Ingezonden

Koch en Kluun (I)
Wellicht overkwam het meer lezers: verbazing en ergernis bij het lezen van de beschouwing van dr. E. Mackay over werken van de heren Koch en Kluun. Zo’n stuk in De Waarheidsvriend (12 mei)? Het artikel zou de vinger moeten leggen bij de tijdgeest die de boeken van Kluun en Koch ademen, maar in plaats daarvan las ik één grote verheerlijking van schrijvers, bij wie we als christenen zeker onze vragen bij hebben. Mackay duidt deze mannen zelfs aan als de Grote Schrijvers, waarmee hij hen bijna goddelijke eer geeft. Hij gebruikt zelfs het woord ‘eerbiedig’ bij het mogen citeren van het ‘geweldige’ citaat van één van de grote schrijvers zelf: ‘We waren meester in het presenteren van verpakte stront.’ En dan eindigt dr. Mackay zijn artikel met de zucht van opluchting ‘dat we het flauwe moralisme of karaktervorming, zoals je dat vroeger zo stuitend had met schrijvers als J.B. Schuil, Diet Kramer of W.G. van de Hulst, en die moralistische spruitjeslucht gelukkig achter ons gelaten hebben en we nu restloos kunnen genieten van de fun van onze beide celebrities’.

Het kwam bij mij over als één grote leegte. Ik heb twee keer gekeken welk blad ik in mijn hand had. Óf ik begreep de heer Mackay niet, óf ik vergiste me, óf het was een echte misser van de redactie. Bij nader inzien begrijp ik dat het eerste zeker geldt: ik heb de auteur niet begrepen. Zijn schrijven is puur ironisch bedoeld, juist om het onvoorstelbare te onderstrepen dat Nederlanders bij tienduizenden tegelijk dit soort inhoud tot zich willen nemen. Dat stelt me gerust. Alleen, deze vorm van schrijven zijn we in De Waarheidsvriend niet gewend en dus tuimelde ik er aanvankelijk in – terwijl ik het normaal gesproken juist waardeer als me op deze manier de spiegel wordt voorgehouden. Wellicht voor de redactie een hint? Geef de lezer óf vooraf een waarschuwing, óf verpak de boodschap anders.

Cock Grandia, Kampen

---
Koch en Kluun (II, slot)
In mijn bespreking van de boeken van Koch en Kluun in De Waarheidsvriend van 12 mei hanteerde ik de stijlvorm van de ironie. Ik heb dat gedaan omdat ik deze boeken zo ongelofelijk slecht van inhoud en zwak van vorm vind dat ik ze eigenlijk niet serieus kan nemen maar dat ik me tegelijkertijd wel zorgen maak dat miljoenen mensen deze boeken lezen. Naar mijn idee ligt de ironie er in mijn artikel ook duimendik bovenop. Veel lezers hebben dat ook gezien maar sommigen namen de tekst letterlijk en dachten dat ik deze schrijvers werkelijk beter vond dan Tolstoi! Naar mijn idee ligt de sleutel van het stuk overduidelijk daar waar ik Kluun laat zeggen wat ik zelf ook vind van deze boeken, namelijk dat het verpakte bagger is. Ik vind het jammer dat deze ironie bij sommige lezers niet is overgekomen. Daarom ben ik blij dat de heer Grandia mij hierop opmerkzaam maakt en ik de gelegenheid krijg om mijn bedoelingen ondubbelzinnig duidelijk te maken. Volgens mij zijn we het in groten dele met elkaar eens. Wel vind ik dat wij de vorm van ironie of satire meer serieus zouden moeten nemen. De Engelse traditie – die daar een meester in is – zou ons daarin tot voorbeeld kunnen zijn. Ironie is geen spot maar bittere ernst, met een knipoog ter relativering.

Ewald Mackay, Sliedrecht

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen