. Ik duik wel het archief in en lees dan vooral de kleine letters: over een ruzie, een vrouw die het niet redt, een kindje dat overlijdt, een losgebroken varken. Aan de hand van zulke details kan ik mijn mensen maken, het verhaal bedenk ik voor 100 procent zelf.’ Verweerd weet al dat het boek zich in haar eigen tijd zal afspelen en dat de hoofdpersoon misschien wel een mission kid is, een kind dat een deel van zijn jeugd in zendingsgebied doorbracht, maar verder in Nederland opgroeit. ‘Het wordt een psychologische roman, een omgekeerde zendingsroman zou mooi zijn. Als mijn hoofdpersoon daar vindt, wat wij hier kwijt zijn.’

Wat wordt typisch GZB?
‘Niets. Het boek verschijnt gewoon in het rijtje Joke Verweerd bij uitgeverij Mozaïek, daar hecht ik aan. Alleen zal ergens voorin het boek staan dat het in opdracht van de GZB tot stand is gekomen en zal de GZB het boek gaan promoten en ook verkopen. Ik ben erg vereerd met de opdracht en ga super mijn best doen. Natuurlijk heb ik meelezers, die alles van de Toraja cultuur weten, want het mag niet zo zijn dat iets in het verhaal niet mogelijk zou zijn of niet zou kloppen. Maar de naam van Van de Loosdrecht zal er hoogstwaarschijnlijk niet in voorkomen.’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen