Eigen schuld?!

Graag wil ik kort reageren op het rake artikel van mijn jonge collega G.J. Codée (te lezen in De Waarheidsvriend van 30 juni) naar aanleiding van zijn deelname aan de bijeenkomst belegd door de Gereformeerde Bond en Eleos voor predikanten en hun echtgenotes over de grenzen aan het ambt. In bijna alle publicaties en gesprekken over dit soort onderwerpen mis ik namelijk vaak het element van de eigen verantwoordelijkheid van de predikant.

Individualistische ambtsopvatting?
Trekt ‘dominee’ vaak ook niet veel te veel naar zich toe? Kan ‘dominee’ kritiek dulden? Wil ‘dominee’ niet graag alles onder controle hebben en houden? Verdelen, samenwerken, in meermansgemeenten als collegae? Ben je mal. Vaak meer ‘concu-lega’! Is de ambtsopvatting in de praktijk vaak niet veel te individualistisch? In mijn tweede en laatste gemeente Katwijk aan Zee leefde sterk de idee dat de dominee alles moest doen en bovenaan in de kerkelijke hiërarchie stond. Van alles kwam op me af en op alles ging ik zelf ook af. Onvoorstelbaar mooie jaren daar beleefd, maar achteraf ook met een stuk ijdelheid. Ik dit en ik dat…

Eigen verantwoordelijkheid
En nu, ouder wordend, bijna zestig, afgekeurd en helemaal opgebrand komen ook de vragen, en is er ook het schuldbesef. Heeft het allemaal niet vaak en veel te veel om mijn ik gedraaid? Was ik niet te ijdel? Wilde ik niet te veel ‘pausje’ zijn? En hoe is het al werkend toch gegaan met mijn eigen geloofsleven? Mijn gebedsleven? Mijn verborgen omgang? Ben ik niet medeschuldig aan een manier van gemeente-zijn en aan de instandhouding van een ‘domineeskerk’ die bepaald niet Schriftuurlijk te noemen is. Niet alleen een burn-out kan een sluipmoordenaar zijn. Ook je eigen verantwoordelijkheid in de gedaante van eigen schuld!

Slotconclusie
Gelukkig kan ik het kwijt bij God. Toen ds. Cornelis van den Bosch me huilend zei: ‘Ik kan bijna niet meer geloven, ik bedoelde altijd mezelf’, mocht ik als jong ‘domineesbroekje’ zeggen: ‘Geeft niet, en er is geen woord van gelogen, je was een grote ijdeltuit. Je ging alleen voor eigen eer, dat doen we bijna allemaal onder het mom van ‘Gods eer’. Maar weet je? Dat is helemaal niet erg, je denkt toch niet dat God met eerbied bedoeld ‘gek’ is? Dat heeft Hij toen Hij ons riep tot dit ambt allemaal allang ingecalculeerd. Hij roept mensen. Mensen zoals Van den Bosch en Stam en hoe ze allemaal heten. Met hun zonden, fouten en gebreken. En die gebruikt Hij nog ook. En duizenden, onder wie ik, hebben veel zegen gehad onder je prediking. Dus, doe maar wat je wilt… God laat je toch niet los. En Hij brengt ook Van den Bosch eeuwig Thuis.’ Dat kon ik zeggen omdat ik toen al via Luther, Kohlbrugge, Rustige en anderen had geleerd dat Gods liefde er eerder was dan alle kwaad en dat die orde onomkeerbaar is. Zelfs al laat ik Hem los, Hij mij nooit! Probeer het domineeswerk niet volmaakt te doen, maar doe het wel met alles aan talenten wat in je zit en met ‘verrukking’ en maak je fouten en heb je gebreken. Schaam je er niet voor, maar vergeef en verdraag elkaar. Zo werkt de Heere al de ganse geschiedenis! De laatste grens aan het ambt is…. God is liefde!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen