Boekbespreking

Wouter Klouwen Sta op en wandel. Over de onmogelijkheid van het bijbels geloof.
Uitg. Boekcentrum, Zoetermeer; 182 blz.; € 14,90.
Dit boek gaat over de onmogelijkheid van wat in de Bijbel wordt verteld, bijvoorbeeld wat Jezus zegt tegen de verlamde in Bethesda: Sta op en wandel (Joh.5:8). Daarvan moet gezegd worden: Het kan niet. Het is de titel van het eerste hoofdstuk. Het klinkt ook als een soort refrein door heel het boek heen. De Bijbel heeft voor ons een groot geloofwaardigheidsprobleem (11). Daarmee is meteen de betekenis van dit boek aangegeven voor de vraag hoe wij het Woord van God hebben te verkondigen in deze tijd. In het verlengde daarvan liggen dan weer vragen als: ‘Hoe moet de kerkdienst eruit zien en het gemeente zijn?’ Dr. Klouwen, als predikant verbonden aan de hervormde Pauluskerkgemeente in Baarn, zoekt het antwoord in de verkondiging als het grote geheimenis. Gezegd wordt ‘kan niet’, maar het wordt toch gezegd. Daarmee stelt zich een nieuwe werkelijkheid present. Je wordt in een nieuwe samenhang gezet. Je ziet je eigen werkelijkheid in tegenlicht. Je staat in een nieuwe wereld (Barth). ‘God’ komt aan het licht als Bondgenoot en Bevrijder. Daarmee kom je ook als mens aan het licht. Je wordt mens voor het aangezicht van God (14v.). Dé daad van ‘God’ is Jezus Christus. ‘Hij is de voor ons onmogelijke mens, opgestaan uit de doden. Het kan niet! Maar juist dit, dat Hij niet uit onze mogelijkheden voortvloeit, is het ongekend bevrijdende van het evangelie’ (32v.). Van hieruit wil ds. Klouwen de gemeente zien (rondom de geopende Schrift), de preek (de praat van een doofstomme) het gebed (staan in de spanning), het lied (omsingeling van de werkelijkheid), de doop (in de beslissing gesteld), de begrafenis (zaaien in hope), de tafel (het avondmaal: in de wereld voor de wereld), de bruiloft (bedoeld is het verbond). Wat de consequentie is van het theologiseren van Klouwen, wordt mijns inziens duidelijk uit wat hij schrijft over de begrafenis: ‘Als de gemeente nu begraaft, wat doet zij dan anders dan in de dood en de begrafenis van deze bijzondere mens de dood, begrafenis en opstanding van Christus gedenken? Kortom: de doop gedenken? En gedenken wilde zeggen, zo zeiden we in het vorige hoofdstuk: zich gesteld weten in een actueel gebeuren. Als de gemeente de dood van Christus gedenkt, dan denkt zij dus niet terug aan een historisch feit van lang geleden, maar dan weet ze zich in dat eerdere gebeuren betrokken, híer en nú. Zo weet de gemeente in het sterven van een mens (of van zichzelf ) en in het begraven van een mens zich gedenkend verbonden met het sterven van Christus. Onze dood staat niet los van zijn dood’ (131v.). Vervluchtigt hier het heilsfeit tot verkondiging? Elders schrijft hij: ‘De ‘onhistoriciteit’ van de opstanding van Jezus is niet een manco, maar vormt juist de kern van het betuigde’ (18). Juist deze opmerking stelt ons voor het volgende. Ds. Klouwen wil zich in deze verhandeling aansluiten bij K.H. Miskotte (9) en daarmee bij K. Barth (14). Maar gaan bij Miskotte en Barth de heilsfeiten op in het geschieden van het Woord? Heeft Thomas de opgestane Heiland dan niet gezien? Evenmin als de twaalf en de vijfhonderd uit 1 Korinthiërs 15? Tegenover ‘Het kan niet’ van het geloof gezien vanuit ons mensen staat het ‘Ja, het kan!’ van Gods grote daden. Dat prevaleert. Want geen ding zal bij God onmogelijk zijn (Luk.1:37).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen